Spiral

  Ο Πήτερ γνώριζε πολύ καλά την επίδραση που είχε στις γυναίκες.  Ήταν ψηλός, με κατάμαυρα μαλλιά, μελαμψή επιδερμίδα- δώρο της Τυνήσιας μητέρας του- και περπάτημα αργό, σχεδόν απειλητικό, σαν αιλουροειδές που προσέγγιζε την τροφή του.   Ήταν τέλη δεκαετίας του ‘70, το Λονδίνο έσφυζε από ζωή και ο Πήτερ ήταν ήδη τριάντα και πλήρης περιπετειών, όταν γνώρισε την Κέιτι. Ερωτεύθηκαν κεραυνοβόλα. Η Κέιτι είχε ξανθά μαλλιά, έντονες γωνίες στο πρόσωπο και μεγάλα πράσινα μάτια. Ήταν ψηλή, αδύνατη αλλά μυώδης, δυναμική και ανεξάρτητη, πάντα έτοιμη για το επόμενο ταξίδι και την επόμενη περιπέτεια. Μόλις ένα μήνα μετά τη γνωριμία τους, μετακόμισαν σε ένα μικρό διαμέρισμα, κοντά στη Victoria . Ο Πήτερ δούλευε σε εταιρία οργάνωσης ταξιδιών στο Χολμπορν και η Κέιτι ήταν υπεύθυνη γκαλερί έργων τέχνης στο Σόχο. Οι δύο τους περπάτησαν κάθε δρομάκι και εξερεύνησαν κάθε γωνιά της πολύβουης πόλης. Τα απογεύματα μετά τη δουλειά, συναντιόταν για μπύρα και φαγητό στην παμπ The Kings Arms και ύστερα π

Η αποβάθρα άδειαζε. Οι τελευταίοι επιβάτες έτρεχαν να επιβιβαστούν στην αμαξοστοιχία που θα αναχωρούσε σύντομα. Σέρνοντας βαλίτσες, σακίδια, παιδιά, κρατώντας το εισιτήριο ή ψάχνοντας το σωστό βαγόνι, περνούσαν από μπροστά της και έφευγαν. Μόνο εκείνη εξακολουθούσε να στέκεται ακίνητη, χωρίς βιάση, στο ίδιο πάντα παγκάκι. Θα έμενε εκεί να μετρά τις ρυθμικές ανάσες του τρένου, όπως θα έφευγε, κρατώντας τις δικές της, λες και αν ανάσαινε, θα κινδύνευε να την πάρει μαζί του, στο μακριά που ονειρευόταν. Θα το έβλεπε να ξεμακραίνει, να μικραίνει ολοένα, να γίνεται κουκίδα. Σαν και εκείνη. Θα μάζευε τότε για άλλη μια φορά την απογοήτευσή της, σαν γόπα πεσμένη στα πόδια της, πατημένη για τα καλά, να σβήσει ακόμη και η παραμικρή σπίθα και θα επέστρεφε σε αυτά που ήξερε. Και την επόμενη εβδομάδα θα ερχόταν ξανά.  Όλη της τη ζωή την είχε περάσει αντιμετωπίζοντας τον κόσμο με χαμόγελο. Ήταν πάντα εκεί, ετοιμοπόλεμο. Το φόραγε κατάσαρκα, σαν αγαπημένο φανελάκι. Το άφηνε να της χαράζει λα

