Οι παλιρροιακές δίνες, γνωστές ως ρουφήχτρες είναι πολύ επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα του θαλάσσιου περιβάλλοντος.
Όχι τόσο όμως, όσο νομίζουμε γιατί οι περισσότερες ρουφήχτρες
είναι γνωστές, και οι έμπειροι ναυτικοί τις αποφεύγουν.
Οι πιο επικίνδυνες ρουφήχτρες στην πραγματικότητα είναι οι
άνθρωποι.
Στις νέες ηλικίες μπορεί να κινδυνεύσει ακόμα και η ζωή ενός ανθρώπου αν συνδεθεί στενά με άνθρωπο ρουφήχτρα. Η απομάκρυνση από τα υγιή κομμάτια της ζωής, η απομόνωση από τους παλιούς φίλους, η προσκόλληση στον άνθρωπο ρουφήχτρα και η εμπλοκή με ουσίες που συνήθως οι άνθρωποι – ρουφήχτρες παρέχουν και έχουν, έχει κοστίσει δεκάδες ζωές, δεκάδες εν δυνάμει επιτυχημένες πορείες, δεκάδες ήρεμες ψυχές και καθαρούς εγκεφάλους.
Άλλωστε κάθε νέο άτομο νομίζει εκ φύσεως ότι ξέρει πολλά περισσότερα από όσα πραγματικά κατέχει, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον κίνδυνο του ανθρώπου – ρουφήχτρα ο οποίος παρουσιάζεται ως καλός φίλος – ο καλύτερος. Ως αφοσιωμένος κολλητός, ως μοναδικός αληθινός φίλος.
Ο νέος δεν αναρωτιέται γιατί ο άνθρωπος – ρουφήχτρα δεν έχει άλλους φίλους, άλλες ασχολίες και υποχρεώσεις. Δεν αναρωτιέται καν γιατί έχει τόσους εχθρούς. Και φυσικά δεν αντιλαμβάνεται ότι δίπλα του σιγά -σιγά, δημιουργεί κι εκείνος εχθρούς. Κάθε μέρα ή εβδομάδα κι έναν καινούργιο.
- -Μα
πώς έγινε έτσι αυτός ο κόσμος; αναρωτιέται.
Γλυκό μου αγόρι ή γλυκό μου κορίτσι θα του έλεγε μια φωνή
γεμάτη αγάπη, δεν άλλαξε ο κόσμος, αλλά ο δικός σου μικρόκοσμος. Κι αν δεν πεταχτείς, δεν τρέξεις μακριά από αυτόν, θα σε ρουφήξει βαθιά, πολύ
βαθιά, τόσο που θα σου είναι αδύνατον να κουνήσεις χέρια, πόδια, λαιμό για να
βγάλεις το κεφάλι σου έξω από τη δίνη… Δε θα μπορείς να αναπνεύσεις, ούτε να
δεις καθαρά, ενώ ο άνθρωπος – ρουφήχτρα θα συνεχίζει να σου λέει ότι όλα είναι
καλά, ότι θα σε σώσει από ό, τι αισθάνεσαι, ότι αφού είναι αυτός εκεί δεν έχεις
ανάγκη κανέναν.
Ξέρεις γλυκό μου κορίτσι και γλυκό μου αγόρι, πόσες μανάδες
και πόσοι πατεράδες μηδενίστηκαν μπροστά στη δίνη μιας καταστροφικής ρουφήχτρας;
Κι ας είχαν οι ίδιοι τυλίξει τα παιδιά τους με αγάπη, με μυρωδάτες κατσαρόλες, αμέτρητα
παραμύθια, και χνουδωτές κουβέρτες…
Στις πιο μεγάλες ηλικίες πάλι, οι άνθρωποι-ρουφήχτρες πιο επικίνδυνοι από τις θαλάσσιες είναι.
Επαγγελματικές και ερωτικές δίνες, τραβούν τους «αδύναμους»
ανθρώπους στη μέθη του χρήματος ή του έρωτα. Ανάλογα την ανάγκη καθενός.
Και σιγά τους αδύναμους. Και τους δυνατούς τραβούν, αρκεί να είναι λίγο αθώοι.
Οι άνθρωποι – ρουφήχτρες στις δουλειές συνήθως έχουν λευκάνει το μαυρισμένο ποινικό τους μητρώο με πηχτό ασβέστη ή έχουν πείσει το θύμα τους ότι φταίει ο πρώην συνεργάτης, η πρώην σύζυγος, ο πρώην προϊστάμενος, μέχρι και ο πρώην υπουργός για τη μαυρίλα της τσέπης και του τραπεζικού τους λογαριασμού. Ενώ οι ίδιοι σαφώς και είναι ευρηματικοί, ικανοί επαγγελματίες, και εγγυητές ενός μεγάλου και γρήγορου success story.
