Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Ηγεμόνας και η Μαίρη

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της.

Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.  

Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook.

Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε.

Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές. 

Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια.

Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας.

Η Μαίρη εκτός από τον ίδιο, θαυμάζει και τη σύζυγό του και τα φουστάνια της και νομίζω και το φυστικάκι το σκυλάκι τους και τελικά η Μαίρη δεν τους θαυμάζει απλώς. Η Μαίρη ταυτίζεται.

Η Μαίρη νιώθει ότι είναι ο ίδιος η Ηγεμόνας ακόμα κι όταν κοιτώντας την τιμή του ελληνικού στραγγιστού γιαουρτιού, βλέπει αύξηση 180%. Ακόμα κι όταν βάζει €30 βενζίνη παρακαλώντας να της φτάσει για το πενθήμερο. Ακόμα κι όταν ανοίγει τον λογαριασμό του ρεύματος με χέρια που τρέμουν.

Η Μαίρη νιώθει ότι είναι ο ίδιος ο Ηγεμόνας την ώρα που παρακολουθεί στη τηλεόραση τους γονείς που δεν έθαψαν τα σκοτωμένα τους παιδιά στον σιδηρόδρομο γιατί δεν τα βρήκαν να τα θάψουν, και υποστηρίζει με πάθος ότι ήταν ανθρώπινο λάθος. Δεν έχει καν διαβάσει έρευνα έγκριτων δημοσιογράφων που έναν χρόνο μετά καταγράφουν την καμία αλλαγή στον σιδηρόδρομο με βασικότερο τη μη λειτουργία των φωτεινών σηματοδοτών.

ΜΑΙΡΗ
Η Μαίρη νιώθει ότι είναι ο ίδιος ο Ηγεμόνας όταν ξεπουλιέται η περιουσία της, χιλιάδες στρέμματα παρθένας γης, και μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, γιατί έτσι είναι η ανάπτυξη… 

Ακόμα κι όταν αναβάλλει το χειρουργείο της χολής της γιατί δε βρίσκει σειρά αλλά δυσκολεύεται να πληρώσει το απογευματινό. Κι όταν το παιδί της δε βρίσκει ούτε διαμέρισμα ούτε φοιτητική εστία στην επαρχιακή πόλη που σπουδάζει.

Ακόμα και όταν διάβασε ότι η Ελλάδα είναι η 64η χώρα σε δείκτες ευτυχίας παγκοσμίως, κι ας κυβερνά ο Ηγεμόνας ήδη 5 χρόνια.



Ζητήματα ελευθερίας του Τύπου και Ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης δεν την αφορούν τη Μαίρη όπως δεν την αφορούν και οι πόλεμοι, οι δύο αυτοί οι μεγάλοι, απαπα δεν μπορεί τέτοια, και τελικά ας τα βγάλουν και από το Instagram που θέλει λίγο να χαλαρώσει…

Η Μαίρη και οι Μαίρες είναι η πιο τρανή, η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα.

Είναι οι μαγεμένοι του οπαδοί. Οι άνθρωποι που θυμούνται το χρώμα του παπουτσιού της συζύγου του Ηγεμόνα και θέλουν να πάρουν το ίδιο. Δε θυμούνται όμως πώς είναι η πραγματικά καλή ζωή του μέσου πολίτη μιας σύγχρονης χώρας.

Τα κατάφερε ο Ηγεμόνας.

Τους απονεύρωσε. Μας απονεύρωσε. 

Με τις πλέον μακιαβελικές μεθόδους, αξιοποιώντας τα επικοινωνιακά μέσα της εποχής, ελέγχοντας την ανεξάρτητη ενημέρωση, και ό, τι μπορεί να ελέγξει, με την υποστήριξη κολοσσών, ο Ηγεμόνας τα κατάφερε.  

Πιθανόν με την ντεμοντέ άποψη ότι μόνον ο αυταρχισμός μπορεί να στρώσει τον Έλληνα και την Ελλάδα, τον επέβαλε με τον πιο «μεταξωτό» τρόπο, υπνωτίζοντας τις διψασμένες για ήρωες και lifestyle Μαίρες.




Βλέπω και σήμερα τη Μαίρη στο Facebook να τον θαυμάζει τον Ηγεμόνα.

Είναι ακόμα νωρίς… αλλά όχι και τόσο όσο χθες. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σώπα ανόητε! [Αλίκη Κατσαρού]

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Σήμερα , 17 Νοεμβρίου 2024. [ Αλίκη Κατσαρού ]

  Είχα μια απελπιστικά δύσκολη μέρα. Από αυτές που θες να σβήσεις από τη μνήμη σου, όμως δεν είναι χάρτινες σελίδες στο ημερολόγιο  να τις σκίσεις ή να τις κάψεις για πιο καλά αποτελέσματα. Αντίθετα είναι από εκείνες που έρχονται και σε τυραννούν σαν φαντάσματα ενοχλητικά κάθε λίγο που λένε με πείσμα «μη με ξεχάσεις». Όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τις απελπισίες τις δημιουργούμε μόνοι μας. Εννοώ ότι αν δεν συμβαίνει κάτι αντικειμενικά θλιβερό, όλα τα άλλα είναι προσωπική απόφαση «είμαι καλά / δεν είμαι καλά», εσύ αποφασίζεις. Δεν είναι. Θα ήταν. Σε έναν κανονικό κόσμο, σε μια φυσιολογική, ισορροπημένη πραγματικότητα. Εκεί δηλαδή που ζεις σαν κανονικός άνθρωπος, εργάζεσαι, παράγεις, προσφέρεις, απολαμβάνεις, μοιράζεσαι, χαίρεσαι. Στον σημερινό όμως κόσμο, η αίσθηση του «είμαι καλά» ταυτίζεται απόλυτα με το έχω όλα τα καλά . Ποια καλά; Τα ατέλειωτα, αυτά που δεν σταματάς να χρειάζεσαι, αυτά που θέλεις κι άλλα, κι άλλα και ποτέ δε φτάνουν   και τελικά γίνεσαι ένας μαραθωνοδρ