Spiral

Πατάω στις μύτες των ποδιών. Σάββατο πρωί. Ο ύπνος της πριγκιπίσσης είναι ιερός. Κρυφοκοιτάω στην κάμαρα. Έχει αγκαλιασμένο το μαξιλάρι της και ταξιδεύει. Τι καράβι το μαξιλάρι, πες το ψέματα! Νομίζω πως αν η μάνα μου βγάλει από κάποιο πατάρι το μαξιλάρι, που είχα στην ηλικία της κόρης μου, θα θυμηθώ στιγμή προς στιγμή τις πιο ιδιωτικές στιγμές της ηλικίας εκείνης. Ποτισμένο από δάκρυα, πλυμένο, απλωμένο και ξανά εκεί, πιστός θαλαμηπόλος των συναισθημάτων. Πόσα δάκρυα για το παιχνίδι, για το πείσμα, για τον τσακωμό με την συμμαθήτρια, για την κατάφορη αδικία να μη με αφήσουν να παίξω με τα γειτονόπουλα. Επίσης, πόσα δάκρυα που η νόνα μου έφυγε πάλι για ταξίδι. Και μάλιστα στην Τουρκία. Ακούς εκεί, να με αφήσει εμένα μια εβδομάδα για να πάει στην Τουρκία. Μια μικρή προδοσία. Ευτυχώς είχα το μαξιλάρι μου ν’ αγκαλιάσω γιατί όλοι με είχαν προδώσει, αφού την υποστήριζαν. Στα χρόνια που ερχόντουσαν, το μαξιλάρι είχε να αντιμετωπίσει ακόμη πιο δύσκολα ζητήματα. Ας πούμε, τα χείλη του

Μόλις είχα προαχθεί σε Διευθυντή στην Τράπεζα, όταν μια μέρα διάβασα στην εφημερίδα, στα Διεθνή (σε μονόστηλο) την είδηση. Ερευνητές μεγάλου πανεπιστημιακού ιδρύματος, στη χώρα των θαυμάτων, την Αμερική, κατέληξαν ύστερα από πολύμηνες ψυχοβιολογικές έρευνες ότι τα σπουργίτια φλερτάρουν μεταξύ τους. Οι επιστημονικές ειδήσεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης πρέπει να είναι οι λιγότερο «ειδήσεις» από όλες τις ειδήσεις – θα φτάναμε εύκολα στο συμπέρασμα αυτό αν δεν ήταν η οπτική των πολιτικών ειδήσεων τόσο λίγο αντικειμενική, ώστε να καταντούν εκείνες   ακόμη λιγότερο «ειδήσεις» και από τις επιστημονικές. Βέβαια, τα ανήθικα εξώφυλλα με τους πηχυαίους τίτλους που επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε όλο τον κόσμο με την «είδηση» ότι δήθεν «βρέθηκε το φάρμακο για τον καρκίνο» (και στο εσωτερικό της εφημερίδας η είδηση λαμβάνει τις πραγματικές της διαστάσεις, ότι δηλαδή υπάρχει αισιοδοξία ύστερα από δηλώσεις του τάδε γιατρού ή του τάδε εκπροσώπου φαρμακευτικής εταιρείας ότι μια

Έχω επιστρέψει από τη δουλειά, να τέτοιες μέρες σαν και τώρα, είναι Σάββατο μεσημέρι, της είχα υποσχεθεί ότι δεν θα πάω εκείνη την ημέρα στο γραφείο, τελικά προέκυψε πρόβλημα, πήγα νωρίς, με την ανατολή του ήλιου, ξύπνησε, δε με βρήκε δίπλα της, είχα αφήσει μόνον τ’ άρωμα μου στα σεντόνια, όπως γίνεται στις ταινίες, δεν της είχα αφήσει σημείωμα όπως παλιά, ξέρετε, από εκείνα που τελειώνουν πάντοτε με μια καρδούλα και τ’ αρχικά των ονομάτων μας και εμπεριέχουν μιαν υπόσχεση, μια δέσμευση, μιαν ευχή έστω. Μου έχει γυρίσει την πλάτη και φιλετάρει σαρδέλες για να τις ψήσει στο φούρνο, ο οποίος προθερμαίνεται ήδη στους εκατόν ογδόντα βαθμούς. Χρησιμοποιεί λάθος μαχαίρι, όπως πάντα, γιατί με τούτο μπορεί καλύτερα, ισχυρίζεται, της έχω πει να προσέχει μην κοπεί, παλιά δηλαδή της το έλεγα, τώρα όχι πια, έχουμε ως ζευγάρι περάσει στη φάση που δεν έχουμε πια το κουράγιο ούτε παρατηρήσεις, συστάσεις, παραινέσεις και άλλα τέτοια να κάνουμε μεταξύ μας. Τις τελευταίες τρεις φορές στο κ

