Οδηγάω. Ούτε γρήγορα ούτε αργά. Ίσως λίγο νευρικά.
Αποκαλόκαιρο, Δευτέρα πριν βραδιάσει, οι δρόμοι γεμάτοι κίνηση, τα περισσότερα αυτοκίνητα με μαμάδες, μπαμπάδες με παιδιά προς και από το φροντιστήριο και τις λεγόμενες «δραστηριότητες» -συμβουλή εμπειρίας προς νέους γονείς, όσο λιγότερες, τόσο καλύτερα.
Πόσα χιλιόμετρα έκανε το μικρό μου Citroën μπρος πίσω στα εξωσχολικά, πόσες κουβέντες, γέλια, φιλιά, νεύρα, λίγη γκρίνια και ως εκεί, αυστηρή με τα παιδιά δεν έγινα ποτέ. Αναρωτιέμαι αν έκανα καλά, πάντα θα αναρωτιέμαι. Μέχρι κάποτε θα μου το πουν με τον τρόπο της ζωής τους.
Παρκάρω στην κούριερ, παρκάρω στο σούπερ μάρκετ, κι όλο διακόπτω το Δεύτερο και την απερίγραπτη φωνή του Ραράκου.
«στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε / χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι»
Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας σήμερα.
Γιατί λέγεται Δημοκρατία αυτή η συνθήκη που δυσκολεύεσαι να πληρώσεις το φροντιστήριο του παιδιού σου, το ρεύμα, τη βενζίνη, γιατί τα «πάγια» σε γονατίζουν ενώ δουλεύεις 8 ώρες την ημέρα εσύ και ο σύντροφός σου. Και γιατί επικρατούν πλέον οι λέξεις πάγια, συνδρομή, ειδοποιήσεις... Γαμώτο.
Τελευταία στάση ανθοπωλείο.
Πάλι διακόπτω το Δεύτερο
"ποτάμι μέσα μου πικρό, το αίμα της πληγής σου"
Ένα τριαντάφυλλο ζητάω.
Όπως συνήθως.
Για το βάζο δίπλα στη φωτογραφία σου, στο σαλόνι.
Έξι μήνες σήμερα.
Μπαμπά, η ζωή συνεχίζεται.
Σαν φροντιστήριο.
Κι εγώ συνεχίζω να σε αγαπώ.
Πολύ, μπαμπά.