Spiral

Γράφω για να μην ξεχάσω. Για να μην πω μια μέρα πως όλα τούτα που σήμερα θέλω και νιώθω δεν υπήρξαν. Γράφω στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου ενός σπιράλ, του σπιράλ των λατινικών, που τόσο αφόρητα βαριέμαι. Ο καθηγητής μας, ο κ. Μανδρέας μιλά ασταμάτητα. Τώρα μιλά για τη Ρώμη. Όσο μιλά, εγώ γράφω για να μην ξεχάσω μια μέρα, πως δεν ήθελα πραγματικά να περάσω στη Φιλοσοφική. Πως δεν θέλω να γίνω καθηγήτρια του Δημοσίου, ο τάδε αριθμός μιας επετηρίδας, που περιμένει τον επιούσιο, από ένα βλαμμένο εκπαιδευτικό σύστημα.  Πως δεν θέλω να γίνω δασκάλα σαν τη μάνα μου, που μόλις γυρνά απ’ το σχολείο σερβίρει αγχωμένη, πλένει τα πιάτα, καθαρίζει, καπνίζει και κλαίει τα χαμένα της νιάτα. Γράφω για να μην ξεχάσω πως δεν θέλω να πάψω ποτέ να πηγαίνω στα Κύθηρα με δυο  καφτάνια απ’ το Μοναστηράκι, ένα ζευγάρι σανδάλια και ένα μοναδικό φουστανάκι για το βράδυ. Γράφω για να μην ξεχάσω πως μου αρέσουν οι βουτιές. Πως τις καλύτερες βουτιές τις μαθαίνω εδώ στο μπετόν της Αθήνας. Πως

Αν με πιάσει η μαμά μου χάθηκα. Δεν έχω καταλάβει τί ακριβώς κάνουν ο κύριος και η κυρία. Ενώ όμως στην αρχή νόμιζα ότι είναι κακό, η κυρία τουλάχιστον φαινόταν να υποφέρει, τελικά για να το επαναλαμβάνουν κάθε Τρίτη και Πέμπτη απόγευμα τις ίδιες ώρες, μάλλον δεν θα είναι και τόσο κακό ή στο κάτω κάτω θα είναι κάτι που π ρ έ π ε ι να το κάνουν, υποχρεωτικό δηλαδή, όπως εγώ πρέπει να πλένω τα δόντια μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Ο κύριος είναι ο γείτονας μας. Τα σπίτια μας βλέπουν στον ίδιο κήπο. Αντί για χώρισμα εκείνος και ο μπαμπάς έβαλαν ζαρντινιέρες με λουλούδια, τα οποία ποτίζω κι εγώ καμιά φορά. Μερικές φορές κάνω πιπί μου κιόλας εκεί (με προτίμηση στις κόκκινες γαρυφαλλιές), αφού σιγουρευτώ ότι δε με βλέπει κανείς. Έχει πλάκα. Εκείνο το απόγευμα, πριν τρεις μήνες, μου πέφτει η μπάλα του μπάσκετ ακριβώς κάτω από το παράθυρο του γείτονα. Το σπίτι του είναι πιο ωραίο από το δικό μας, η μαμά γκρινιάζει στο μπαμπά συχνά γιατί εκείνος το έχει βάψει γαλάζιο με τα πλαϊνά σε

Η Αλίκη Κατσαρού από τύχη ή ατυχία τέλειωσε το τμήμα Αρχειονομίας – Βιβλιοθηκονομίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.  Ολοκλήρωσε, από επιλογή, με μεγάλη χαρά, ένα  Master  στη Διαχείριση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς στο Πανεπιστήμιο του  Newcastle  της Μ. Βρετανίας. Πέρασε το καλοκαίρι του 2000 στο Παρίσι, εργαζόμενη ως  stagier  στα κεντρικά γραφεία της  UNESCO . Είναι συγγραφέας του εικονογραφημένου βιβλίου «Μικρή Ιστορία της Παλιάς Πόλης της Κέρκυρας, για παιδιά και μεγάλους», εκδόσεις Λοράνδου, Κέρκυρα, 2012. Είναι μαμά δυο παιδιών, ζουν όλοι μαζί στην Κέρκυρα, και όπως κάθε τυπική εργαζόμενη μάνα, αγχώνεται, βιάζεται, μπερδεύεται, αλλά και φωνάζει και γελάει δυνατά. Δεν αλλάζει με τίποτα τη συντροφιά των φίλων της, τα κουζινικά της, το χρώμα των μαλλιών της και το να λέει φωναχτά αυτά που σκέφτεται. Εσχάτως, τα γράφει κιόλας, στο Διαδίκτυο, κι απ΄ τον Ιούλιο του 2014, στη σελίδα  Spiral , που μοιράζεται με τον αγαπημένο της φίλο, Σπύρο Γκόγκο. Για να επικοινωνήσετε

Ο Σπύρος Γκόγκος γεννήθηκε στην Κέρκυρα τριάντα τρεις ημέρες πριν υπογραφεί η ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ. και εννέα ημέρες πριν εκλεγεί η Μ. Θάτσερ πρωθυπουργός της Αγγλίας. Από τις 12.850 ημέρες της ζωής του έχει ζήσει περίπου 10.500 ημέρες στο ίδιο νησί – τις πρώτες υπέροχες 2.863 στην Κασσιόπη, στα βορειοανατολικά, ένα χωριό γεμάτο τουρίστες το καλοκαίρι και γεμάτο ψάρια χειμώνα – καλοκαίρι. Ενδιάμεσα, για 1.820 μερόνυχτα, φιλοξενήθηκε σ’ ένα δρόμο με μουριές στα Εξάρχεια και μια ήσυχη γωνιά του Π. Φαλήρου, κοντά στο ρέμα της Πικροδάφνης. Σύχναζε στη Νομική στη Σόλωνος και προς το τέλος και στο Πολυτεχνείο στην Πατησίων. Γνώρισε ενδιαφέροντες ανθρώπους κι έκανε φίλους καλούς. Εργάστηκε σ’ ένα φαρμακείο και μια τράπεζα εκείνα τα χρόνια. Εδώ και 1.134 ημέρες ζει μόνιμα σε κατάσταση ταχυπαλμίας (λόγω της ευτυχίας του να είναι μπαμπάς ενός γιου). Πριν δέκα χρόνια και πέντε ημέρες ακριβώς, έγινε δικηγόρος – δικαίως ή αδίκως, μένει ν’ αποδειχθεί. Στον ελεύθερο χρόνο του