Νομίζω,
γιατί η ξεκούραση η αληθινή πρέπει να είναι φουλ, ολόκληρη, κι όχι διαλειμματική σαν δίαιτα.
Ξάπλωσα στον καναπέ νομίζοντας.
Σκεπάστηκα με ένα κουβερτάκι φλις από 100% πολυεστέρα ευωδιαστό από μαλακτικό ρούχων και άρχισα να αναλογίζομαι.
Τι είναι Πολυτέλεια;
Αλήθεια τι είναι, σε μια
εποχή που οι βιτρίνες είναι πιο όμορφες, οι πόλεις πιο ενδιαφέρουσες και τα
ταξίδια πιο εύκολα από ποτέ;
Μάλλον τίποτα από αυτά, τα προβεβλημένα και επιβεβλημένα επιθυμητά.
Πολυτέλεια
είναι
η ησυχία. Ησυχία
από άχρηστες ειδοποιήσεις, από Viber λογαριασμών ρεύματος, αλλαγής κωδικών, άχρηστες ειδήσεις και άχρηστη υπερπληροφόρηση όπως τι φόραγε
η Κίμπερλυ -σοβαρά τώρα;
Πολυτέλεια είναι
η σωστή
θερμοκρασία. Στον χώρο, στα ρούχα, στην καρδιά. Η θερμοκρασία που σε κάνει να
αισθάνεσαι ευχάριστα, άνετα. Στα ρούχα ας πούμε, η ευχαρίστηση δεν μπορεί να προκύψει από τον
πολυεστέρα όσο άρωμα μαλακτικού κι αν αναδύει, αλλά από το μαλλί, το μετάξι και
το βαμβάκι, σπάνια πράγματα δηλαδή.
Πολυτέλεια είναι
οι
ειλικρινείς άνθρωποι. Όχι αυτοί που απλώς δε λένε ψέματα. Αυτοί που λειτουργούν
24/7 ανυπόκριτα, χωρίς ρόλους, χωρίς να κρύβουν μέρος της αλήθειας, χωρίς
παρακάμψεις και παρενθέσεις, φίλοι, συγγενείς, εραστές, σύντροφοι.
Η ευγένεια. Της
πόρτας που ανοίγει για να περάσεις, του αυθόρμητου
ευχαριστώ, της έγκαιρης απόκρισης. Η ευγένεια δεν είναι σνομπισμός, είναι
τρόπος να συνυπάρχουμε καλά, όλοι.
Η ασφάλεια.
Στον δρόμο, στο σπίτι, στο σχολείο, στην τράπεζα. Τα υπαρκτά (στις πιο
πολλές συνοικίες της πόλης μου είναι ανύπαρκτα), και μετά τα μεγάλα, πεζοδρόμια,
τα εξοπλισμένα για πάσα περίσταση κτήρια, και η αυτονόητη για κάθε πολίτη
αποταμίευση.
Πολυτέλεια είναι
η γενναιοδωρία. Υλική, ψυχική, σωματική. Τα δώρα, τα λόγια, τα χάδια, οι αγκαλιές!
Ο χρόνος.
Του μεσημεριανού ύπνου, του περιπάτου χωρίς σκοπό, της χασομέριας, της ονειροπόλησης.
Πολυτέλεια είναι
η φύση. Τα
δάση, τα βουνά, οι παραλίες, χειμώνα καλοκαίρι εκεί, για βαθιές ανάσες ύπαρξης, φυσικής, υλικής που αγγίζεται δια της αφής,
όχι ψηφιακής, αλλά κανονικής ανθρώπινης ύπαρξης.
Και η αγάπη.
Με λόγια.
Σ’ αγαπώ, σε
λατρεύω, σε σκέφτομαι, ρήματα σε α' ενικό προς όσους αγαπάμε, παιδιά, άντρες, γυναίκες, γονείς, αδέλφια, φίλους.
Κι άλλα πολλά είναι πολυτέλεια.
Αλλά εγώ μέσα από μια συνθετική κουβέρτα, νοσταλγώντας μια καρώ μάλλινη που είχα παιδί, αυτά σκέφτηκα σήμερα, και θεωρώ ήδη σοβαρή πολυτέλεια ότι μπόρεσα και τα απαρίθμησα ξαπλωμένη στον καναπέ, με απενεργοποιημένο κινητό, θερμοκρασία δωματίου 25ο C, και λίγο πριν πάρω έναν γλυκό απογευματινό ύπνο.
(Φωτογραφία από πρωινό σαββατιάκτικο περίπατο του Οκτώβρη)