Spiral

Όχι της Ελ Μακφέρσον. Το κάθε σώμα. Με στραβά ή καλλίγραμμα πόδια, με περισσευούμενη ή πλάκα κοιλιά, με ζουμερά ή χαλαρωμένα στήθη, με φαρδιές ή καχεκτικές πλάτες. Το κάθε καλοσχηματισμένο ή μη σώμα, είναι το κέλυφος της ψυχής, που μιλά αδιάκοπα και συμπάσχει μαζί της. Πάντα ζήλευα τα σώματα των χορευτριών του κλασσικού μπαλέτου. Με μάγευε η εικόνα ώσπου μια ταινία, ο Μαύρος Κύκνος, μου γέννησε καχυποψία. Είναι αυτό που θαυμάζω πάνω στις πουέντ  η τελειότητα και η ισορροπία; Ή είναι η σκληρή εκδίκηση του σώματος προς την ταγμένη ψυχή, που δεν ικανοποιεί τις γήινες ανάγκες της, παρά καταπονείται μαζί με  τεντωμένους μύες και  φλεγμαίνουσες αρθρώσεις, στοχεύοντας σε μη ανθρώπινους στόχους; Επίσης ζήλευα τα σώματα των εξωφύλλων. Μπαίνοντας λίγο πιο βαθιά στο τι συμβαίνει στον κόσμο της υγείας αναρωτήθηκα πώς οι δυτικοί πληθυσμοί που αποθεώνουν τα σώματα των εξωφύλλων, κάνοντας άντρες και γυναίκες να ξεροσταλιάζουν στη θέα της σάρκινης τελειότητας, γίνεται να καταναλώνουν αντικατα

Το χώμα έχει γεμίσει φύλλα κιτρινοκαφέ. Μην τα μαζέψετε, σας παρακαλώ! Αφήστε τα να θυμίζουν τα εύσημα της ανοιξιάτικης δόξας και της καλοκαιρινής αλαζονείας των δέντρων μιας πόλης, που μεταμφιέζεται αέναα. Αφήστε τα στο χώμα, να το θρέψουν για να ξανανθίσει το πράσινο με τον ερχομό της Περσεφόνης. Φθινόπωρο τώρα, μελαγχολία. Εκτός από τα ζωηρά πρωινά και Τρίτες, Πέμπτες, Παρασκευές απογεύματα, ωράριο καταστημάτων στο κέντρο. Το υπόλοιπο μεθυσμένη πολιτεία, σε τόνους καφετί του χώματος και γκρι της βροχής. Άδειοι δρόμοι, αχνά φώτα και μια ησυχία –ογκόλιθος. Κρυφοκοιτώ τα φωτισμένα παράθυρα. Έχει ένα στον αποκάτω δρόμο με έναν τοίχο κόκκινο και πολλά ράφια, γεμάτα βιβλία. Αυτό μου αρέσει πολύ. Φαντάζομαι έναν γοητευτικό τύπο με γυαλάκι πρεσβυωπίας, τσάι στο ένα χέρι και στο άλλο μολύβι για πολλές σημειώσεις σε πολλά χαρτιά του χαώδους γραφείου του. Σκέφτεται και γράφει. Ωραία πράματα που διαβάζουν ωραίοι άνθρωποι. Το παράθυρο αυτό και ο φανταστικός μου ιδιοκτήτης είναι ο αντίποδας

Υπάλληλοι με σκυμμένο κεφάλι απέναντι στα σκληρά αφεντικά, πολίτες με ικετευτικό ύφος μπρος στους δημόσιους λειτουργούς, μαθητές υποταγμένοι στο βαρόμετρο της βαθμολόγησης, γονείς απελπισμένοι στην κρεμάλα της εφορείας, υπάλληλοι τρομοκρατημένοι στη δαμόκλειο της αξιολόγησης, υπουργοί μπάτλερς του προέδρου. Κι άλλοι. Κι άλλοι, σε ουρές αναμονής, που άλλοι αποφασίζουν για κείνους. Οι υποταγμένοι της σύγχρονης καθημερινότητας, στωικοί αναμένοντες την ετυμηγορία ενός δικαστή που δε διάλεξαν. Χωρίς καν να διαβούν την πόρτα του δικαστηρίου, σιωπηλοί κατηγορούμενοι, μόνιμα αναμένοντες την αθώωση ή την καταδίκη τους.  Την περίφημη συνέντευξη για πρόσληψη ή την υποβολή δικαιολογητικών στον ΑΣΕΠ, αφήστε τα για άλλη ώρα. Τα παραπάνω για το ζην. Τα χειρότερα τά χει το ευ ζην. Η Λένα χρόνια σκλαβωμένη στον άπιστο σύζυγο. Ο Μάριος χρόνια χρήστης ηρεμιστικών για την αξιοπρέπεια του ως στέλεχος πολυεθνικής και πατέρας. Ο Δημήτρης χρόνια θεληματάρης του κονομημένου πεθερού. Η Κατε

Το πρώτο κλάμα αντήχησε στο μαιευτήριο, σαν τη μελωδία της ευτυχίας ολόκληρη. Ξεχύθηκε στους δρόμους, ανέβηκε τα βουνά, πέρασε τις θάλασσες, έκανε τον κόσμο δικό μου. Ένα κλάμα, ο κόσμος όλος. Ο κόσμος στα χέρια μου. Εγώ, μια άλλη. «Άλλος δεν εγέννησε παρά η Μαρία το Γιάννη», άκουσα μια φωνούλα συγγενική. Παράκουσα. Γιατί έγινα μια άλλη. Μια που δεν τη νοιάζει αν ο κόσμος συνεχίζει να γυρνά, ο δικός μου στροβιλίζεται σε ρυθμούς ‘βγαίν’ η βαρκούλα του ψαρά’, αν άνθρωποι εκτελούνται, αν η Αφρική σφάζεται σε εμφυλίους, αν η λωρίδα της γάζας ματώνει, αν ακόμα στον απέναντι κάδο κάποιος ψάχνει φαγητό. Ίσως να με ένοιαξαν λίγο τα καρτέλ της κοκαϊνης στην Ν. Αμερική, επειδή το παιδί μου κάποτε θα γίνει έφηβος, αλλά ούτ’ αυτό, γιατί το δικό μου παιδί, αποκλείεται. Είμαι μάνα και μαζί είμαι η βασίλισσα της πολύτιμης ελληνικής μου οικογένειας. Η απόσταση από το θηλασμό ως στις βρώμικες κάλτσες στο σαλόνι είναι όσο να πεις ‘μαμά’. Μαζεύω κάλτσες, διακοσμώ το δωμάτιο το