Spiral

Βάζω απέναντί μου το πρόσωπό της. Είναι μεσήλικη, παντρεμένη, έχει δυο παιδιά, ένα σπίτι, δύο αυτοκίνητα, δυο πιστωτικές, καμία αποταμίευση, γενικώς μικρομεσαία. Στα τέλη του μήνα ζορίζονται αλλά τελικά τα καταφέρνουν με τον σύζυγο, δημόσια υπάλληλος αυτή, στέλεχος επιχείρησης εκείνος.   Έχω βρεθεί μαζί της σε κοινές συναναστροφές δυο τρεις φορές και βρίσκομαι κάθε μέρα στο Facebook . Η Μαίρη είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του Ηγεμόνα, όπου ηγεμόνας είναι αυτός που φαντάζεστε. Τον θαυμάζει, τον γεμίζει καρδούλες, ευχές, συγχαρητήρια και συμβουλές.  Και δεν είναι μόνον η Μαίρη, είναι ο  άντρας της Μαίρης, οι φίλοι της Μαίρης, πολλές ακόμα Μαίρες που τον υποστηρίζουν φανατικά, και τον θεωρούν ό, τι καλύτερο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Τον θεωρούν έναν προοδευτικό, σύγχρονο, ανοιχτόμυαλο Ευρωπαίο με σοβαρότητα, εντιμότητα και τόλμη. Έναν πατριώτη που κουράζεται για το καλό της χώρας, που επιτελεί μεταρρυθμίσεις και έργο, που τελικά είναι, αν όχι μεσσίας, σωτήρας. Η Μαίρη ε

Η Αλίκη ήταν 21 χρονών όταν από τα ψηλά παράθυρα του πατρικού της είδε την οροφή του δημοτικού θεάτρου της πόλης να καίγεται από την εμπρηστική βόμβα των Γερμανών. Έκλεισε τις βαριές κουρτίνες που λες και το βάρος τους κάθισε για πάντα στην καρδιά της και δεν έπαψε μέχρι το 1995 που έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, να μιλά για το θέατρο που αντικαταστάθηκε από ένα εξάμβλωμα. Καμία φορά έλεγε και έκτρωμα. Η ζωή της Αλίκης που γεννήθηκε το 1922 στην καρδιά της Κέρκυρας θα μπορούσε να είναι και το βραχύβιο story της ζωής και του θανάτου της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Η ελληνική αστική τάξη δεν είναι μια τάξη που άκμασε στην Αθήνα αλλά στη Σύρο, την Αλεξάνδρεια, την Κωνσταντινούπολη και τα Επτάνησα. Η Κέρκυρα ήταν μια από τις καρδιές αιμοδοτούσαν τον ελληνικό αστικό πολιτισμό πριν ο λαϊκισμός, η αμορφωσιά και ο νεοπλουτισμός τον αλώσουν. Μοιάζει ότι το τελειωτικό χτύπημα στην αστική τάξη και τον πολιτισμό της δόθηκε τη δεκαετία του 1980 και έτσι αυτή «η τάξη πέθανε πριν καν ζήσει». «

Η πρώτη σου γέννα είναι στην πραγματικότητα δύο γέννες. Μια του παιδιού σου, μια της μάνας που γίνεσαι. Γιατί δεν ήσουν μάνα.  Γυναίκα ήσουν.  Μάνα έγινες.  Το πρώτο κλάμα, ως δήλωση της ως μέχρι τότε άφωνης ύπαρξης, το πρώτο άγγιγμα, κι η αγωνία της ευθραυστότητας του μικροσκοπικού κορμιού είναι μια πρώτης τάξεως εισαγωγή στο μεγάλο έργο ενός ακόμα βίου που μόλις ξεκινά. Το σώμα σου είναι ταλαίπωρο, είτε γέννησες φυσιολογικά, είτε με καισαρική (μα τι άσχημη ιατρική ορολογία) οι ραφές τραβάνε, τα στήθη σου στάζουν και καίνε, το επιμέρους και ολόκληρο σώμα σου αναμένει υπομονετικά την αποκατάστασή του. Δυο ήχοι επικρατούν τις πρώτες εβδομάδες στο σύμπαν σου, το κλάμα του και οι παντόφλες σου. Μπρος πίσω στην κούνια, μπρος πίσω στην κουζίνα, στον αποστειρωτήρα, στο μπάνιο, στις πάνες, στον καναπέ, στο μαξιλάρι 24/7.   Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η καλύτερή σου φίλη, αυτή που σχεδιάζατε ταξίδια και δε θες να το σηκώσεις όχι γιατί δεν την αγαπάς αλλά γιατί είσαι σε ειδική αποστολή π