Αρκεί το θύμα να βάλει την υπογραφή του.
Με το τελευταίο
σημείο της μελάνης στο χαρτί, η δίνη αρχίζει και τραβάει το θύμα προς τα κάτω,
και ακόμα πιο κάτω, κι ακόμα παρακάτω.
Ισχύει το ίδιο με τον νέο, αν δεν τρέξει με ορμή σπριντ, διαγράφοντας
τα χαμένα, θα μοιάζει ο ίδιος σύντομα με την άδεια τσέπη του. Άδειος από ενέργεια, δύναμη, ανίκανος να
σκεφτεί τρόπο διαφυγής και οτιδήποτε εκτός της δίνης.
Μεγάλη παγίδα στο σημείο αυτό είναι η φαντασίωση της αποκατάστασης
της ζημιάς την οποία ο άνθρωπος – ρουφήχτρα εγγυάται πάραυτα. Η παγίδα οδηγεί
σε ακόμη πιο σκοτεινά βάθη.
Όσο για τις ερωτικές δίνες, πρέπει πρώτα από όλα να
ξεκαθαρίσουμε κάτι: Οι άνθρωποι – ρουφήχτρες δεν ερωτεύονται. Άρα ξεκινάμε από
την παραδοχή ότι ούτως ή άλλως δεν πρόκειται περί έρωτα, απλά το θύμα έτσι νομίζει.
Ο άνθρωπος – ρουφήχτρα συνήθως παρουσιάζεται ως εντυπωσιακά
διεκδικητικός, εντυπωσιακά δοτικός, εντυπωσιακά κτητικός και τελικά εντυπωσιακά
απομονωτικός.
Ο άνθρωπος – ρουφήχτρα περικυκλώνει το ερωτικό του ταίρι από όλες
τις πλευρές. Πολύ σύντομα ελέγχει όλες του τις λειτουργίες, σχέσεις,
δραστηριότητες.
- -Μα
τόσο πολύ με αγαπάει που με περιμένει έξω από το γυμναστήριο, αποφαίνεται το
ερωτευμένο θύμα. Και τόσο με λατρεύει που μου έχει ανοίξει τα μάτια και πλέον
ξέρω ότι οι γονείς μου είναι άδικοι απέναντί μου, ότι οι φίλοι μου με κουτσομπολεύουν
και ότι διαχειρίζομαι τα οικονομικά μου με λάθος τρόπο.
Οι άνθρωποι – ρουφήχτρες, ίσως πιο γρήγορα από κάθε άλλη
περίπτωση, στον έρωτα πετυχαίνουν με ταχύτητα φωτός να υψώσουν τα τείχη του
ελέγχου γύρω από το θύμα τους, το οποίο αδυνατεί να δει οτιδήποτε έξω από την
περιτοίχιση.
Συνήθως ξέρουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν και πώς, καθώς είναι
η πολλοστή φορά που το μηχανεύονται. Και συνήθως προϋπάρχει μια συλλογή θυμάτων
που παρουσιάζεται στο νέο θύμα ως ενοχλητική ενώ η ίδιοι την συντηρούν ζωντανή.
Δύσκολη η διαφυγή από τους ανθρώπους-ρουφήχτρες των ερωτικών
σχέσεων, δύσκολη η αφύπνιση, δύσκολο το σπριντ… Το μυστήριο και η περιπλοκότητα
του έρωτα δε θα μπορούσε να απουσιάζει άλλωστε από καμία ερωτική σχέση, ούτε από
την πιο ζοφερή, κάνοντάς την ακόμα πιο πολύπλοκη και δισεπίλυτη.
Όχι δε διαβάζω ψυχολογία, φαίνεται άλλωστε. Ό, τι διάβασα στα
νιάτα μου, μια χαρά ήταν. Τώρα ζω. Ζω, αγαπώ πολύ, έχω οικογένεια, παιδιά, φίλες, φίλους και εχθρούς
και έχω συναντήσει ρουφήχτρες που με έχουν τρομάξει, περπατώντας και όχι κολυμπώντας…
Ακόμη και αν εξωτερικά μεταξύ τους διαφέρουν, τελικά το ίδιο
αποτέλεσμα δίνουν όλες: καταστροφή. Και δεν υπάρχει άλλη λύση από τη φυγή.
Μακριά, όσο πιο μακριά.
(.)