Spiral

Η απεργία των τελευταίων ημερών, δε με έχει απλά στενοχωρήσει, μου έχει δημιουργήσει τέτοιο σύνδρομο στέρησης, ώστε να, τώρα, αποκαλύπτομαι, είμαι και φαίνομαι ένα  γνήσιο ‘τζάνκυ’ των φαρμάκων και κάθε προϊόντος φαρμακείου, άρα ένα ‘τζάνκυ’ του φαρμακείου. Δε ζω χωρίς φάρμακα. Όχι, προς το παρόν, δεν πάσχω από χρόνια πάθηση. Πάσχω όμως βαριά, αν το μεγάλο καρό κουτί στην κουζίνα δεν έχει παυσίπονα για τον πονοκέφαλο, αντιπυρετικά για τα παιδιά, χωνευτικά για όλον τον κόσμο, αντιφλεγμονώδη για την παλιά τενοντίτιδα στον ώμο, σταγόνες για τη μύτη, σιρόπια για το βήχα, αντισταμινικά, αλοιφές για καψίματα, χιονίστρες, ερεθισμούς, λευκοπλάστες, ιώδια,  και φυσικά αντιβιοτικά κάθε φάσματος για όλη την οικογένεια μη μας τύχει τίποτα νυχτιάτικα και τι θα κάνουμε. Ακόμη κι όταν το κουτί είναι πλήρες, ακόμη και με πολύ εξειδικευμένα φάρμακα λόγω προσφάτως παρελθούσης ασθενείας, εγώ θα βρω την ευκαιρία για να  μπω σχεδόν καθημερινά στο φαρμακείο. Μια κρέμα για τα χέρια, μια βιτ

Αισθάνομαι  πολύ ντεμοντέ. Υπάρχει κάτι πάνω μου, που είναι εντελώς εκτός εποχής. Αναρωτιέμαι αν λειτουργεί ως τροχοπέδη στις κοινωνικές και επαγγελματικές μου σχέσεις. Αναρωτιέμαι πόσο σοβαρό είναι. Τα νύχια μου! Γερά, λευκά και όπως μαρτυρούν αγαπημένες πλάτες, απολαυστικά, τα νύχια μου  έχουν επισκεφθεί  επαγγελματία μανικιουρίστα 2 ή 3 φορές σε όλη μου τη ζωή. Περνάω πού και πού κανένα βερνίκι μόνη μου, καμιά φορά τα καταφέρνω, άλλες  χαλάω το αποτέλεσμα στα επόμενα πέντε λεπτά, γιατί είμαι νευρική και ανυπόμονη και τελικά… παραμένω ντεμοντέ. Αισθάνομαι μειονεκτικά, όπου κι αν κοιτάξω βλέπω χέρια με άψογο μανικιούρ, καμιά φορά διστάζω να φορέσω τα δαχτυλίδια μου, αναλογιζόμενη πως τα δάχτυλά μου δεν τους αξίζουν! Θέλεις στη Βουλή, θέλεις στη δημοσιογραφία, θέλεις στις δημόσιες υπηρεσίες, θέλεις στα μπαράκια, θέλεις στα ταμεία των καταστημάτων, θέλεις στο δρόμο, παντού χέρια με νύχια λιμαρισμένα, βαμμένα, γυαλισμένα, στολισμένα με σχεδιάκια, με στρασάκια, μόνο φ