Spiral

           «Κι εσείς, κυρία, τι θα ζητούσατε από τον Άη Βασίλη;» με αιφνιδίασε σήμερα μια μικρή μου μαθήτρια, την ώρα που ασχολούμαστε με χριστουγεννιάτικες δραστηριότητες, κι έμεινα με το ψαλίδι ορθάνοιχτο να απειλεί το μετέωρο χρυσόχαρτο.         «Αυτή τη στιγμή; Μια πίτσα σπέσιαλ», της απάντησα, καθώς υπάρχουν ακόμη τρόποι να κρυφτείς απ’ τα παιδιά.  Απ’ τον εαυτό σου δεν μπορείς να κρυφτείς. Κι έτσι άρχισε να με βασανίζει το αθώο ερώτημα της μικρής.        Τι θα ζητούσα αλήθεια από τον Άη Βασίλη; Τον παντοδύναμο; Τον προστατευτικό; Τον μόνο άγιο που είναι χαρούμενος, γελαστός, που ποτέ δεν μας τρόμαξε με οστεώδες πρόσωπο και βασανισμένο βλέμμα; Τι θα ζητούσα χωρίς αυτολογοκρισία;      Αγάπη στη ζωή μου; Τη γεύτηκα απλόχερα.       Ευτυχία; Δεν χωράνε άλλες πλάνες στο μυαλό μου.      Μακροημέρευση; Θα έπρεπε να συνοδεύεται από πολλές άλλες προϋποθέσεις.      Πλούτο, υλικά αγαθά; Ποτέ δεν μου ήταν σημαντικά.      Ασφάλεια και ηρεμία; Αυτό θα το ζητούσα για τους Σύριο

Τα άπαντα του Ελύτη με μια αφιέρωση που ζέσταινε τους στίχους του ποιητή και χάιδευε το μικρό μου πόδι μές τ’ αχανή σεντόνια . Δώρο γενεθλίων. Σαν σήμερα. Για το χθες, για το σήμερα και την επόμενη σελίδα του βιβλίου της ζωής. Ο τόμος αυτός άλλαξε παράγραφο στη συγγραφή της ιστορίας. Γιατί τα δώρα διηγούνται ιστορία. Από τα λούτρινα χαζοκουκλάκια της νεότητας ως τα κοσμήματα με χαραγμένο όνομα και ημερομηνία, τα δώρα είναι τεκμήρια μνήμης, όπως τα αρχειακά έγγραφα στα χέρια των ιστορικών επιστημόνων.  Δεν έχω παράπονο. Μέχρι σήμερα έχω πάρει πολλά δώρα. Για τα υλικά μιλάω. Τα άυλα δε μετριούνται. Τα συναισθήματα άλλωστε δεν είναι δώρα, είναι αμφίδρομα ποτάμια. Καμιά φορά μονόδρομα, μα δε βαριέσαι. Κάτι παίρνεις κι απ’ αυτό. Από το ροζ σπαστό ποδήλατο που έφτασε με την Ολυμπιακή εν έτει 1982, δώρο του αγαπημένου μου θείου ως τα άπαντα του Ελύτη, λίαν προσφάτως, τα δώρα που λάμβανα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα διηγούνται ιστορία. Την μικρή ασήμαντη ιστορία μου. Λογοτεχνικά αποσπά

Της γράφω και μου γράφει είναι νύκτα στη σκοπιά τα φώτα στα σύνορα μια ευθεία γραμμή κι εκείνη χίλια χιλιόμετρα μακριά υπομένει την έλλειψή μου και με περιμένει είκοσι χρονών παιδιά στο άνθος της ηλικίας στην άψη του πάθους μας Της λέω, εδώ που είμαι μονάχος με το όπλο μου την ισοθερμική φανέλα μέσα απ’ την παραλλαγή το σκοτάδι το χιόνι   τη νεκρική ησυχία μου ήρθαν στο νου στίχοι για σένα μου γράφει, θέλω να τους δω αγάπη μου θέλω να σε διαβάσω. Ιδού, της λέω, ας σκαρώσουμε το ποίημα, παρέα (εγώ εκτεθειμένος στ’αγιάζι και στις ξαφνικές εφόδους του λοχαγού εκείνη κάτω από ένα πάπλωμα και πάνω σε μιαν ηλεκτρική κουβέρτα που δουλεύει στο φουλ αγκαλιά με λούτρινα αρκουδάκια τη σημερινή νύκτα αύριο ποιος ξέρει με ποιον) Λέγεται Ζω της λέω Ζω, μου γράφει δυο γράμματα μόνον σαν το Αν του Κίπλινγκ     ΖΩ με διαβάζεις διαβάζεις τη σκέψη μου διάβαζέ με διάβαζ

