Spiral

Μόλις διάβασα με προσοχή και έναν περίπου θαυμασμό μια συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου. Πολλά βιβλία της τα έχω λατρέψει. Την ίδια πολλές φορές την έχω “μισήσει”. Η συνέντευξή της με έβαλε ξανά στη δυσκολία των αμφιλεγόμενων  συναισθημάτων που τέτοιοι άνθρωποι προκαλούν. Έκλεισα το περιοδικό «Γυναίκα» που φιλοξενούσε τη συνέντευξη, και στάθηκα να κοιτώ απαθής τον τοίχο απέναντι από τον καναπέ μου. Δεξιά, το έπιπλο με τα ευρύχωρα συρτάρια εντός των οποίων κοιμούνται ήσυχα δυο τίτλοι σπουδών επαρχιακών πανεπιστημίων. Όλα τούτα  μέσα στο μετρίου μεγέθους επαρχιακό μου διαμέρισμα, στη μικρή μεγέθους επαρχιακή μου πόλη. Μέσα στο θρίαμβο της χρυσής μου μετριότητας, με τα μάτια καρφωμένα στον τοίχο, το ασυνείδητο εκείνο τμήμα του εγκεφάλου μου, το ανεξάρτητο από την ζώσα πραγματικότητα, ταξίδευε στο Παρίσι που η Σώτη βρίσκει πολύ πιο ενδιαφέρον από την Αθήνα, στα πάμπολλα πτυχία της, στα  χιλιάδες βιβλία που έχει διαβάσει και στα δεκάδες που η ίδια έχει γράψει, στον πανύψηλο δείκτη

Ας αρχίσουμε από τα άσχημα. Κι αυτά με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ένας 8 ετών χρήστης, εν προκειμένω εγώ, με θυμούς, παρεξηγήσεις, διαγραφή προφίλ, σύνδρομο στέρησης, καινούργιο προφίλ και ενίοτε σκέψεις για το αν θα κρατήσω κι αυτό το νέο προφίλ ή όχι. Το κακό Facebook (και από τούδε, όπου φβ ίσον Facebook ) είναι το φβ που κυριαρχεί στη σκέψη και στο θυμικό περισσότερο από την πραγματική ζωή. Η μεγάλη του αυτή ικανότητα  ανοίγει στους χρήστες μια συνομιλία με άτομα αμφιβόλου ποιότητας, τα οποία ενίοτε  αποδεικνύονται δευτερότριτα, πολλές φορές και μηδενικά. Το φβ επίσης ανοίγει μια κλειδαρότρυπα στη ζωή των χρηστών, από την οποία  όσο πιο αγαθοί είναι, τόσο μεγαλύτερη την αφήνουν να γίνεται στα αχόρταγα μάτια όσων ορέγονται σενάρια και ίντριγκες. Πολλοί χρήστες ποζάρουν στην κλειδαρότρυπα για να φαίνονται όπως θα ήθελαν να είναι αλλά η πολλή πόζα κρύβει πολύ ψέμα που στον φεισμπουκικό χρόνο –δηλαδή την ταχύτητα φωτός- το ψέμα ξερνάει αξιολύπητες αλήθειες. Το κακό φβ επίση