Spiral

 Κρασοκατάσταση. Κρασοκατάνοιξη. Κρασοβιώματα… Σαν τα τελευταία είχα πολλά στη ζωή μου μέχρι τώρα, όχι απαραίτητα ως πότης, μα περισσότερο θα έλεγα ως απλός παρατηρητής. Κι αυτό γιατί στο σπίτι μας αλλά και στον περίγυρο μας γενικότερα το να πίνεις κρασί ισοδυναμεί με ανάγκες τόσο ζωτικής σημασίας όσο το να αναπνέεις οξυγόνο. Σε αυτό συντελεί βεβαίως  τα μέγιστα το γεγονός ότι τόσο στην οικογένεια μου , όσο και σε κάθε σπίτι του χωριού φτιάχνουμε το ΔΙΚΟ ΜΑΣ κρασί. Θυμάμαι λοιπόν κρύα χειμωνιάτικα βράδια , όπου κάποιος φίλος ερχόταν στο σπίτι μας «για να πιούμε ένα κρασί». Η φράση «να πιούμε ένα κρασί » ήταν πάντα σχήμα λόγου. Αυτό που παραλειπόταν ανάμεσα στο «ένα» και το «κρασί» ήταν λέξεις όπως «βαρέλι», «ποτάμι» «βυτίο» και πάει λέγοντας .  Η μάζωξη ωστόσο  που θυμάμαι περισσότερο από τις άλλες ήταν μια βραδιά όπου βάσει του ιερού πρωτοκόλλου του κρασιού η παρέα έπρεπε να αρχίσει το τραγούδι και τότε κόκκινες μύτες , μάγουλα που έβγαζαν φωτιά και αυτιά που έτρεχαν λάβα τραγου

Φαντάζομαι,  παρότι δεν έχω διαβάσει βίους Αγίων, (κι ας είμαι Χριστιανή, μα ουχί εκκλησιαζόμενη)  πως για να γίνει κάποιος Άγιος, λογικά θα υπήρξε ένας τουλάχιστον χαρισματικός άνθρωπος, τολμηρός, και σίγουρα αιρετικός στα χρόνια των διωγμών. Θα υπήρξε αντιστασιακός αλλιώς δε θα γινόταν ‘ήρωας’, ασφαλώς ανιδιοτελής και σταθερός εκφραστής της ιδέας του, παρά τις πιέσεις του περιβάλλοντός του. Προφανώς, όποιος ονομάστηκε Άγιος, υπήρξε ένας ξεχωριστός και σπουδαίος Άνθρωπος. Προφανώς ένα τέτοιο πνεύμα, και εν προκειμένω, για να μπω στο θέμα μου, ο Άγιος Σπυρίδων, ο θαυματουργός, τον οποίο ως Κερκυραία σέβομαι και τιμώ, σήμερα αν έβλεπε με κάποιον μεταφυσικό τρόπο, πώς συμπεριφέρεται ένα σύνολο ανθρώπων την ημέρα της γιορτής του, ίσως και να έκλαιγε. Στην πόλη, που ιστορικά και πολιτισμικά έχει ταυτιστεί ανά τους αιώνες με τη Χάρη του και που με περισσή φροντίδα έχει φυλάξει το σκήνωμά του, δε συμβαίνουν στις 12 Δεκεμβρίου, όσα ακριβώς ένας Άγιος θα επικροτούσε. Αντιαισθητικά

Θεατές που δεν έρχονται στην ώρα τους, που θορυβούν. Θεατές με εισιτήριο χωρίς κάθισμα. Τουαλέτες που προσβάλλουν. Παγωμένο φουαγιέ. Παιδιά που φωνασκούν και κανείς δεν τα ησυχάζει. Α-πολιτισμός στο μέγιστο. Και μετά… Μετά, ο Γκάτσος με τη φωνή της, στο πεντάγραμμο του Χατζιδάκι. Και στου Τσιτσάνη. Και στου Λοΐζου.                   Δήμητρα Γαλάνη. Και μετά η φωνή της άλλης στο πεντάγραμμο του Μικρούτσικου. Και στα ρωσικά. Και στου Κύπριου μουσικού που ήρθε μαζί της. Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Και μετά Η φωνή, του δικού μας σπουδαίου  Παντελή Κοντού με δεύτερη τη Γαλάνη. Αυτό κι αν είναι, να κάνεις δεύτερη, καλύτερη κι απ’ την πρώτη σου. Συν τη Φιλαρμονική Γαστουρίου, συν τις χορωδίες, συν όσους θεράπευσαν χθες βράδυ την Τέχνη και μαλάκωσαν το θυμό για την τοπική μας μιζέρια. Αποφεύγω εκ πεποιθήσεως ‘άρτον και θεάματα’, στην μικρή μας πόλη. Δεν είναι σνομπισμός. Είναι προστασία του νευρικού μου συστήματος, από όσα συμβαίνουν συνήθως στις εκδηλώσεις που