Spiral

Αφορμή για τα παρακάτω πήρα από το λογοτεχνικό-ιστορικό περιοδικό που δειλά εμφανίστηκε στην πόλη και νομίζω θα μεγαλώσει και θα κατακτήσει τους αναγνώστες με την ύλη των επόμενων τευχών του. Ο τίτλος του περιοδικού, «Πορτόνι», μου αρέσει πολύ. Είναι κερκυραϊκή λέξη, γλυκιά και μικρή εκδοχή της πόρτας και μάλλον σημαίνει την καγκελόπορτα, όμως εμείς εδώ οι ντόπιοι τη χρησιμοποιούμε για να εννοήσουμε και την είσοδο της οικοδομής, προφανώς της πολυκατοικίας και μάλιστα της παλιάς, γιατί για τη μονοκατοικία χρησιμοποιούμε τη λέξη πόρτα ή εξώπορτα. Εκτός από το περιοδικό, τον τελευταίο καιρό με έχουν απασχολήσει πολύ και τα πορτόνια της πόλης μας. Δεν εννοώ αρχιτεκτονικά, εννοώ κοινωνικά, αν και η αρχιτεκτονική με την κοινωνία πορεύονταν ανέκαθεν χέρι-χέρι και θα λέγαμε ότι η αρχιτεκτονική είναι από τους σοβαρότερους μάρτυρες της ιστορίας ως τεκμήριο πραγματικό και αυταπόδεικτο των ανθρώπινων πράξεων. Κοινωνικά λοιπόν, τα πορτόνια στην πόλη παίζουν εσχάτως ένα σοβαρό ρόλο.

Θα ξυπνήσω πριν το σκοτάδι ηττηθεί οριστικά και παραχωρήσει τη θέση του στο φως. Θα κοιτάξω με ζήλια τα κοιμισμένα κορμιά στο δωμάτιο, ο δικός μου ύπνος είναι πάντα λιγοστός. Τα ρούχα μου θα με περιμένουν στο μπάνιο, διαλεγμένα από το προηγούμενο βράδυ με προσοχή. Ασορτί αξεσουάρ, κολιέ, σκουλαρίκια, φουλάρια και παπούτσια, όλα στο βωμό της εικόνας. Στιγμές ματαιοδοξίας. Θα πλυθώ βιαστικά για να διώξω την ανάμνηση του ύπνου. Θολό το είδωλο στο μεγάλο καθρέφτη, να που χρησιμεύουν και σε κάτι οι 9 βαθμοί μυωπίας, ποιος χρειάζεται μια πρωινή αναμέτρηση με ρυτίδες και μαύρους κύκλους; Μόλις βάλω τους φακούς μου, η ψευδαίσθηση θα δώσει τη θέση της στην αλήθεια, οπότε τα πολλά κοιτάγματα περιττεύουν. Ίσα για να βεβαιώσω το αξιοπρεπές του τελικού αποτελέσματος. Μακιγιάζ ελαφρύ, πρωινό, χωρίς υπερβολές. Τόσο, όσο να φύγει η χλωμάδα και να σπάσει η ασπρίλα. Στιγμές προετοιμασίας. Θα κοιτάξω για πρώτη φορά έξω από το παράθυρο την ώρα που θα φτιάχνω καφέ. Θα δω χιλιάδες τρεμάμενα φωτάκια να

Στενοχωριέμαι πολύ σου λέω. Γι’ αυτό  δε γράφω. Με τσακισμένο μολύβι, τι να γράψω; Αναρωτήθηκες αν μπορώ να αντικρίζω τα ίδια πρόσωπα στο λούνα παρκ της πολιτικής ανακύκλωσης; Μπροστά ή στην αναμονή, οι ίδιοι πάντα. Δε με ενδιαφέρουν τα ονοματεπώνυμα. Ας είναι διαφορετικά. Τα πρόσωπα είναι ίδια. Εννοώ οι ψυχές. Αναρωτήθηκες αν μπορώ να ακούω τις ίδιες φωνές στα ραδιόφωνα, στην τηλεόραση; Αναρωτήθηκες αν αντέχω να χαιρετώ τους ίδιους υποκριτές στους δρόμους που περπατώ; Γιατί τίποτα δεν αλλάζει κι ας το ελπίσαμε. Ας μας γιγάντωσαν οι ψεύτες, οι εδώ του τόπου και οι εκεί του κέντρου, την ελπίδα ότι θα αλλάξουμε. Γι’ αυτό πάντα αντιπαθούσα τη λέξη ελπίδα , γιατί δε στηρίζεται πουθενά. Αιωρούμενη, συντηρεί τη μοίρα των δειλών. Τίποτα δεν αλλάζει λοιπόν στη χώρα που μάλλον της χαρίστηκαν για το λόγο αυτό ακριβώς τα καλοκαίρια, για να μας ξεγελούν ότι κάτι αλλάζει. Το μαγιό μας, ας πούμε. Σε πλειστηριασμό βγήκαν τα όνειρα και οι ιδέες, πλειοδότησαν οι πιο θρασείς και χάρ