Spiral

Με θυμάμαι νέα, αθώα με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα στο άκουσμα της είδησης του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας. Ακόμα δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω αν πραγματικά άκουγα τα αεροπλάνα να περνούν πάνω από την Κέρκυρα για να πάνε να σκοτώσουν μερικές χιλιάδες ανθρώπους ή αν τα φανταζόμουν. Με βλέπω σήμερα να σβήνω την τηλεόραση, μη θέλοντας να ακούσω το πώς, το τι και το γιατί της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Το μεταξύ του τότε και του σήμερα είναι δύο γεμάτες δεκαετίες από ανθρώπους, συναισθήματα, ματαιώσεις, θανάτους, γάμους και γεννήσεις. Δυο γεμάτες δεκαετίες από γέλια και δάκρυα, από έρωτες και συγκρούσεις, από δικαίωση και απογοητεύσεις. Δηλαδή από όλα όσα έχει η ανθρώπινη ζωή ενός μεσαίου ανθρώπου σε μια ειρηνική χώρα. Και είμαι εντάξει με αυτό. Δεν είμαι όμως εντάξει με τον εαυτό μου που αλλάζει κουβέντα στη συζήτηση του πολέμου. Δεν είμαι εντάξει με την στωική αποδοχή ότι έτσι έχουν τα πράγματα, οι καβαλάρηδες πάντα θα οργώνουν τον κόσμο με θανατηφόρους καλπασμούς. Δεν είμαι εν

Αναρωτιέμαι γιατί νοσταλγώ τα πρώτα χρόνια των παιδιών μου με τόσο πάθος, τα γλυκά τους γέλια, τα χεράκια που το κλείσιμό τους δε με χώραγε,   το γεμάτο περιέργεια βλέμμα τους προς τον μεγάλο κόσμο, τη μυρωδιά του κεφαλιού τους. Αναρωτιέμαι γιατί η νοσταλγία έχει τόση δύναμη, που γλυκαίνει τα άσχημα τακτοποιώντας τα σε μια κορνίζα από ζάχαρη άχνη, που κάνει τα τραύματα σημαίες, που δίνει στους ανθρώπους μυθικές διαστάσεις, στις μυρωδιές μαγικές ιδιότητες, στα τραγούδια Όσκαρ καλύτερης μουσικής επένδυσης. Και γιατί η ταινία καθενός μας, μοιάζει όλο πιο γοητευτική στο πρώτο μισό της; Φοβάμαι πως τα κριτήρια δεν είναι ακριβώς αντικειμενικά. Ας είμαι ειλικρινής. Νοσταλγώ τα γλυκά γέλια των παιδιών μου όπως νοσταλγώ και εκείνο το θεόστενο τζιν που το φερμουάρ του κούμπωνε χωρίς εμπόδια. Το γκάζι στο αμάξι, επίσης χωρίς εμπόδια. Ποιος μετράει την τιμή της βενζίνης στα 20; Νοσταλγώ τα ξημερώματα με τις παρέες στα φοιτητικά σπίτια. Την αγωνία του τηλεφώνου που δε χτυπούσε εκείνο το βρά