Ευτυχώ! Ευτυχώς, ευτυχώ που επέλεξα να απέχω προσωπικά από το μικροαστικό, νεοσυντηρητικό καφενείο που στήνεται στο τοπικό, και όχι μόνο, facebook . Με αμετάκλητη την απόφαση να μη συμμετέχω ξανά σε πρόχειρους και απροβλημάτιστους διαλόγους, παρακολουθώντας ωστόσο, περιοδικά, τα γραφόμενα από το προφίλ που διαχειρίζεται το Spiral , επιβεβαιώνω περίτρανα την επιλογή μου. Καθόλου δεν άλλαξε η τοπική κοινωνία από την εποχή που ήμουν 10 ετών και εφτά  συμμαθήτριες μου, έστειλαν μία να μου πει με φθόνο «Καθόλου δε θα ήθελα να είχα τα λεφτά σου, και να είναι χωρισμένοι οι γονείς μου». Πήγαινα σε ένα σχολείο ‘υποβαθμισμένο’, ας το πούμε χωρίς πολλές επεξηγήσεις, και θεωρούμουν ‘πλούσια’. Πιθανώς, ουδόλως θα τους απασχολούσε το διαζύγιο των γονιών μου αν ήμουν αξιολύπητη. Μα δεν ήμουν. Αντιθέτως, είχαν λόγους να επιτίθενται. Η οικογενειακή κουλτούρα που ώθησε τις συμμαθήτριες να θέλουν να με πληγώσουν, που φυσικά τίποτα δεν πέτυχαν, η ίδια κουλτούρα βλέπω σήμερα στο fb να κρίνει το Νί

Η ψυχή του πάρτι, δε θέλει άλλα πάρτι. Θέλει αλήθειες. Όχι πως καταχώνιασα για πάντα τα στιλέτο μου με τη σατέν κορδέλα στον αστράγαλο, αντιθέτως, λίαν προσφάτως τα τίμησα όπως τους αξίζουν. Μα να, χωρίς να λέω πως είναι η βιολογική ηλικία, φαντάζομαι πως είναι η εγκεφαλική ηλικία που βαριέται αφόρητα τα πάρτι. Δε θα κρύψω πως πέρασα μια ολόκληρη δεκαετία της ζωής μου ζώντας για τα πάρτι. Από τα 17 ως τα 27 ήθελα να διασκεδάζω πολύ συχνά, έτσι έπαιρνε νόημα η ζωή μου. Θυμάμαι τη μάνα μου να μου βάζει θερμόμετρο, σε περίπτωση που κάποιο βράδυ έμενα στο σπίτι. Υγιές θα μου πείτε. Το πρόβλημα είναι να σου συμβεί στα πενήντα. Επίσης δε θα κρύψω πως όχι απλά πήγαινα σε πάρτι, αλλά γινόμουν πολύ συχνά η ψυχή του πάρτι, ή τουλάχιστον της παρέας μου. Αυτό οφείλεται μάλλον στην εξαιρετική σχέση που έχω με το αλκόολ. Σχέση κοινωνικής λατρείας. Συναντιόμαστε μονάχα έξω και αγαπιόμαστε παράφορα. Μετά ξεχνιόμαστε ως την επόμενη κοινωνική ευκαιρία. Τώρα, το δήλωσα πιο πάνω, βαριέμαι αφόρητα