Οι άνθρωποι που ζούμε στη σύγχρονη κανονικότητα, συνήθως τελειώνουμε το σχολείο, σπουδάζουμε -όχι απαραίτητα, εργαζόμαστε, κάνουμε οικογένεια -όχι απαραίτητα, κάνουμε σπίτι, κάνουμε φίλους, κάνουμε τελικά μια πορεία ζωής. Διαφορετική καθένας.
Άλλοι γίνονται πλούσιοι, άλλοι διάσημοι, άλλοι πάρα πολύ πλούσιοι, κάποιοι καταστρέφονται, κάποιοι διαφοροποιούνται ως sui generis, οι περισσότεροι πάντως μένουν μεσαίοι.
Μένουμε δηλαδή. Μεσαίοι. Μέτριοι.
Σε ζωές όχι ακριβώς προβλέψιμες, αλλά εντός πλαισίου. Τα γνωστά.
Εμείς λοιπόν οι εντός πλαισίου, κάποια στιγμή συμβαίνει να απευθυνθούμε σε κάποιον/α που έχει εκτοξευθεί από το πλαίσιο, έναν πολύ επιτυχημένο δηλαδή. Όχι για χατίρι, ούτε για βοήθεια. Για δουλειά, ως πελάτες.
Σηκώνεις λοιπόν το τηλέφωνο, παίρνεις τον τάδε που γνώριζες από παλιά ως επαγγελματία, σου απαντά, μιλάτε, σου λέει θα επανέλθω και… σε συνδέει με Κάιρο. Η σύνδεση αυτή έχει συνήθως να κάνει με τα μηδενικά, η συνεργασία μαζί σου όπως φαίνεται δε συνοδεύεται από αρκετά. Θεμιτό απολύτως κάποιος να μην έχει διαθέσιμο χρόνο για μικρά χαρτοφυλάκια. Αλλά αναγκαίο, ευγενικό και αν μη τι άλλο επαγγελματικό, να σε παραπέμψει ή να αρνηθεί εξαρχής την ανάμειξή του.
Μου έτυχε πρόσφατα.
Αρχικά εντυπωσιάστηκα. Πώς ξεχνούν τόσο εύκολα οι άνθρωποι τις αφετηρίες τους, τη στήριξη που κάποτε έλαβαν, τις καλημέρες στα πλακόστρωτα της πόλης;
Μετά, αναρωτήθηκα αν υπήρχε ανάγκη για αίμα ας πούμε, θα το αξιολογούσαν με την ίδια μέθοδο, των αριθμών;
Η ζωή, οι σχέσεις, οι δουλειές, ναι οι δουλειές, δεν είναι μόνο αριθμοί. Εμείς οι 'μέτριοι' το ξέρουμε.