Airbnb: Μια ιδέα με το όνομα "Αεροκρέβατο μετά Προγεύματος" και άλλες μικρές παρανοϊκές ιστορίες [Αλίκη Κατσαρού]

 

Χθες πάλι βρεθήκαμε σε δύσκολη θέση. Και εμείς που ό, τι έχουμε την τύχη να διαθέτουμε δεν το έχουμε μετατρέψει σε AirBnB και οι συνδαιτυμόνες μας που το έχουν μετατρέψει.

Δεν ήταν η πρώτη φορά.

Έχει συμβεί και ξανασυμβεί να πέφτει στο τραπέζι η συζήτηση του ακραίου σύγχρονου φαινομένου AirBnB και οι φίλοι μας να αντιδρούν απολογητικά, ενοχικά ή έστω αμυντικά στη διαπίστωση ότι το AirBnB έχει κάνει τη ζωή στην πόλη κόλαση.

Όχι μόνο στη δική μας πόλη και όχι μόνο κόλαση.

Και παράδεισο.

Αφήνoυμε απ’ έξω τους κτήτορες μεγάλων περιουσιών και εισπράκτορες τεραστίων εισοδημάτων που η απληστία, τους οδηγεί κι εκείνους στη δραστηριότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης, ας εξετάσει ο ψυχίατρός τους τα πραγματικά τους ελλείμματα που σαφώς δεν είναι οικονομικά…

Ας μιλήσουμε για τους μεσαίους, τους φτωχούς, και όλους τους ανθρώπους που το AirBnb έσωσε! Γιατί τους έσωσε, έσωσε και τα ακίνητα, έσωσε και την αξιοπρέπειά τους.

Δεν πρέπει να νιώθουν άσχημα αυτοί οι άνθρωποι.

Δεν οφείλουν να απολογούνται.

Η απολογία άλλους αφορά.

Αφορά ένα σύστημα που μια οχτάωρη εργασία δε φτάνει για να ζεις χωρίς να ντρέπεσαι.

Ένα σύστημα που νιώθεις ανασφαλής στην καθημερινότητα, ανασφαλής στην αρρώστια, φτωχός στο σούπερ μάρκετ, και που, αλήθεια,  πότε ήταν η τελευταία φορά που γέμισες ολόκληρο το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου σου;

Αφορά μια οικονομία που δεν είναι εύρυθμη, δεν κυλάει νορμάλ.

 

Πραγματικά τώρα,

σε ποια κοινωνία που πηγαίνει καλά, ξεσπιτώνεσαι για να να τα βγάλεις πέρα;

Σε ποια υγιή κοινωνία, το Σαββατοκύριακο πλένεις κλινοσκεπάσματα αντί να πηγαίνεις εκδρομή ή καθαρίζεις τα μπάνια μετά την κύρια σου δουλειά για να μπει ο επόμενος guest;

Σε ποια υγιή κοινωνία η κατοικία γίνεται ζητούμενο εξαιτίας της φτώχειας;

Όχι στη δική μας πάντως.

Η ωραία ιδέα της επί πληρωμή φιλοξενίας που ξεκίνησε στο San Fransisco και πήρε το όνομά της από τα φουσκωτά στρώματα (airbed) και το πρωινό που παρείχαν οι ιδιοκτήτες στους επισκέπτες, πάει ξέφυγε, έγινε μάστιγα.

Μάστιγα που κακοποιεί τις πόλεις, ταλαιπωρεί τους κατοίκους, και τελικά εξευτελίζει και τους ταξιδιώτες κάνοντάς τους να μοιάζουν με απόκληρους της ζωής που θυμίζουν το άσμα του αγαπημένου Πασχάλη Τερζή «μια βαλίτσα στο χέρι»…

 

Κι άλλες μάστιγες.

Μαζί με το AirBnb, άλλες μικρές καλοκαιρινές ιστορίες έρχονται να ενισχύσουν την αντίληψη ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Μια από αυτές είναι τα βαν.

Γέμισαν οι πόλεις μαύρα (συνήθως) οχήματα μετακίνησης των επισκεπτών που επιγράφουν και υπόσχονται πολυτελείς, βασιλικές, ιδιωτικές, φαντασμαγορικές μεταφορές σε πόλεις που το οδικό δίκτυο φωνάζει φτώχεια και εγκατάλειψη. Τι είναι όμως τα βαν (για τα οποία έχουμε καταφερθεί στο παρελθόν); Κι αυτά λύση ανάγκης και ζωής είναι, επάγγελμα για δεκάδες ανθρώπους. Ανθρώπους που πιθανότατα, δεν ονειρεύονταν να γίνουν σωφέρ…

Γέμισαν και με κόκκινα, ογκώδη, ξέσκεπα λεωφορεία που Κύριος οίδε ποιο παράθυρο νομιμοποίησε την κυκλοφορία τους σε ιστορικά κέντρα λιλιπούτειων πόλεων όπως η Κέρκυρα -καμία σχέση με Λονδίνο. Άλλη αντικανονικότητα…

Γέμισε η ζωή μας φαινόμενα που τεντώνουν την υπομονή και την αντοχή μας.

Φαινόμενα που δεν αποτελούν όμως ενοχή.

Το AirBnB και τα συμπαρομαρτούντα του πεπιεσμένου ελληνικού (και μεσογειακού) καλοκαιριού αυτό που αποτελούν είναι μαρτυρία. Τεκμήριο κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής στρέβλωσης.

Στρέβλωσης που συμπαρασύρει και τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος κάθε έξι μήνες γίνεται υπερ-οργανισμός για να βγάλει το έτος.

 

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι ανθρώπους που πηγαίνουν στις δουλειές τους σε κανονικά ωράρια όλο τον χρόνο, που τα απογεύματα του καλοκαιριού κολυμπούν και τα βράδια συναντιούνται στις πλατείες και στις ταβέρνες. Ονειρεύομαι επιγραφές «κλειστό 10- 30 Αυγούστου» και οικογένειες που κάνουν χαρούμενες διακοπές. Ονειρεύομαι γονείς που πηγαίνουν χωρίς άγχος στα βιβλιοχαρτοπωλεία να αγοράσουν στα παιδιά τους όσα χρειάζονται για τη σχολική χρονιά και ζευγάρια που σχεδιάζουν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους ξέγνοιαστα. Ονειρεύομαι δηλαδή ανθρώπους με επαγγέλματα, με εικοσιτετράωρα, με εποχές και όνειρα.

Ονειρεύομαι ό, τι ρημάχτηκε από τη ζωή μας ενώ κάποιοι δήλωναν «επιστροφή στην κανονικότητα». Αέρα φρέσκο δήλωναν  σαν αυτόν που γεμίζει τα airbeds της παρανοϊκής μας ζωής…