Spiral

  Το κουδούνισμα του τηλεφώνου τη βρήκε να λαγοκοιμάται δίπλα στο παράθυρο. Ήταν το αγαπημένο της σημείο όλου του σπιτιού. Η μπλε αναπαυτική μπερζέρα της. Η φωλιά στην οποία έμπαινε και χωνόταν άοπλη, άφηνε στα πόδια της κάθε έννοια και αφηνόταν στην υφασμάτινη αγκαλιά της. Την είχε βάλει να κοιτάζει προς τη θάλασσα, με αυτήν αναμετριόνταν οι σκέψεις της, μεγαλύτεροι από τα θεόρατα κύματα που έβλεπε τις άγριες μέρες οι λογισμοί της, παράδερνε πολλές φορές μαζί τους, αφηνόταν να την παρασύρουν όπου εκείνοι ήθελαν, ανήμπορη να τους αντισταθεί, μα ίσως και να μην το ήθελε, κατά βάθος. Το ντριν! ντριν! εξακολουθούσε αμείωτο, πάσχιζε να την επαναφέρει. Σαν φιλί της ζωής, ευγενική προσφορά της πραγματικότητας, της πανταχού παρούσας, ίσως και υπενθύμιση ότι από τον ιστό της δεν θα γλίτωνε εύκολα, ρόλοι ξεκαθαρισμένοι, το πάνω χέρι σταθερά δικό της, αμείλικτο. Αποφάσισε να μην το σηκώσει. Άλλωστε, ήξερε. Φωνή μελιστάλαχτη, με προσποιητά αληθινό ενδιαφέρον για την υγεία της, ένα άγνωστο όνο

  Χθες ήπια έναν καφέ στην πόλη με έναν φίλο,  ξεγελώντας   τα όργανα της τάξεως, όρθιοι στο σκαλοπάτι του κλειστού καταστήματος κινητής τηλεφωνίας, παραμερίζοντας κάθε τόσο τις μάσκες για μια γουλιά. Δεν ήταν ακριβώς φίλος, ήταν γνωστός με σκέψη τόσο κοντινή με την δική μου, που έχει αρκετές πιθανότητες να γίνει φίλος κάποτε. Η αλήθεια είναι πως μετά από μερικές εξόχως ευεργετικές αφαιρέσεις ανθρώπων από την ζωή μου τα τελευταία, δυσκολεύομαι να πεισθώ αν και πόσο θέλω να χωρέσω κι άλλες ψυχές, κι άλλες γνώμες, κι άλλα απωθημένα, κι άλλα όνειρα ανθρώπων στα δικά μου, που ακόμη δεν έχω ξεμπερδέψει εντελώς. Ωστόσο έχω πάντα τέτοια περιέργεια για το καινούργιο, που μου είναι αδύνατον να αντισταθώ κι ας χάσω. Τι έγινε στο κάτω-κάτω; Η χασούρα είναι σπουδαίο κομμάτι της αληθινής ζωής, της ζωής που είναι , όχι αυτής που μόνον φαίνεται . Συμφωνούσαμε με τον φίλο του απαγορευμένου καφέ ότι οι μέρες που διανύουμε ξεβράζουν ένταση - αλήθεια, τόση ένταση πού ήταν κρυμμένη; Ότι η παρόρμηση

  Τα κτίρια έμοιαζαν αφύσικα ψηλά και ασύμμετρα στον χτισμένο λόφο της Παλιάς Πόλης. Ήταν πάντως γοητευτικά μέσα στο σκοτάδι της γενικής απαγόρευσης έτσι όπως μαρτυρούσαν τη ζωή μέσα από το κίτρινο χρώμα των φωτισμένων παραθύρων. Κοιτούσα με σχεδόν κουτσομπολίστικη περιέργεια το δικό σου. Έστειλα μήνυμα. Μου άνοιξες την πόρτα με αυτό το χαμόγελο που καμία σχέση δεν έχει με τα «καλώς ήρθατε» της τυπικής ευγένειας, είναι πολύ πιο ευγενικό, είναι αληθινό. Όλο και πιο όμορφο γινόταν το σπίτι σου, δεν μπορούσα να προσδιορίσω τις αλλαγές, αλλά   ήταν και πάλι πιο όμορφο. Πήρα τη θέση που παίρνω πάντα στις σπάνιες επισκέψεις μου. Στην κόκκινη πολυθρόνα που κοιτά το τζάκι, εσύ κάθησες όπως πάντα στα αριστερά μου, πάντα πιο αριστερά μου. Αφού μου πρόσφερες τσάι φυσικά. Έστριψες τσιγάρο. Ρώτησα γιατί. Είπες γιατί μου αρέσει. Αυτό ήθελα να ακούσω. Ρώτησες τι με φέρνει στην Παλιά Πόλη. Μην μου πεις εγώ, είπες χαμογελώντας. Όχι εσύ. Η ερημιά,   απάντησα. Ήθελα να δω την πόλη έρημη μ