Η αγάπη το καλοκαίρι μυρίζει άνθη πορτοκαλιάς. Το χειμώνα μυρίζει κόκκινο κρασί και καμένο ξύλο. Η μαμάδες μυρίζουν μαλακτικό ρούχων με πολλά χημικά. Κάποτε μάλλον μύριζαν  πράσινο σαπούνι στο λαιμό και κρεμμύδι στα χέρια. Τα μωρά μυρίζουν επιδερμίδα. Σκέτο επιδερμίδα. Η νοσταλγία μυρίζει κάτι. Πάντα κάτι. Από τις πέντε αισθήσεις, η πιο μαγική, η πιο ταξιδιάρα, η πιο επαναστατική, η βασίλισσα των συναισθημάτων είναι η όσφρηση. Έχει εποχές, έχει εικόνες, έχει χαρές και λύπες, έχει την πιο χρωματιστή ζωντάνια, έχει μυαλό. Μυαλό δικό της μέσα στον εγκέφαλο. Μονοπάτια που χαράζει χωρίς να ρωτήσει, στιγμές που ντύνει σαν μουσική υπόκρουση ενός έργου. Και τι θα ήταν το έργο, χωρίς υπόκρουση; Ωμό. Γυμνό. Ενώ έτσι είναι ντυμένο “ sur mesure ”, που θα έλεγε κι ένας μόδιστρος. Ανοίγω μια παλιά εφημερίδα για να ξεφλουδίσω πατάτες. Έχει μυρωδιά η εφημερίδα; Φυσικά. Μυρίζει βράδυ στο πατρικό της μάνας μου, που η Νενέ μας τηγάνιζε πατάτες. Οι τηγανιτές πατάτες από μόνες τους, όμω

Φανταστείτε έναν παιδικό σταθμό. Όχι σαν τους άλλους. Είναι τεράστιος   –   η βασική του αίθουσα είναι αχανής, σαν αυτά τα μεγάλα ποδοσφαιρικά γήπεδα, εκατόν είκοσι μέτρα μήκος και εξήντα πλάτος και μάλιστα σκεπαστή, δίχως να εκτίθεται στις καιρικές συνθήκες. Σε αυτό τον παιδικό σταθμό έχουν ξαμοληθεί ελεύθερα σαν αγρίμια εκατοντάδες παιδιά και παιδάκια από όλες τις φυλές τούτου του πολύχρωμου κόσμου. Παιδιά με αμυγδαλωτά μάτια, με σχιστά ματια, με στρογγυλά μάτια, με μικρές μυτούλες και μικρές μυτόγκες, με πηγουνάκια πεταχτά και μαζεμένα, με μαλλιά σε όλα τα χρώματα, μακριά και κοντά, ίσια και κατσαρά, μαύρα , καστανά και ξανθομάλλικα. Μια πανσπερμία φυλών, ένα γαϊτανάκι παιχνιδιού σε τούτη την αίθουσα του παιδικού σταθμού. Αλαλάζουν χαρούμενα τα παιδάκια, παίζουν μεταξύ τους, σ’ ένα ατέλειωτο πανηγύρι, οι φωνές τους είναι οξυγόνο της ζωής, είναι η ζωή η ίδια. Και τώρα απομακρυνόμαστε λιγάκι σαν να είναι η οπτική μας γωνία στην οροφή του σταδίου και βλέπουμε τα μιλιο