Spiral

  Όταν μπήκε στο μεγάλο φωτεινό σπίτι του κέντρου, τους έκανε εντύπωση. Μαλλιά αδύναμα, μάγουλα που έμπαιναν μέσα, ύφος θλιμμένο. Αλλά μιλούσε καλά γαλλικά και την κράτησαν. Είχε μεγαλώσει στις Καθολικές Καλόγριες της πόλης που δίδασκαν γαλλικά, έτσι παρότι ορφανή και πάμπτωχη απέκτησε τα εφόδια της διαβίωσής της. Με τα γαλλικά ντάντεψε τον μεγάλο αδελφό, ο οποίος μάλιστα έκανε μετεκπαίδευση στο Παρίσι αργότερα, τη μικρή αδελφή και τα παιδιά της. Και μετά από αυτά άλλη μια ντουζίνα παιδιά οικογενειών που χρειάζονταν έμπιστη βοηθό συν τη χρήσιμη γλώσσα των σαλονιών και της διπλωματίας για τα παιδιά τους. Άσχετα εάν δεν έγιναν διπλωμάτες, ούτε σε μεγάλα σαλόνια βρίσκονται σήμερα τα περισσότερα. Παιδαγωγική μέθοδος τίποτα το σπουδαίο. Δεν μπορούσες άλλωστε να περιμένεις πολλά από έναν άνθρωπο που μεγάλωσε σε σκληρές και φτωχικές συνθήκες χωρίς άλλα ερεθίσματα.  Όλα πάντως τα παιδιά ήταν αρκετά χαρούμενα μαζί της. Ήταν ας πούμε η good enough νταντά κατά το good enough mother του W

Οι παλιρροιακές δίνες, γνωστές ως ρουφήχτρες είναι πολύ επικίνδυνα φυσικά φαινόμενα του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Όχι τόσο όμως, όσο νομίζουμε γιατί οι περισσότερες ρουφήχτρες είναι γνωστές, και οι έμπειροι ναυτικοί τις αποφεύγουν. Οι πιο επικίνδυνες ρουφήχτρες στην πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι. Στις νέες ηλικίες μπορεί να κινδυνεύσει ακόμα και η ζωή ενός ανθρώπου αν συνδεθεί στενά με άνθρωπο ρουφήχτρα. Η απομάκρυνση από τα υγιή κομμάτια της ζωής,  η απομόνωση από τους παλιούς φίλους, η  προσκόλληση στον άνθρωπο ρουφήχτρα και η εμπλοκή με ουσίες που συνήθως οι άνθρωποι – ρουφήχτρες παρέχουν και έχουν,  έχει κοστίσει δεκάδες ζωές, δεκάδες εν δυνάμει επιτυχημένες πορείες, δεκάδες ήρεμες ψυχές και καθαρούς εγκεφάλους.  Άλλωστε κάθε νέο άτομο νομίζει εκ φύσεως ότι ξέρει πολλά περισσότερα από όσα πραγματικά κατέχει, δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τον κίνδυνο του ανθρώπου – ρουφήχτρα ο οποίος παρουσιάζεται ως καλός φίλος – ο καλύτερος. Ως αφοσιωμένος κολλητός, ως μοναδικός αληθινός φί

Έχουμε τη μεγάλη τύχη να διατηρούμε ένα συμπαθητικό σπίτι στην Κέρκυρα, και έναν μεγάλο έρωτα για την ίδια την Κέρκυρα αλλά και για καθετί ωραίο. Όπως η ίδια η Κέρκυρα.  Πέντε καλοκαίρια δεν κατορθώσαμε να πάμε, για λόγους σημαντικούς και ασήμαντους. Φέτος ήταν υπόσχεση. Εγώ λόγω καταγωγής, έχω περάσει στην Κέρκυρα  περισσότερα από τα μισά καλοκαίρια της ζωής μου. Έχω τόσες αναμνήσεις, όσες δεν έχω για κανένα άλλο μέρος ή συμβάν. Θυμάμαι το αυτοκίνητο του παππού και της γιαγιάς που μας πήγαινε στις δημοφιλείς  παραλίες της εποχής, τον Ίψο, το Πέραμα, τον Άη Γιάννη. Μας πήγαινε και στα ξενοδοχεία, όπου ήταν όλοι φιλόξενοι και περιποιητικοί, περισσότερο με μάς που ήμασταν ντόπιοι, παρά με τους ξένους. Θυμάμαι τα θεόρατα κλαμπ σάντουιτς στο Mira Mare, το κοτόπουλο στο καλαθάκι στο K erkyra Golf και την ταβέρνα στο Πυργί όπου με τσίμπησε μια μέλισσα. Από την πόλη θυμάμαι τα αστραφτερά πεζοδρόμια και τους άδειους δρόμους τα απομεσήμερα, τα ψητά καλαμπόκια, τις άμαξες και τα τρίκλυκλα, ακό

