Είμαι το παιδί που δεν είχε αφίσες τραγουδιστών στο δωμάτιό του. Είμαι η ενήλικας που δεν έχει εικόνες αγίων πάνω από το κρεβάτι της. Η αναγνώστρια που δεν ξέρει να απαντήσει ποιος είναι ο αγαπημένος της συγγραφέας. Και ας μη συνεχίσω, κατανοητό είναι, δεν είχα ποτέ είδωλα. Ακόμα και τη Δήμητρα Γαλάνη, που την ακολουθώ από 13 χρονών, της στέλνω σημειώματα στις συναυλίες της όταν πηγαίνω, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα να φωτογραφηθώ με τη διασημότητά της. Όπως ανατριχιάζω να διατηρώ σχέσεις με όσους παλιούς γνωστούς και φίλους έγιναν υπουργοί, γνωστοί ηθοποιοί και άλλα ‘ celebrities ’. Είμαι όμως κάποια που θαυμάζει πολύ. Και είμαι τυχερή γιατί έχω ανθρώπους που είναι κοντά μου και τους θαυμάζω πολύ. Όπως νομίζω ότι η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό, δηλαδή όσα και να μου πει εμένα ο παπάς, δεν πιάνουνε μπροστά στην δική μου εσωτερική σχέση με το Χριστό, έτσι και ο θαυμασμός είναι κάτι προσωπικό, δικό μας, που δε μοιράζεται σε φυλλάδες, αφίσες και εκράν. Γι’ αυτό αισθ
Τετράδιο σκέψεων