Spiral

Την ημέρα δεν ήξερε τι ήθελε. Το βράδυ, τα όνειρά της, άφηναν ένα παράθυρο ανοιχτό και έμπαινε μέσα τους, μπας και το ασυνείδητο της, της   ψιθυρίσει κανένα κουτσομπολιό για την ίδια. Έσφιγγε τα πόδια της μεταξύ τους στον ύπνο της. Ένιωθε τον γνωστό πόνο χαμηλά στην κοιλιά και ήξερε ότι αν πήγαινε στο μπάνιο θα έβλεπε αίμα. Δεν ήθελε. Ο νους της πήγε σε άλλες γυναίκες. Όλες όσες προσπαθούσαν για χρόνια να κάνουν ένα παιδί.   Η ίδια δεν είχε ακούσει κανένα βιολογικό ρολόι, δεν ήθελε ευθύνες, δεν ήθελε όλο αυτό το στρες και την κούραση,   μα εκείνες τις μέρες, έσφιγγε τα πόδια λες και έτσι δεν θα αδιαθετούσε. Ο ύπνος ήταν ταραγμένος. Έβλεπε έναν εφιάλτη γεμάτο αίματα. Είχαν καταλάβει ένα κτίριο και σκότωναν όσους ανήκαν στο κόμμα. Είδε γνωστούς της, τραυματισμένους ή νεκρούς. Είδε σώματα να κείτονται σε θέσεις παράταιρες. Άκουγε φωνές και άκουγε σιωπές- πώς γίνεται να ακούς σιωπές; Ίσως έτσι ακούγεται ο θάνατος. Την έπιασαν και αυτήν.   Φοβόταν και έτρεμε σαν το ψάρι. Κοίταξε γύρω

Ξεκινώ με μια ομολογία: η σχέση μου με το χρόνο ήταν πάντα σε κρίση. Δεν εννοώ το χρόνο των ραντεβού, των προθεσμιών και της συνέπειας γενικότερα. Εννοώ το χρόνο στην αφηρημένη του έννοια, που δεν ξέρουμε εάν είναι έννοια, ή τι είναι και που αλλιώς τον αντιλαμβάνεται η φυσική, αλλιώς η φιλοσοφία και αλλιώς η επιδερμίδα. Αυτό ακριβώς. Η επιδερμίδα.   Εκεί ήθελα να εστιάσω αλλά ντρεπόμουν. Το πληκτρολόγιό μου όμως δε ντρέπεται. Είναι αλήθεια ότι στην ηλικία των είκοσι και κάτι, στην ηλικία δηλαδή που το μάγουλο   λάμπει, το σώμα ζαλίζει και το βλέμμα ηλεκτρίζει, σε αυτήν την ηλικία απωθούσα από τη σκέψη μου ότι κάποτε θα γινόμουν σαράντα, ότι μπορεί να γίνω και πενήντα και εξήντα και ότι ο χρόνος θα έχει γράψει πάνω μου χαρές, θυμούς, λύπες και ματαιωμένες ελπίδες και με συνέταιρο τη βαρύτητα -αν ο χρόνος τελικά για τους ανθρώπους δεν είναι η άλλη όψη της βαρύτητας. Κοιτώντας παλιές και σημερινές φωτογραφίες μου, και παρά το γεγονός ότι το κινητό μου διαθέτει κάμερα κατηγ