Spiral

  Σ’ αυτή τη χώρα, η ζωή μετριέται με τα καλοκαίρια. Πλούσιοι, φτωχοί, μεσαίοι, μικρομεσαίοι και νεόπτωχοι (ακόμα και οι νεόπλουτοι που το Γενάρη πηγαίνουν στα εξωτικά) στα καλοκαίρια ακουμπάμε απαλά την καρδιά μας. Τότε οι χτύποι της γίνονται πιο αργοί, πιο ήσυχοι, ώσπου πιάνουν τον φυσιολογικό ρυθμό. Είναι σαφές ότι οι χτύποι της κάθε μέρας μας στον αιώνα που διανύουμε, δεν είναι φυσιολογικοί. Είναι αντίθετοι με τη λειτουργία όσων συνθέτουν το ανθρώπινο σώμα. Αντίθετοι στη ροή του αίματος, αντίθετοι στα νεύρα του εγκεφάλου, της πέψης, των πνευμόνων, του συκωτιού (που μας πρήξανε). Το ελληνικ ό καλοκαίρι όμως, με μια μαγική προαιώνια ικανότητα,   επαναφέρει τους κτύπους στο φυσιολογικό. Το σώμα  και το μυαλό συναντιούνται στο βυθό, στο φεγγάρι, σε ένα καλοτηγανισμένο τυροπιτάκι, στο σχοινί που δένει τη βάρκα. Το λαμπερό βερνίκι του πεντικιούρ λάμπει πιο πολύ μέσα στη χρυσή άμμο, το παγωμένο κρασί είναι πιο αρωματικό δίπλα στη θάλασσα και η τρικυμία της ψυχής ησυχάζει μέσα σε

Αχ και να πέσει μια βροχή, μια καταιγίδα. Να στέκω στη μέση της πόλης, δε με νοιάζει ποιας πόλης, να κοιτάω ψηλά, να γελάω και να κλαίω, να κυλά πάνω μου η βροχή και να ξεπλένει την καθαριότητα. Δεν αντέχω άλλη καθαριότητα. Να λερωθώ θέλω από χειραψίες, από ακουμπήματα, από την κουπαστή. Να βλέπω χέρια ελεύθερα να αγγίζουν πράγματα, διακόπτες, πόμολα και άλλα χέρια, μόνο στα μουσεία να απαγορεύεται το άγγιγμα. Τα γάντια και οι μάσκες να κλειστούν παντοτινά στον φυσικό τους χώρο, στα ιατρεία και στα χειρουργεία. Να μου λένε οι φίλες μου μυστικά, κολλώντας στο πρόσωπό μου. Να μυρίζω το θυρωρό που έφαγε σκόρδο μόλις μπαίνω στην είσοδο. Να μπαίνω στο ίδιο ασανσέρ με τον γοητευτικό κύριο που περιμέναμε μαζί στην ουρά της εφορίας. Να βάζω σάλιο με το δάχτυλό μου στο λεκέ από σοκολάτα στο μάγουλό μου, να σαλιώνω τους φακέλους και τα στεγνά μου χείλια. Να χαϊδεύω τα δικά σου χείλια. Να φιλάω τα παιδιά των φίλων μου. Να κοιμίζω αγκαλιά τα παιδιά των φίλων μου. Να δοκιμάζω