Spiral

Οι πατούσες μου είχαν γεμίσει χώμα όπως ανηφόριζα το μονοπάτι. Όσο ανέβαινα τόσο ο αέρας μύριζε ρίγανη και θυμάρι, τόσο ο ήχος της θάλασσας έσβηνε και τα τζιτζίκια ξεκούφαιναν το μυαλό μου το κουφό από τους ήχους της πόλης. Ούτε τα φίδια, ούτε τα έντομα, ούτε καν κάτι κοφτερά πετραδάκια που μου πλήγωναν τα πόδια, απειλούσαν την υπόσχεσή μας. Το σπίτι φαινόταν από μακριά. Πέτρινο, λευκό, ξέξασπρο σαν τα όνειρά μας, πριν ταγκιάσουν από τις πολλές πλύσεις στο πλυντήριο της καθημερινότητας. Το σπίτι έμοιαζε με την υπόσχεσή μας, σκληρή και ολόλευκη. Μόλις μπήκα το κατώφλι, τυφλώθηκα. Τόσο ήταν το φως της μέρας, άπλετο, γενναιόδωρο, ελληνικό. Όταν καθάρισαν τα μάτια μου, ακούμπησα τον κουβά με τους αχινούς κάτω και είδα ότι ζύμωνες. Τα χέρια σου ήταν νευρικά, το σώμα σου όλο, δυσκολευόταν να χωρέσει στον τόπο. Η υπόσχεση όμως ήταν υπόσχεση. Θα χωρούσαμε κι οι δυο στο χώρο και στο χρόνο μιας πρωτόγνωρης για τους καιρούς κάθαρσης. Φάγαμε σιωπηλοί. Πλαγιάσαμε σε μια παράξενη ησ