Spiral

Ένας πολύ σοβαρός λόγος να φοράμε τα καλά μας στην Κέρκυρα, είναι το παρελθόν.  Τα φοράγαμε από το 1730, όταν πρωτολειτούργησε το λυρικό θέατρο San Giacomo. Τότε που οι αριστοκράτες και κάποιοι αστοί κατέφθαναν αγκαζέ, στα πολυτελή φουστάνια τους οι κυρίες, με μάσκα, δαντελένια, περίτεχνη, κομψή, στα βαριά τους ενδύματα οι κύριοι, που οι απλές κοπέλες που αγαπούσαν την όπερα δανείζονταν ένα καλό φουστάνι για να διαβούν την πόρτα του θεάτρου, τότε που ο Καζανόβα αγάπησε την Κέρκυρα και οι πριμαντόνες της Ευρώπης μεταφέρονταν στη σκηνή με την πορταντίνα.  Τότε, οι βελούδινες κουρτίνες έπεφταν για να αποκαλυφθεί η αυλαία, και παρά τα παρωχημένα τεχνικά μέσα, το ταβάνι δεν έσταζε στα κεφάλια των θεατών.  Ένας άλλος εξίσου σοβαρός λόγος να φοράμε τα καλά μας στην Κέρκυρα, είναι το μέλλον, μια που το παρόν μας έχει φορέσει τα κουρέλια του.  Μια κοινωνία δείχνει την ποιότητά της από τον τρόπο που ενδύεται στις εκδηλώσεις του δημόσιου βίου, γιατί αυτές οι ίδιες οι εκδηλώσεις του δημόσιου βίο

Στις μικρές πόλεις, πολλοί άνθρωποι έχουν το ίδιο επίθετο. Πολλοί με το ίδιο επίθετο κάνουν το ίδιο επάγγελμα. Μπορεί κανείς να μπερδευτεί και να πάει στον λάθος ωρολογοποιό ή κρεοπώλη ή μηχανικό που του συνέστησαν εάν δεν έχει γραμμένη σε ένα χαρτάκι ακριβώς την διεύθυνση με τον σωστό αριθμό. Στις μικρές πόλεις, τα τοπωνύμια είναι σημαντικότερα από τις διευθύνσεις. Οι θρύλοι είναι πιο έγκυροι από την επίσημη ιστορία. Οι όμορφες γυναίκες γράφουν παράλληλη ιστορία και οι απιστίες έχουν  έντονο βυσσινί χρώμα. Στις μικρές πόλεις, οι άνθρωποι χαιρετιούνται καθώς περπατούν, καθώς ψωνίζουν, καθώς κάθονται στα καφενεία. Πολλοί προσποιούνται χαμόγελα κι πολλοί αλλάζουν δρόμο για να αποφύγουν την δέκατη όγδοη καλησπέρα του απογεύματος. Bari, Ιταλία Στις μικρές πόλεις, η μούχλα ποτίζει τους εσωτερικούς τοίχους των άτολμων ψυχών και η υγρασία διαβρώνει τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων που δεν ξέρουν από αυτοκινητόδρομους.  Ο αέρας γλυκαίνει τα πρόσωπα των ηλικιωμένων και ξεθαρρεύει τις αταξί

  Ήταν πανέμορφη. Ξανθή με λεία επιδερμίδα και λεπτά χαρακτηριστικά. Ήταν ξεκούραστη. Έμοιαζε ευχαριστημένη. Εκείνος έσκυψε πάνω της. Φίλησε απαλά το μάγουλο, το μέτωπο. Tέλος τα χείλη. Ήταν το τελευταίο φιλί. Το τελευταίο άγγιγμα μετά από 72 χρόνια κοινής ανάσας. Αγαπώ τα ζευγάρια. Τα αληθινά ζευγάρια. Τα ζευγάρια που ανασαίνουν τον ίδιο αέρα. Που αγαπούν την ίδια αμμουδιά, ονειρεύονται τα ίδια ταξίδια, καμιά φορά βλέπουν και το ίδιο όνειρο. Αγαπώ τα ζευγάρια που καρδιοχτυπούν για τις ίδιες αγωνίες. Που χύνουν το ίδιο δάκρυ για τις συμφορές του κόσμου. Που γελούν συχνά. Αγαπώ τα ζευγάρια που διαβάζουν τις ίδιες ειδήσεις. Τα ζευγάρια που ψηφίζουν άλλο κόμμα. Που διαλέγουν το ίδιο απορρυπαντικό για τα ρούχα, χωρίς να το ξέρουν. Αγαπώ τα ζευγάρια που ανάβουν κεριά στην κρεβατοκάμαρα, κι όταν μεγαλώσουν ανάβουν κεριά στο τραπέζι του βραδινού. Αγαπώ τα ζευγάρια που αυτή είναι η πριγκίπισσά του. Και που αυτός είναι πρίγκιπας. Που τα θέλω της δεν βασανίζουν τα δικά το

  Όλα ξεκίνησαν από μια μηχανή Nespresso και ένα άρθρο που δημοσίευσε η φίλη Τζούλια Κλήμη περί των αντι-οικολογικών και επιβλαβών χαρακτηριστικών της. Διαβάζοντάς το, επιβεβαίωσα την αρχική μου δυσπιστία, την οποία η γοητεία του George Clooney δε με είχε αφήσει να εκφράσω. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πώς ένα λάτρης του Como , ένας κατ’ επιλογήν κάτοικος της Μεσογείου, διαφημίζει προκάτ κακοψημένο καφέ σε μεταλλικές κάψουλες; Αυτό είναι άλλο ζήτημα, καθόλου γοητευτικό σε αντίθεση με τον George . Η μυρωδιά του καφέ από το παραδοσιακό καφεκοπτείο της αγαπητής αρμενικής οικογένειας της πόλης μας, η συνέχιση της τέχνης από νέους επιχειρηματίες, η γνώση για τον καφέ, τις ποικιλίες του, την παρασκευή του, κάνει τη διαδικασία Nespresso να μοιάζει απόλυτα αφύσικη. Γιατί είναι. Όπως αφύσικες είναι δεκάδες καθημερινές επιλογές μας, όταν καταναλώνουμε. Ας πούμε, το συσκευασμένο τυρί, που λήγει σε πολλούς μήνες ενώ δεν έχει συντηρητικά, απλά γιατί η συσκευασία του περιέχει χημικά. Ή το

