Spiral

Ο τρόπος που κινείς τα χέρια σου την ώρα που περιγράφεις τα σχήματα που έχεις στο μυαλό σου. Το κατάλευκο χρώμα των νυχιών σου. Το σχήμα των νυχιών σου. Το άρωμα των ρούχων σου. Το άρωμα του λαιμού σου. Ο κόμπος στο λαιμό σου όταν λες ‘σ’ αγαπώ’. Ο ήχος του ‘σε θέλω’ σου . Η θέρμη του ‘σε θέλω’ σου που ζεσταίνει το δωμάτιο, το σπίτ ι και κάνει τους τοίχους να στάζουν ιδρώτα ζεστό. Έρωτας. Ο πόνος στο μέτωπό σου όταν έχω πονοκέφαλο. Η ώρα που με περιμένεις να γυρίσω. Η ώρα που σε περιμένω να γυρίσεις. Η αγωνία σου όταν ταξιδεύω. Η αγωνία μου όταν πας στο γιατρό. Η χαρά μου, το ένα μέτρο ύψος που παίρνω από υπερηφάνεια, όταν τα καταφέρνεις. Η χαρά σου, το ένα μέτρο που με κατεβάζεις για να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, όταν τα καταφέρνω. Αγάπη. Αν πεθάνεις θα πεθάνω. Αν πεθάνω να ζήσεις. Να ζήσεις καλά. Λατρεία. Το χέρι σου στα πλευρά μου όταν κοιμάμαι που κρατάει τα όνειρά μου ζεστά. Η στεγνή μπλούζα που σου δίνω όταν ο εφιάλτης σου μο υσκεύει τ ην πιτζάμα. Τ

Βαριέμαι τα κλισέ τύπου ‘πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός’.  Να σου πω ένα μυστικό; Ο καιρός περνάει όσο γρήγορα, όσο αργά, όσο καλά και όσο χάλια θες εσύ να περνάει. Αν δε σε βρει κάποια συμφορά από τις μη διαχειρίσιμες, είναι στο χέρι σου το πώς περνάει ο καιρός. Γι αυτό σε παρακαλώ στο εξής να μην συναντιόμαστε με κανέναν από όσους παραπονιούνται για το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Ο καιρός, ο χρόνος, η μεγάλη ή η μικρή ζωή που μας χαρίστηκε έχει τόσα μέσα της, που την κάνουν τεράστια. Περπάτα για ώρα ξυπόλυτ η στην ξανθή άμμο μιας παραλίας. Πιες μια αρωματική ρετσίνα ενός τοπικού αμπελώνα . Άσε να σου ξυρίσει τα μάγουλα ο παγωμένος αέρας του όρους. Ανακάτεψε με τα χέρια σου τα φύλλα του βασιλικού και μύρισε τον αέρα. Κάνε έρωτα ως να σου κόβεται η ανάσα και αγάπησε ως να πονάς. Σφίξε στην αγκαλιά σου το παιδί σου, το παιδί του γείτονα, το παιδί του πρόσφυγα που μυρίζει απλυσιά. Σκέψου τον έρωτα, την αγάπη και τα παιδιά περισσότερο από όσο αντέχει το μυαλό σου.

Αγαπώ το φθινόπωρο που μου σκεπάζεις με το σεντόνι τα πόδια και με φιλιά τους ώμους. Εσύ αγαπάς τον Ιούνιο. Φωτογραφίζω τους κάβους των καραβιών και τα σχοινιά από τις βάρκες που τραβιούνται με τους φθινοπωρινούς αέρηδες. Θέλω να φωτογραφήσω και το τρίξιμό τους όταν τεντώνονται, αλλά αυτό δε φωτογραφίζεται. Εσύ αγαπάς τον Ιούνιο. Μαζεύω κάστανα από το καστανοδάσος, τα βράζω, τα ψήνω, τα χαρίζω, τα κάνω μπιμπελό ως τον Ιούνιο σου και τότε τα πετάω. Γιατί αγαπάς το φως, σ΄ αγαπώ. Γιατί είσαι ένας Ιούνης που φωτίζει το μονίμως μέσα μου φθινόπωρο. Γιατί είσαι φως ατελείωτο, μια απέραντη εναλλακτική πηγή φωτός.  Το μόνο που σου αρέσει το φθινόπωρο είναι η μυρωδιά της γομολάστιχας. Έτσι σβήνεις τα λάθη. Σβήνεις κι αυτή την βλαμμένη αίσθηση ότι θα φτά σ ει κάποτε και για μας το φθινόπωρο. Σβήνεις ακόμη και αυτούς τους Ιούληδες που μοιάζουν με φθινόπωρο και μας μπερδεύουν αγάπη μου.

Γυρνάω στα χρόνια που χοροπηδούσα στις πλάκες της πόλης, προσπαθώντας να μην πατήσω τις γραμμές. Έβαζα στόχο τις πλάκες σε όλο το μεγάλο πεζοδρόμιο, μπροστά από το κινηματοθέατρο “Παλλάς” . Με ένα κουτί γλυκά που μου αγόρασες, στο χέρι, σταμάτησα να χοροπηδάω, σε κοίταξα όπως περπατούσαμε μαζί και είδα πάνω σου την ιστορία. Η  histoire totale του μικρού μας τόπου, έμοιαζε γραμμένη πάνω στο ωραίο σου καπέλο, στη φορεσιά και στα κοκάλινα γυαλιά σου. Ήσουν εκπρόσωπος μιας εποχής που σε λίγο θα χανόταν μαζί σου, αφού ήσουν ήδη αρκετά ηλικιωμένος. Σ’ αγαπούσα και με αγαπούσες τόσο μα τόσο . Αλήθεια, η αγάπη πού πάει όταν φεύγουν οι άνθρωποι;  Η εποχή σου είχε το καλοκαίρι κουρτίνες βουάλ, καλαμπόκι στο χέρι, φιστίκια Αιγίνης αληθινά και επισκέψεις με αμυγδαλωτά. Το χειμώνα είχε μακρύ παλτό, σοκολατάκια νουγκά, κυριακάτικη εξοχική ταβέρνα και κουμ καν. Κάπως έτσι γράφεται η histoire totale. Με αμυγδαλωτά, αντί για ημερομηνίες, συνθήκες, ονόματα στρατηγών και καθοριστικές μ