Spiral

  Κοίταξε τον καθρέφτη χαμογελώντας. Ήταν εκείνο το συμφιλιωτικό χαμόγελο που είχε πραγματικά ανάγκη. Ίσως όσο και εκείνος που είχε συνηθίσει πια να τον λοιδορεί ασταμάτητα χρόνια και χρόνια. Τον κοίταξε σχεδόν ικετευτικά, λες και θα μπορούσε το άψυχο γυαλί να της συγχωρήσει τόσες δεκαετίες θυμωμένων βλεμμάτων, συγκαταβατικών άηχων κατηγορώ που βροντοφώναζαν τη σωρευμένη της απογοήτευση. Στάθηκε ακίνητη. Κοίταξε μπροστά. Μάταια. Στα πίσω γυρόφερνε ο νους, τότε που η υπεροψία των νιάτων έμπαινε ανάμεσα σε εκείνη και τις μελλοντικές της ρυτίδες, αυτές που τώρα όργωναν το δέρμα της, γραμμή και γέλιο, γραμμή και δάκρυ, ανάκατα, όπως η ζωή η γλυκιά, η πικρή, η όμορφη, η άσχημη, η παμφάγα και αχόρταγη, η αδάμαστη… Θυμήθηκε στιγμές λατρείας εμπρός του, ένας σάρκινος κύκλος γύρω από τη μέση της η ευτυχία της και εκείνη να τη ρουφά άπληστα με όπλο εκείνον, να τον τροφοδοτεί φως, να της το επιστρέφει εκείνος ως εικόνα, φωτογραφικό κλικ το ανοιγοκλείσιμο του ματιού, σπάραγμα θύμησης. Ρωγμή στ