Στο cd ο Μεγάλος Ερωτικός του Χατζιδάκι. Στο τιμόνι τα χέρια μου. Στη σκάλα που κατέβαινε στην αποβάθρα, τα μάτια μου που σε ακολουθούσαν ως που χάθηκες, για την ακρίβεια ως που το μόνο που φαινόταν ήταν η σόλα του δεξιού σου παπουτσιού πριν χαθεί κι αυτή εντελώς στον υπόγειο σταθμό. Παρκαρισμένη ως συνήθως παράνομα στην άκρη του πεζοδρομίου μιας χώρας που ευτυχώς δεν απώλεσε ποτέ εντελώς τη μεσογειακή της παραβατικότητα, σκεφτόμουν πως αν θα εισέπραττα  ποτέ κλήση για να κοιτώ τις σόλες σου κάθε φορά που σε άφηνα στο μετρό, θα  την έβγαζα φωτοτυπία ως ενθύμιο ενός ακόμα εβδομαδιάτικου αποχαιρετισμού μας. Αυτό το απόγευμα έβρεχε πολύ. Τόσο που τα αδιάκοπα κορναρίσματα των Γάλλων πνίγονταν στον ήχο του νερού. Που οι Γαλλίδες δοκίμαζαν το στυλ τους σε συνθήκες αντίξοες για τη φήμη τους. Που κανένας δεν έτρωγε κροκ στα καθίσματα των πεζοδρομίων και που η επιφάνεια του Σηκουάνα έμοιαζε με γκρίζο πάπλωμα γεμάτο καρφίτσες. Περίμενα με το καλοριφέρ αναμμένο να ξεθολώσουν  τα τζάμ

Η Ελένη ζει πίσω από το Χίλτον στο άνετο διαμέρισμα που της αγόρασε ο πατέρας της πριν την ελληνική κρίση, ένα από τα πιο καλόγουστα του κόσμου, τέτοιο που το φωτογράφισε ένας Άγγλος φίλος της για γνωστό περιοδικό διακόσμησης. Η Μαργαρίτα ερωτεύτηκε ξανά τον άντρα της μετά από μια δίχρονη κρίση και αφού τίναξαν από τα σεντόνια τους τα μεταλλικά παγάκια που τους βασάνιζαν, άφησαν τα παιδιά στη γιαγιά και μετακόμισαν για τέσσερις ολόκληρες ημέρες στα σεντόνια ξενοδοχείου κοντινής πόλης, τα οποία και έκαψαν. Ο Μίλτος κήδεψε τον πατέρα του παρουσία εκατοντάδων συγκινημένων ανθρώπων αφού ο πατέρας του ήταν ούτε πολύ μεγάλος, ούτε παλιάνθρωπος, ούτε κλειστός χαρακτήρας αλλά ένας πολύ δημιουργικός επαγγελματίας μιας επαρχίας όπου όλοι τον γνώριζαν και τον αναγνώριζαν. Ο Δημήτρης εξέδωσε μια ποιητική συλλογή για την οποία έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από τον γνωστότερο εν ζωή  ποιητή της χώρας. Η Μίρκα αδυνάτισε, γυμνάστηκε, μαζεύτηκε, χτενίστηκε, ερωτεύτηκε πετώντας από πάνω της δέκ

Όταν ξέρω ότι θα έρθεις, όλες οι γιορτές μαζί ενυπάρχουν μέσα  μου και παρελαύνουν θριαμβευτικά. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά με τα λαμπιόνια και τα δώρα τους,  οι Απόκριες με τους ξέφρενους χορούς και να σου, μια πολύχρωμη, μυρωδάτη Πρωτομαγιά και να, οι πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές, με όλα τα ψάθινα καπέλα και τα μακό ρούχα, τα παράταιρα μαγιό και τις φλοράλ τις σαγιονάρες. Κόκκινα μπαλόνια- και πράσινα και κίτρινα και μπλε και ό,τι χρώμα θες εσύ, πετούν στον ουρανό ανέμελα, μαζί με παρδαλούς χαρταετούς που ελευθέρωσαν χέρια παιδικά, μια Καθαρά Δευτέρα. Όταν ξέρω ότι θα έρθεις όλα είναι πιο έντονα. Τα χρώματα, οι γεύσεις, οι μυρωδιές. Πιο απολαυστικός ο καφές στον ουρανίσκο μου, πιο ανοιχτά τα μάτια μου στο φώς, πιο έτοιμη η αγκαλιά μου να αγκαλιάσει τον κόσμο, πιο χαμογελαστά τα χείλη μου. Οι αισθήσεις μου αυτορυθμίζονται, ανεβάζουν την ένταση, περιμένουν να σε υποδεχτούν στον ύψιστο βαθμό της δεκτικότητάς τους. Όταν ξέρω ότι θα έρθεις, δεν περπάταω στο έδαφος. Γλιστ