Spiral

Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.  Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος. Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας.  Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτη

Αποκοιμήθηκα με 4032 νεκρούς Ιταλούς και 13 Έλληνες που ίσως πρόλαβαν να χαιρετήσουν τους δικούς τους από το κινητό. Με έναν Τούρκο ηγέτη που εμπόδιζε το τελωνείο της χώρας του να αφήσει να περάσουν προς την Ευρώπη 200,000 μάσκες τουρκικού εργοστασίου, αγορασμένες από την ιταλική κυβέρνηση. Με προσωπικά μηνύματα στο Facebook μου, που προσκαλούσαν   με θράσος την 25 η Μαρτίου να υψώσουμε ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια, χωρίς οι αποστολείς να έχουν σκεφτεί ότι τέτοιες ώρες οι σημαίες είναι μεσίστιες. Με άλλα, χιουμοριστικά μηνύματα, βγαλμένα από την αειθαλή ελληνική ιδιοσυγκρασία. Αποκοιμήθηκα με μετρημένες 6 μάσκες στο συρτάρι, τη μία ήδη χρησιμοποιημένη και με μετρημένα χρήματα στο πορτοφόλι μου. Με το μυαλό μου στον Παύλο, γιατρό στην πρώτη γραμμή ενός μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και στη Λίνα και την μικρή της κόρη που έχει συγγενή καρδιοπάθεια,   περιορισμένες σε ένα μόνο δωμάτιο και ένα μπάνιο για όσο. Ένα τραγούδι έπαιζε την ώρα που βυθιζόμουν σε αυτόν τον υπνο-ξύπνιο

Φοβάμαι ότι θα πεθαίνω από ασφυξία σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας ενώ εσύ θα είσαι στο σπίτι. Φοβάμαι ότι δεν θα προλάβω να ξεκαθαρίσω το συρτάρι με τα γαλάζια σου γράμματα, πριν τα βρουν άλλοι άνθρωποι, που δεν θα καταλάβουν. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβω να πω όσα θέλω να πω και αυτά δεν είναι μόνον σ’ αγαπώ και συγγνώμη. Φοβάμαι ότι δε θα φοβάμαι πια τίποτα αν χάσω εσένα. Κι όλα αυτά, ημέρα Δευτέρα. Αν είναι δυνατόν. Δευτέρα, με πιτζάμες και τηλεόραση ανοιχτή. Δευτέρα γεμάτη ανταποκρίσεις από γεμάτους μανία ρεπόρτερς και παρουσιαστές που προσπαθούν να με πείσουν ότι όσα φοβάμαι δεν είναι αρκετά, ότι πρέπει να φοβάμαι κι άλλο. Ένας νομίζω πως μου έλεγε ότι θα βάλουν το μελανιασμένο από την έλλειψη οξυγόνου σώμα μου σε μια σακούλα γιατί θα έχουν τελειώσει τα φέρετρα και θα το χώσουν σε έναν ομαδικό τάφο με αρκετούς ομοιοπαθείς. Και ότι θα ξεχάσουν να γράψουν πάνω το όνομά μου. Λες και αλήθεια με απασχολεί εμένα αν θα γράψουν πάνω στον τάφο μου το όνομά μου, αν θα έχω καν τ