Spiral

Βγήκε στο μπαλκόνι τυλιγμένη με την κουβερτούλα του διαβάσματος, εκείνη που την σκέπαζε τις ώρες που πέρναγε σκυμένη πάνω από ατελείωτες σελίδες. Μια ζωή ολάκερη με αυτές αναμετριόταν. Πότε την κυνηγούσαν εκείνες να την κατασπαράξουν, πότε τις έπαιρνε εκείνη στο κατόπι. Το ήξερε πια καλά. Τα μαύρα σημαδάκια πάνω στις λευκές σελίδες, αυτά τα επαναλαμβανόμενα στίγματα με γεύση αιωνιότητας ήταν παρηγοριά, λαχτάρα, αποκούμπι. Εκεί τα όνειρα, τα δάκρυα, εκεί και τα γέλια. Όλα εκεί. Σαν σημαδάκι ένιωθε και εκείνη, μα όχι πάνω σε λευκή σελίδα. Μοναχικό. Και πώς αντέχεται η μοναξιά χωρίς βιβλία; Περασμένα μεσάνυχτα, μα δεν είχε ύπνο. Κοιμόταν άραγε εκείνος; Τον φαντάστηκε να σουλατσάρει ανέμελα στην ονειροπολιτεία και χαμογέλασε στη νύχτα, να του πάει το χαμόγελο ονειρικό πεσκέσι. Τον φαντάστηκε να χαϊδεύει τα χείλη της με τ’ ακροδάχτυλά του, «χαμογελάς και ζεσταίνεις την καρδιά μου», της έλεγε και γινόταν το μέσα της πηλός αφημένος στα χέρια μάστορα λατρεμένου. Νύχτα ανοιξιάτικη, μα η παγ

Η ορθοδοξία και οι μπότηδες. Το B υζάντιο και ο Faccio . Οι εκκλησιαστικοί ύμνοι και τα damaschi . Ο Άγιος και το Duomo . Όλα τούτα δεν είναι απλές συναντήσεις, είναι κοσμογονία ενός σύντομου σπουδαίου κόσμου που ξεκινά την Κυριακή των Βαΐων και ζει ως την Κυριακή του Πάσχα σε μια γη της Μεσογείου που κρατιέται με πορφυρές κορδέλες δεμένη στην Ανατολή και τραγουδά όπερα όξω φωνή βαστώντας μέσα της τη Δύση. Στη γη της Κέρκυρας η Μεγάλη Εβδομάδα είναι από μόνη της ένας κόσμος, ένα σενάριο θαυμαστό. Σκηνογραφία η πόλη – Μνημείο, σκηνοθεσία ο πολιτισμός, μουσική η λόγια, θεατές όλη η Ελλάδα. Τα έθιμα αιώνων για λόγους που ένας λαογράφος θα μπορούσε να μας εξηγήσει, συνενώθηκαν σε ένα μίγμα τέτοιας επιτυχίας που κράτησε χρόνους πολλούς και που η εκκλησία –τα του Καίσαρος τω Καίσαρι- και το σπουδαίο έργο των φιλαρμονικών συντήρησαν  ζωντανό, ακμαίο, σχεδόν μαγικό. Οι Κερκυραίοι, στυλοβάτες του Πάσχα είτε ως συμμετέχοντες, είτε ως θεατές, χωρίς αυτούς τίποτα δε θα είχε μείνει. Τις δ

Μπήκε Απρίλης. Μπορείς να περάσεις μια βόλτα από εδώ σήμερα. Έλα πες μου ότι με αγαπάς   ως το τέρμα, χωρίς ημίμετρα και 'ναι μεν αλλά', πες απλά ένα "φύγαμε και όπου μας βγάλει".   Θα κάνω την έκπληκτη, στο ορκίζομαι. Πες μου κάτι βαρύγδουπο, όπως "Θα ζήσουμε μαζί και θα πεθάνουμε μαζί". Πες μου αν θες, κάτι ρομαντικό, όπως 'Μαζί θα μας βρίσκουν τα καλοκαίρια στα αποπνικτικά από τη ζέστη, αυτοκίνητα,  στο δρόμο για την θάλασσα. Μαζί θα ζεσταίνουμε τους κρύους χειμώνες με σώματα- παπλώματα." Πες μου μικροπράγματα όπως "Θες να έρθω να σου μαγειρέψω την άλλη εβδομάδα;" ή "Άκουσα για ένα ωραίο ταβερνάκι που άνοιξε,  πάμε καμιά μέρα;" Κάτι που να κρύβει ελπίδα και καθημερινότητα μαζί. Ναι, ναι σε όλα θα σου πω και ας ξέρω πως δεν θα μου μαγειρέψεις και ας ξέρω πως δεν θα πάμε ποτέ, εκεί που λες. Μίλησε μου για εκδρομές και  αποδράσεις. Θα καταλήξουμε σε αυτό που θέλεις- ένα  χωριό, από αυτά που αγαπάς, κάπου στα βουνά. Μή