Spiral

Μια μέρα, τ ο ‘φερε η μέρα δηλαδή, ή καλύτερα η φίλη εκείνης της μέρας, φαντάστηκα ότι έχω μια στήλη σε γυναικείο περιοδικό των late nineties’, ότι η στήλη είναι ανάρπαστη, ότι είμαι κι εγώ ασυγκράτητη όπως η εποχή, ο τίτλος της στήλης είναι “Κραγιόν βυσσινί” και το άρθρο της ημέρας “ Οι αλήτες και οι πιο αλήτες”: Κορίτσια. Όταν λέω κορίτσια, εννοώ τα κορίτσια άνω των τριάντα. Τα εικοσάχρονα μπορούν ελεύθερα να φάνε τα μούτρα τους για να μάθουν. Τ ο “Κραγιόν βυσσινί” απευθύνεται σε όσες δεν έμαθαν και ευθύνεται να τις προστατεύσει από τα μικρά και τα μεγάλα που μπορούν να συμβούν εκεί έξω. (στάνταρ εισαγωγή της στήλης μου) Κορίτσια λοιπόν, εκεί έξω υπάρχουν οι αλήτες και οι πιο αλήτες . Οι αλήτες είναι ντυμένοι αλήτικα, έχουν ένα στυλ πολύ χύμα, δε μιλούν ευγενικά, μυρίζουν τσιγάρο, το πρωί πονάει το κεφάλι τους από τα ξύδια και όταν πηγαίνετε μαζί τους στα μπαράκια της Καλλιδρομίου ( το περιοδικό εκδίδεται στην Αθήνα, βεβαίως ) διαπιστώνετε ότι τους κολλάνε όλες οι π

Είναι η μυρωδιά, είναι τα χρώματα, οι ράχες των βιβλίων, το μερεμέτι στον τοίχο που τελικά δε θα επισκευαστεί ποτέ και το καινούργιο μαξιλάρι στην πολυθρόνα.   Είναι η εκπνοή της κάθε μέρας, η ματιά προς τον κόσμο , η καλαισθησία, η κακογουστιά, το κιτς, ακόμα και το συναίσθημα.  Είναι η αγάπη για τον εαυτό, η ανασφάλεια, το δεν αξίζω ή το αγαπώ ότι ζω. Ε ίναι όλα όσα είμαι και είσαι και είμαστε, το σπίτι. Παλιά, τα ελληνικά σπίτια ήταν απαίσια. Μάλλον, παλιά τα μέσα ελληνικά σπίτια ήταν απαίσια. Ο μόνος τρόπος να επισημανθεί η απαισιότητά τους ήταν οι ξένες ταινίες και σειρές. Τις έβλεπες και ένιωθες παρακατιανός, εκτός αν ανήκες στην τάξη εκείνη των ανθρώπων που είχαν οικιακή βοηθό από πάντα, παράλληλα και κάπως ωραιότερο από τ α συνηθισμένα, σπίτι. Το μέσο ελληνικό σπίτι ή ταν σκοτεινό, είχε σκουρόχρωμα έπιπλα, ενοχλητικά μοτίβα στις ταπετσαρίες, απαράδεκτα “αντικέ” ντεκόρ σε πόμολα, διακόπτες, καρέκλες και κάτι βελούδινα μουσταρδί καλύμματα που θα θυμίζουν για