Την οσκαρική ταινία Τα Πάντα Όλα δεν μπόρεσα να την δω. Βλέπω όμως κάθε μέρα Τα Πάντα Όλα στη μικρή μας πόλη, που διόλου αμφιβάλλω ότι είναι ο «μικρυντικός» καθρέφτης της μεγάλης ελληνικής εικόνας. Η οποία μεγάλη ελληνική εικόνα είναι η μικρογραφία της παγκόσμιας εικόνας. Ήμουν παιδί δημοτικού. Το πρωί άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο του καροτσιού που έσερνε το γαϊδουράκι, τρέχα γύρευε από ποιο χωριό ή περίχωρο της Κέρκυρας. Άλλαζα πλευρό και ξανακοιμόμουν γαλήνια. Το σπίτι μας βλέπετε ήταν ένα κλασικό αστικό διαμέρισμα του 1920 με ψηλά ταβάνια και μεγάλα δωμάτια, στην καρδιά της πόλης και παντοτινά στη δική μου καρδιά, αλλά εκτός από τις καρδιές, η φυσική του τοποθεσία ήταν στην οδό που ανηφόριζε για τη λαϊκή αγορά.  Έτσι άκουγα τους χωρικούς που έφερναν τα αγαθά της γης κάθε χάραμα, κι ήταν η δική μου καθημερινή επιβεβαίωση ασφάλειας ότι η ζωή κυλάει κανονικά. Στην απέναντι γωνία έστεκε ο τυροπιτάς, ενώ κάθε οικοδομικό τετράγωνο είχε στο ισόγειο ζωηρά εμπορικά καταστήματα γνωστών εμπόρ

Η πορτοκαλιά στη βεράντα άνθισε και μοσχοβολάει. Ο ήλιος λάμπει και είναι η πρώτη φορά μετά από μήνες που μπορείς να ιδρώσεις χωρίς να τρέχεις. Και είναι Κυριακή. Ο φίλος που πέρασε το πρωί, μας είπε ότι θα πάει για μπάνιο. Μόλις έφυγε, κοιταχτήκαμε συνωμοτικά. Αμέσως, κατεβάσαμε τον μεγάλο σάκο από το πατάρι και σε είκοσι λεπτά βρισκόμασταν σε μια όμορφη αμμουδιά. Αυτό που με τρελαίνει στις αμμουδιές είναι όταν τα δένδρα φθάνουν ως τη θάλασσα. Άλλα γέρνουν και βουτούν τα κλαδιά τους, άλλα καθρεφτίζονται στο νερό. Όλα ξεχύνουν το πράσινό τους στο μπλε της θάλασσας δηλώνοντας αυτάρεσκα, την ομορφιά της Μεσογείου. Αυτού του τόπου, που σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους προσφέρει την ανεκτίμητη πολυτέλεια να μπορούν σε είκοσι λεπτά να βρίσκονται από το αστικό τους διαμέρισμα στην αμμουδιά. Το πρώτο ξεγύμνωμα μετά από περίπου 150 ημέρες με μάλλινες κάλτσες ήταν παράξενο. Όμως, πολύ λίγος χρόνος ήταν αρκετός για να τον εγκλιματισμό. Ο ήλιος άλλωστε είναι τέτοιος γιατρός που μπροστά του χλωμι