Ο καναπές του κρεπάδικου είναι Chesterfield ή περίπου. Τριθέσιος. Πιάνουμε τις δυο άκρες. Παραγγέλνουμε.  Ανάμεσά μας ένας χώρος ίσαμε τρεις δεκαετίες. Βασικά, ακριβώς τόσο. 30 έτη και τρεις μήνες. Ας αφήσουμε τα κινητά, προτείνω. Εντάξει, απαντάς. Ησυχία. Αφηρημένο κενό. Ά! Κάτσε να σου δείξω, λες. Αφορμή για να το ξαναπιάσεις. Σ’ αρέσει αυτή;, ρωτάς. Ναι, ωραία. Της κάνουν bullying ότι είναι άσχημη. Είναι ιδιαίτερη, γι’ αυτό λέω. Είναι στην παρέα σου; Όχι μαμά, είναι διάσημη. Έχει 13 εκατομμύρια followers. Τι είναι; Ηθοποιός;, ρωτάω. Μου φαίνεται πολύ αστείο να είναι διάσημος κάποιος που δεν είναι καλλιτέχνης, επιστήμονας, αθλητής ή έστω τρομοκράτης ή δικτάτορας. Αλλά αυτή η διάσημη είναι απλώς διάσημη, χωρίς άλλη ιδιότητα. Δεν ομολογώ   την παραξενιά μου και η απόσταση των τριάντα ετών στον καναπέ γίνεται 20, και μετά από λίγη ακόμα κουβέντα για τα post της διάσημης, 10. Συμφωνούμε να βάλουμε τη φωτογραφία της διάσημης στην κουζίνα μας για να βλέπουμε τη

  Τα ωραιότερα δείπνα τα έχω απολαύσει στο σπίτι της Α. και του J . P ., σε ένα κτήμα γεμάτο άγρια ομορφιά και φινέτσα μαζί. Ας σερβίρει σε ασημένια σερβίτσια και παλιές πορσελάνες η Α., σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα.! Δεν έχει κανένα άγχος για το απαιτητικό φαγητό της, την ώρα που ο αξιαγάπητος  JP διαλέγει ένα εκλεκτό κρασί, χαμογελάνε κι οι δυο συνεχώς, θυμώνουν ανοιχτά με ό,τι δεν τους αρέσει και φέρονται απλά… απλά. Στο σπίτι τους παίρνεις μαθήματα κομψότητας μέσα από την φυσικότητα του ανεπιτήδευτου υπέροχου εαυτού τους. Φυσικά. Τις δύο πιο ενδιαφέρουσες ώρες που θυμάμαι, τις έχω περάσει ένα βράδυ Πέμπτης, σε ένα μπαρ της Παλιάς Πόλης με τον Ζ. Γοητευτικός τόσο όσο να μην παρασυρθείς σε σαμποτάζ της κουβέντας από το περιττό –στη δική μας περίπτωση – φλερτ. Γνωστικός υπερβολικά, αλλά μαζί μου τόσο όσο να μην νιώσω χαζή. Ευγενής τόσο όσο να νιώθω καλά που συνοδεύομαι αλλά όχι μειονεκτικά που είμαι το αδύναμο φύλο και άλλα τέτοια παλιακά. Διακριτικός τόσο όσο να αισθάνομαι άνετ

  Εμείς τη Μεγάλη Εβδομάδα ψωνίσαμε με μεγάλη χαρά τα τσιλίχουρδα, τα αλλαντικά και το κρασί μας. Τη Μεγάλη Πέμπτη, βάψαμε τα αυγά μας. Σιδερώσαμε τα ρούχα μας για το δείπνο του Μ. Σαββάτου και στις 8 υποδεχτήκαμε τον ένα και μοναδικό φίλο μας που η απαγόρευση βόλευε να μας επισκεφθεί ώστε να γιορτάσουμε μαζί την Ανάσταση. Ανάψαμε τις λαμπάδες μας πάνω στο τραπέζι, φάγαμε ωραιότατα, τσουγκρίσαμε τα αυγά μας και τα ποτήρια μας και ευχηθήκαμε Χριστός Ανέστη. Η ώρα ήταν εννιά. Κι εμείς νόμιμοι. Ο φίλος μας ήταν χαρούμενος μαζί μας κι εμείς μαζί του. Σκέφτηκε ότι θα ρισκάρει να μείνει λίγο παραπάνω από την απαγόρευση. Η αλήθεια όμως είναι ότι μας πήρε η ώρα. Πήγε σχεδόν δώδεκα όταν σαν τη Σταχτοπούτα ετοιμάστηκε να πάει στο αμάξι του αλλά… Τον πρόλαβαν τα πυροτεχνήματα. Μας πρόλαβαν… Ο Δήμος μας, πέταξε πυροτεχνήματα στις 12, την ώρα που εμείς νιώθαμε το vivere pericolosamente στο αίμα μας, σκεπτόμενοι τα €300 του προστίμου εάν τσάκωναν τον φίλο μας καθ’ οδόν. Μείναμε στο μπαλκ