Spiral

Ήταν καιρός τώρα που δεν έβλεπε τηλεόραση. Λίγο το διαδίκτυο, λίγο ότι η ιδιωτική τηλεόραση έρεπε προς την εύπεπτη κουλτούρα της προ κρίσης περιόδου, λίγο ότι η κρατική τηλεόραση ταλαντευόταν μεταξύ μελαγχολίας και κολακείας της εξουσίας, δεν την άνοιγε καν. Αναγνώριζε ωστόσο ότι το διαδίκτυο, πολύπλευρο, δημοκρατικό, πολύχρωμο και συναρπαστικό, υπολειπόταν σε κάτι. Στην αμεσότητα, στο πρόσωπο, στην έκφραση των ματιών, της φωνής, σε αυτό που είναι τέλος πάντων ο ζωντανός άνθρωπος που μιλάει στους ζωντανούς ανθρώπους. Ζωντανούς δεν εννοούμε απλά με παλμό 70 και οξυγόνο 97%, εννοούμε ζω-ντα-νούς. Πρόσωπα που δακρύ ζ ουν εκφωνώντας μια θλιβερή είδηση για έναν γέρο ή ένα παιδί ή πρόσωπα με εκθαμβωτική ξανθή κόμη που διαβάζουν την ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου με ειρωνεία επειδή έτσι επιβάλλει η οικογένεια και το κανάλι. Μ εταξύ τηλεόρασης και διαδικτύου, είχε βρει μια υπέροχη λύση, καθώς δεν ήθελε με τίποτα να στερηθεί τη ζωντανή έκφραση, έστω τη ς φωνής : Το ραδιόφωνο.

Δεν ήρθε ακόμα, αλλά έτσι όπως πάντα γκρίζος και κουτσός περνά από τη ζωή μας, δεν έχω ούτε φέτος μεγάλες προσδοκίες. Γεγονός ωστόσο ότι άλλοι ζουν 100 Φλεβάρηδες κι άλλοι 8, κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Μου κάνει καλό λοιπόν να ακούω αυτά που μου λες, εσύ και το χαμόγελό σου και να αγαπάω ακόμα και τους Φλεβάρηδες. “Αρκεί που τους ζούμε”, λες. Συνήθως τέτοια λες όταν πίνεις κρασί με μπουρμπουλήθρες. Μ’ αρέσεις όταν το ανοίγεις, που σπρώχνεις το φελλό και όταν πετιέται χαμογελάς, γεμίζεις τα ποτήρια και όπως τσουγκρίζεις, γλυκομιλάς ευχές της καλοσύνης. Έχω φυλάξει όλους τους φελλούς από όλους τους αφρώδεις οίνους και τις σαμπάνιες που έχουμε πιει μαζί. Γιατί; Δεν ξέρω. Τη διαφορά μεταξύ αφρώδους οίνου και σαμπάνιας φυσικά την ξέρω. Δεν πειράζει που δεν είναι πάντα σαμπάνια, έτσι δεν είναι; Πάλι χαμογελάς… Επουσιώδεις βλακείες που δεν κάνουν καμία διαφορά στη ζωή μας είναι η διαφορά μετ αξύ των κρασιών, του μπλε τυριού με το ροκφόρ, του μεταξιού με το σατέν, του ξύ