Spiral

Οι καυτές αχτίδες έκαναν τη δίψα πιο κυρίαρχη κι από την ανάσα. Τα κορίτσια έλιωναν από την κάψα.  Έφτασε γρήγορα ευτυχώς  το μπουκάλι στη μεγάλη παγωνιέρα και τα τέσσερα ποτήρια, όσες κι εκείνες. Έχωσαν τα κεφάλια τους στη σκιά, κάτω από την ψάθινη ομπρέλα, βολεύτηκαν στις ξαπλώστρες και επιδόθηκαν στην επίπονη δραστηριότητα του σχολιασμού περιμένοντας τα mohitos . Ιρέν : Σας το λέω και επιμένω. Αυτή η Περιστέρα φταίει για όλα. Μάρα : Τι λες, σιγά που φταίει η Περιστέρα. Ο Λαφαζάνης τον φούσκωνε να κάνει αντίσταση τόσους μήνες, μετά έβγαινε ο Βαρουφάκης μπροστά και,... να τα αποτελέσματα. Ιρέν : Τα αποτελέσματα, αγαπημένη μου, που πληρώνουμε τα φροντιστήρια του Αλέξη κάμποσα δις τα έφερε κυρίως η Περιστέρα, επανέλαβε με επιμονή η Ιρέν κοιτώντας τα πορτοκαλί νύχια των ποδιών της και καμαρώνοντας το κοντράστ που έκαναν με το μαύρισμα. Νάντια : Εξήγησέ μας γιατί η Περιστέρα αντί να φλερτάρεις με τα πόδια σου! Ιρέν : Γιατί χρυσό μου, αν η Περιστέρα έβαφε και αυτή τα νύχια τη

Φοβάμαι το πληκτρολόγιο, μην και πάρει καμιά πρωτοβουλία και γράψει τη λέξη ‘ξεπούλημα’, εκεί που θέλω να γράψω ‘εκπτώσεις’. Μέρες τώρα συμμέτοχη - τι συμμέτοχη, μπούρδες!-  ακροάτρια, τηλεθεάτρια, αναγνώστρια των εξελίξεων. Συμμέτοχη μονάχα στις 25 Ιανουαρίου και στις 5 Ιουλίου. Μέρες τώρα θεατής. Μέρες που δεν μπορώ να γράψω λέξη. Ούτε και να αρθρώσω πολλές. Οι άνθρωποι άλλωστε που μου αρέσει να κουβεντιάζω μαζί τους πολιτικά, λίγοι, μα αυτές τις ημέρες άφωνοι. Είναι κι αυτός ο μήνας που πάντα με γονάτιζε - το γιατί δική μου δουλειά. Είναι και οι χαιρέκακοι. Είναι και οι παρηγορήτρες. Είναι και οι  λαϊκιστές, οι παντογνώστες, τα κοράκια, τα αρπακτικά και οι «εγώ στα ‘λεγα». Οι «για όλα φταίει ο Βαρουφάκης», οι «για όλα φταίει ο Σόιμπλε», οι τόσοι και τόσοι που δεν αντέχω να ακούω. Είναι όλο το κλίμα που με αρρωσταίνει πιο πολύ και από τη ζέστη, δεκαετίες τώρα, κλίμα εκπτώσεων, φτηνές αγορές, επιλογές της ευκαιρίας, εύκολες λύσεις. Μια πολιτική  συνείδηση εκπτώσεω

Οι ουρές στις τράπεζες δε με σοκάρουν. Στα χρόνια του μνημονίου, από το μπαλκόνι μου που είχε πανοραμική θέα σε έναν πεζόδρομο με τρεις τράπεζες, η εικόνα ήταν ίδια με τη σημερινή, δις το μήνα τουλάχιστον. Σε μια χώρα που μόνο μια μειονότητα είχε τη δυνατότητα να πάρει ένα επαρκές ποσόν από την τράπεζα στο συρτάρι για τις ημέρες της κρίσης (και της εκδίκησης των αγαπημένων μας εταίρων), σε μια χώρα που η ζωή για τους πολλούς είναι μεροδούλι- μεροφάι, που οι μισοί έχουν απολέσει τις πιστωτικές τους κάρτες, που το εν τρίτο της παραγωγικής ηλικίας είναι άνεργοι, που θα κουραστώ να γράφω και να διαβάζετε τι άλλο έχει συμβεί και συμβαίνει, -είναι και περιττό άλλωστε, τα ‘χουν πρωτοπεί πολλοί- σε μια τέτοια χώρα λοιπόν δε με φοβίζουν ούτε οι ουρές, ούτε τα 60 ημερησίως. Ειδικά τα 60, είναι πολλά. Ξέρω τόσους που ζουν με 10 τη μέρα οικογενειακώς, και πολλά λέω. Ούτε τα ΜΜΕ με σοκάρουν. Τα μάθαμε τόσα χρόνια τώρα, τρομολαγνεία, παραποίηση, κουτσομπολιό και συμφέροντα. Καταλαβαίνουμε και