Spiral

Η κόκκινη τσάντα Την κοιτώ που στέκει ανοιχτή και άδεια πάνω στον καναπέ. Από μακριά μοιάζει με έναν τεράστιο κόκκινο λεκέ πάνω στο μπεζ της ταπετσαρίας. Πλησιάζοντας γίνεται φανερό ότι το χρώμα έχει ξεθωριάσει, ενώ διακρίνονται γραμμές από στυλό, οι γραμμές της ζωής της, μπλε, όχι διάφανες σαν εκείνες τις χαραγμένες στις παλάμες, ύφασμα η δική της σάρκα, πολυκαιρισμένο πια. Ξεφτισμένοι οι σπασμένοι ιμάντες, δεμένοι πρόχειρα μεταξύ τους, απομεινάρι του τελευταίου ταξιδιού της, επιστροφή από πατρίδα σε πατρίδα. Την κοιτώ και θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, αυτά που προηγήθηκαν της πρώτης μας συνάντησης. Σεπτέμβρης ήταν, θαμπός. Στοίβες γύρω μου φωτοτυπίες και βιβλία. Φοιτητικός πανικός στο ζενίθ, ασορτί με την μουνταμάρα του γερμανικού τοπίου, οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι, όλες μαζί και διόλου ηδονικές, μοναδικό χρώμα του γκρινιάρη ουρανού. Σωροί τα πεσμένα φύλλα τριγύρω, κίτρινα και ξερά, να’ χει να μουσκεύει με δάκρυα το ξημέρωμα, θλιμμένο για τον

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι δεν έβγαζε το χέρι του από πάνω της. Είτε τύλιγε το μπράτσο της με την παλάμη του, είτε ακουμπούσε το μηρό της, και σε κάποιες στιγμές, κυρίως όταν της μιλούσε, έπιανε απαλά τον ώμο της. Τα τραπεζάκια ήταν απλωμένα στην τεχνητή χερσόνησο με μοναδικά κτίσματα ένα εκκλησάκι, το λιτό οίκημα με το καφέ του ισογείου που ανήκε στο Δήμο του νησιού και ένα μπαρ που φώτιζε τις καλοκαιρινές νύχτες μέχρι το ξημέρωμα. Οι δυο τους είχαν διαλέξει το τραπεζάκι το πιο κοντά στη θάλασσα, τόσο κοντά που κοιτώντας τους από κάποια απόσταση έλεγες πως επιπλέουν πάνω στο νερό. Τους πρόσεξα αμέσως, όχι γιατί ήταν παράξενοι ή διαφορετικοί αλλά γιατί ανήκαν στους ανθρώπους εκείνους που τραβούν την προσοχή μου και την περιέργειά μου σε βαθμό αδιακρισίας. Μου συμβαίνει αυτό μερικές φορές, με αγνώστους ανθρώπους, δικούς μας ή αλλοδαπούς, να με ενδιαφέρουν τόσο που να φαντάζομαι τη ζωή τους, το σπίτι τους, τις ιδιαίτερες στιγμές τους με μια φαντασία δική μου. Μια τ

Η επίσημη ιστορία λέει: Το 2007 η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας εντάχθηκε στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO βάσει του κριτηρίου ( iv ): Το σύνολο του αστικού και λιμενικού συγκροτήματος της Κέρκυρας, με κυρίαρχες τις ενετικής προέλευσης οχυρώσεις του, αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό δείγμα εξαιρετικής παγκόσμιας αξίας που διατηρεί τόσο την αυθεντικότητα, όσο και την ακεραιότητά του.  Η ανεπίσημη ιστορία λέει ότι κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν πολύ για το αποτέλεσμα της ένταξης: Οι επιστήμονες και το προσωπικό του Γραφείου Παλιάς Πόλης με επίπονη εργασία και στιβαρό έργο τουτέστιν Φάκελος περιλαμβάνων το Σχέδιο Διαχείρισης 2006 – 2012 και οι πολιτικοί παράγοντες με χρήση διπλωματικών σχέσεων. Κορυφαία των διπλωματικών  προσπαθειών υπήρξε η επίμονη και αποτελεσματική εργασία προς το σκοπό της ένταξης  του τότε Πρέσβη της Ελλάδας στην UNESCO , κ. Γιώργου Αναστασόπουλου που εξαιτίας οικογενειακών δεσμών και μεγάλης αγάπης για την Κέρκυρα επέμεινε και επέτυχε το ποθούμ