Ο φίλος που πέρασε το πρωί, μας είπε ότι θα πάει για μπάνιο. Μόλις έφυγε, κοιταχτήκαμε συνωμοτικά.
Αμέσως, κατεβάσαμε τον μεγάλο σάκο από το πατάρι και σε είκοσι λεπτά βρισκόμασταν σε μια όμορφη αμμουδιά.
Αυτό που με τρελαίνει στις αμμουδιές είναι όταν τα δένδρα φθάνουν ως τη θάλασσα. Άλλα γέρνουν και βουτούν τα κλαδιά τους, άλλα καθρεφτίζονται στο νερό. Όλα ξεχύνουν το πράσινό τους στο μπλε της θάλασσας δηλώνοντας αυτάρεσκα, την ομορφιά της Μεσογείου. Αυτού του τόπου, που σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους προσφέρει την ανεκτίμητη πολυτέλεια να μπορούν σε είκοσι λεπτά να βρίσκονται από το αστικό τους διαμέρισμα στην αμμουδιά.
Το πρώτο ξεγύμνωμα μετά από περίπου 150 ημέρες με μάλλινες κάλτσες ήταν παράξενο. Όμως, πολύ λίγος χρόνος ήταν αρκετός για να τον εγκλιματισμό. Ο ήλιος άλλωστε είναι τέτοιος γιατρός που μπροστά του χλωμιάζουν οι νομπελίστες.
Σήμερα έκαιγε όσο ακριβώς άντεχε η λευκή επιδερμίδα της εποχής. Ένιωθα σιγά-σιγά τα χάδια του να περιποιούνται στοργικά τις αρθρώσεις μου και μετά να απλώνεται ολόκληρος σαν πέπλο και να με τυλίγει, παίρνοντας από πάνω μου τον χειμώνα.
Όταν βγήκε ο Μ. από τη θάλασσα, ξάπλωσε δίπλα μου.
Τότε είπα ότι έχω πολύ μεγάλη στενοχώρια που η ζωή μας απορροφιέται όλο και περισσότερο από μια λαμπερή μικρή οθόνη κινητού, ενώ υπάρχει τόση λάμψη γύρω μας. Είπα ακόμα ότι ξεχνάμε το σώμα μας, και ότι απλά το παρηγορούμε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, 5-6 σε μια κλειστή αίθουσα γυμναστηρίου. Είπα ότι αφήνουμε τις αισθήσεις μας να υπνωτίζονται σε κλειστές κουζίνες, σε μπουκαλάκια αρωμάτων και playlists, ενώ η φύση τα έχει όλα στο μάξιμουμ ώστε να μαγεύει την ακοή, την αφή, τη γεύση, την όσφρηση και την όραση! Ω την όραση!
Είπα ότι μου είναι πολύ δύσκολη η σκέψη του μελλοντικού κόσμου γιατί ενώ ευγνωμονώ την τεχνολογία, νομίζω πως ο κόσμος συρρικνώνεται και συρρικνώνεται και συρρικνώνεται στο μέγεθος μιας οθόνης κινητού και κινδυνεύει να ξέρει μόνον ό, τι συμβαίνει σε αυτό το στενό από κάθε άποψη πλαίσιο.
Ένας γλάρος έκρωξε. Το ζεστό χέρι του Μ. με τύλιξε. Κοίταξα το άπληστο πράσινο που οργίαζε. Το γαλήνιο γαλάζιο. Τον απέραντο ορίζοντα.
Μετά είπα ότι ο ορίζοντας είναι απέραντος.
Χαμογελάσαμε και οι δυο.
Γιατί, είναι απέραντος.