Spiral

   Καλά καλά δεν συγκράτησα το όνομά της. Ζοζεφίν, νομίζω. Η εικόνα της όμως δεν μου φεύγει τόσες μέρες από το μυαλό. Ένα κορίτσι νέο, όμορφο με τρόπο φυσικό, όχι περασμένο από τον τόρνο και τα επιχρίσματα της βιομηχανίας ομορφιάς, μια χορεύτρια της ζωής όχι των σκυλάδικων ούτε των πρωινάδικων, ένα παιδί που στα εικοσιένα του δεν ‘’κοιτάει τη δουλειά του’’, έχει ήδη βιογραφικό συνείδησης και δράσης. Μια Μαριάννα του σήμερα, με τζην κι όχι με τα χρώματα της σημαίας της, αλλά με την ίδια ψυχή, το ίδιο θάρρος. Την ίδια απαίτηση για ζωή κι ελευθερία.    Παίζω νοερά τη σκηνή ξανά και ξανά. Ένα άλμα αιλουροειδούς. Κι ένα χαμόγελο ατρόμητο. Μια φωνή δυνατή, καθαρή, σίγουρη, μήνυμα σύντομο, ξεκάθαρο, «τέλος στη δικτατορία της ΕΚΤ», ήξερε ότι δεν θα είχε χρόνο για περισσότερα πριν της ορμήσουν οι φουσκωτοί .       Κομφετί. Ακίνδυνο, αθώο, παιχνιδιάρικο χαρτάκι. Απειλητικό, ενδυναμωμένο, πάνοπλο χαρτάκι, περιέκλειε όλα τα ‘’μπορώ’’, τα ‘’θέλω’’ τα ‘’δεν ανέχομαι’’, τα ‘’φυλάξου από τη

Τραβήξαμε απαλά την καγκελόπορτα. Το πλακόστρωτο, ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό. Τα γιασεμιά πότιζαν τον αέρα. Κάτι ροζ τριαντάφυλλα, πλούσια, σαν μεγάλες παιώνιες στόλιζαν την είσοδο. Ανεβήκαμε τα τρία σκαλιά της εισόδου και χτυπήσαμε το ρόπτρο. Δεν υπάρχει κουδούνι στο σπίτι τούτο. Το ξήλωσε την ημέρα της αγοράς. Μας υποδέχτηκε με τα γυαλιά στο κεφάλι και τα καλοσχηματισμένα του δόντια να προβάλλουν μέσα από χαμόγελο μεγάλης χαράς. Ήταν ακόμα μέρα. Οι πλάγιες αχτίδες της δύσης φώτισαν τις ρυτίδες του λαιμού του, φανερώνοντας το μοναδικό τεκμήριο της ηλικίας του. Η κορμοστασιά του, τα μάτια του, η φωνή του ξεγελούσαν τουλάχιστον μια εικοσαετία. Αποφασίσαμε να καθίσουμε έξω. Ο θόρυβος του δρόμου άλλωστε πνιγόταν από την πλούσια βλάστηση του κήπου. Φυλλωσιές καλά μελετημένες κατά μήκος του τοιχίου, όπως και τα τραβηγμένα, από χρόνια, καλώδια του κουδουνιού, έτσι που να εξασφαλίζεται η απομόνωση από θορύβους εχθρικούς προς τη γαλήνη. Η σύντροφος του, λυγερή και φίνα, δρασκέλισε το