Spiral

Το πάρκο ήταν μισοσκότεινο. Παρότι είναι πολύ μεγάλο και δε θεωρείται απολύτως ασφαλές τη νύχτα, παραμένει με ελλιπή φωτισμό και αρκετά απεριποίητο ως και εγκαταλειμμένο. Με κρατούσες σφιχτά, δε νομίζω επειδή φοβόσουν, άλλωστε δεν ήταν καν μεσάνυχτα. Ήταν όμως Σάββατο. Τα Σάββατα ήμασταν πάντα μόνοι. Τα κρατάγαμε για εμάς. Υπήρχε λες μια κρυφή συνεννόηση από το πρωί που ξυπνούσαμε και μοιραζόμασταν τις δουλειές. Εσύ τα ποτά, εγώ τα τυριά αν θα μέναμε το βράδυ στο σπίτι. Εσύ στο πλυντήριο το αυτοκίνητο, εγώ τα εισιτήρια αν θα πηγαίναμε στο θέατρο. Εσύ το εστιατόριο, εγώ το μπαρ εάν θα βγαίναμε. Ό, τι και να διαλέγαμε ήταν μαζί και μαζί φροντίζαμε τα Σάββατα να είναι τέλεια. Είχε γίνει σχεδόν ιεροτελεστία η προετοιμασία και η απόλαυση του Σαββάτου αλλά απείχε από τον ψυχαναγκασμό γιατί αυτό που κάναμε, μας άρεσε πολύ. Τόσο πολύ που ακόμα και οι φίλοι μας το είχαν καταλάβει και   δε μας τηλεφωνούσαν ποτέ τα Σάββατα. Τα Σάββατα πρωταγωνιστούσαν στη ζωή μας για χρόνια, μήπως ήτα

Ήταν καιρός τώρα που δεν έβλεπε τηλεόραση. Λίγο το διαδίκτυο, λίγο ότι η ιδιωτική τηλεόραση έρεπε προς την εύπεπτη κουλτούρα της προ κρίσης περιόδου, λίγο ότι η κρατική τηλεόραση ταλαντευόταν μεταξύ μελαγχολίας και κολακείας της εξουσίας, δεν την άνοιγε καν. Αναγνώριζε ωστόσο ότι το διαδίκτυο, πολύπλευρο, δημοκρατικό, πολύχρωμο και συναρπαστικό, υπολειπόταν σε κάτι. Στην αμεσότητα, στο πρόσωπο, στην έκφραση των ματιών, της φωνής, σε αυτό που είναι τέλος πάντων ο ζωντανός άνθρωπος που μιλάει στους ζωντανούς ανθρώπους. Ζωντανούς δεν εννοούμε απλά με παλμό 70 και οξυγόνο 97%, εννοούμε ζω-ντα-νούς. Πρόσωπα που δακρύ ζ ουν εκφωνώντας μια θλιβερή είδηση για έναν γέρο ή ένα παιδί ή πρόσωπα με εκθαμβωτική ξανθή κόμη που διαβάζουν την ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου με ειρωνεία επειδή έτσι επιβάλλει η οικογένεια και το κανάλι. Μ εταξύ τηλεόρασης και διαδικτύου, είχε βρει μια υπέροχη λύση, καθώς δεν ήθελε με τίποτα να στερηθεί τη ζωντανή έκφραση έστω τη ς φωνής : Το ραδιόφων

Από παιδί αγαπούσα τους Σεπτέμβρηδες. Έφερναν με τον ερχομό τους καινούργια σάκα, καινούργιο δάσκαλο και όλα τα κλισέ της γομολάστιχας και της μυρωδιάς του ξυσμένου μολυβιού που έχουν χιλιογραφτεί, μαζί και προσδοκίες για όσα ευχόμουν να αλλάξουν, πράγματα που δεν άλλαξαν ως σήμερα που έχουν περάσει τριάντα περίπου χρόνια. Μεγαλύτερη, αγάπησα κι άλλο τους Σεπτέμβρηδες. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η γενναιοδωρία τους συνεχίστηκε. Μου έφεραν έναν μεγάλο έρωτα. Την πρώτη πελώρια, αληθινή μου αγάπη. Και ένα κίτρινο φύλλο στην καρδιά ενός βιβλίου. Συνεχίζω να τους αγαπώ. Η πόλη ηρεμεί, οι σοκολάτες στο περίπτερο δε λιώνουν, είναι όσο μαλακές πρέπει, και η κόρη μου αγοράζει καινούργια παπούτσια μπαλέτου. Τι όμορφο που είναι το μπαλέτο! Το μπαλέτο έχει περήφανη πλάτη, τεντωμένο λαιμό και περιποιημένο κότσο. Αγαπώ και την υπερηφάνεια και την περιποίηση, καθόλου την προκατάληψη. Θυμάμαι έναν Σεπτέμβρη ήμουν αρκούντως προκατειλημμένη, ώστε να μην δίνω σημασία ούτε στα πρωτοβρόχια, ούτε κα