Spiral

Έφτασα πια στην εποχή της συνείδησης ότι ο χρόνος είναι μια τεχνητή έννοια, θα μπορούσε να έχει οριστεί και αλλιώς, και άρα καμιά καλή ή κακή χρονιά δεν αποχωρεί με τις χαρές ή τις πίκρες της, ώστε να δώσει τη θέση της σε μια νέα με τις δικές της ευχές ή κατάρες. Δε θα λυπηθώ για τους διασήμους που έφυγαν, περισσότερο από όσο για τις μανάδες που φεύγουν από τον πόλεμο με τα μωρά τους κατάσαρκα μπας και σωθούν. Λιγότερο θα λυπηθώ, συγχωρέστε με, συμφωνώντας με τον καρδιακό μου φίλο Σπύρο, το άλλο μισό του Spiral μας. Ούτε θα λυπηθώ που στην Αμερική εξελέγη Πρόεδρος ο εθνικός τους καραγκιόζης διότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Έτσι, δε θα λυπηθώ και τον εαυτό μου που πήρε αυτούς που του άξιζε, έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που αποδεικνύει καθημερινά ότι μάλλον αδυνατεί να διοικήσει ακόμα και περίπτερο. Γενικά δεν πιστεύω πως οι χρονιές μπαίνουν και βγαίνουν με το μαγικό ραβδί μιας νεράιδας που ξέρει αν θα είναι καλές ή κακές, σαν τις μοίρες πάνω από την κούνια

Είμαι το παιδί που δεν είχε αφίσες τραγουδιστών στο δωμάτιό του. Είμαι η ενήλικας που δεν έχει εικόνες αγίων πάνω από το κρεβάτι της. Η αναγνώστρια που δεν ξέρει να απαντήσει ποιος είναι ο αγαπημένος της συγγραφέας. Και ας μη συνεχίσω, κατανοητό είναι, δεν είχα ποτέ είδωλα. Ακόμα και τη Δήμητρα Γαλάνη, που την ακολουθώ από 13 χρονών, της στέλνω σημειώματα στις συναυλίες της όταν πηγαίνω, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα να φωτογραφηθώ με τη διασημότητά της. Όπως ανατριχιάζω να διατηρώ σχέσεις με όσους παλιούς γνωστούς και  φίλους  έγιναν υπουργοί, γνωστοί ηθοποιοί και άλλα ‘ celebrities ’. Είμαι όμως κάποια που θαυμάζει πολύ. Και είμαι τυχερή γιατί έχω ανθρώπους που είναι κοντά μου και τους θαυμάζω πολύ. Όπως νομίζω ότι η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό, δηλαδή όσα και να μου πει εμένα ο παπάς, δεν πιάνουνε μπροστά στην δική μου εσωτερική σχέση με το Χριστό, έτσι και ο θαυμασμός είναι κάτι προσωπικό, δικό μας, που δε μοιράζεται σε φυλλάδες, αφίσες και εκράν. Γι’ αυτό αισθ

Δεν υπάρχει χειρότερο μέρος για τον άνθρωπο από την αυλή. Όχι τον κήπο καλέ. Την αυλή. Σαν του Λουδοβίκου, ας πούμε, του 14 ου . Σαν του Ανδρέα Παπανδρέου. Σαν του Ντόναλντ Τραμπ!! Σαν του  φτωχού που γίνηκε πλούσιος. Σαν του επαρχιώτη που έγινε νομάρχης. Η περίφραξη της αυλής είναι φτιαγμένη είτε από χαρτονομίσματα είτε από αξιώματα. Λίγα ή πολλά λεφτά δεν έχει σημασία, μικρά ή μεγάλα αξιώματα πάλι δεν έχει σημασία. Το σίγουρο είναι πως η ανιδιοτέλεια απουσιάζει. Κι αν η προσποίηση ότι στην αυλή κατοικεί μια μεγάλη αγάπη ανακουφίζει τους συμβαλλόμενους, ωστόσο ποτέ δε θα είναι αρκετή για να καλύπτει ικανά τη δυστυχία τους. Η αυλή κατοικείται κυρίως από άρρενες, σαφώς επειδή ως σήμερα στην ανθρώπινη ιστορία, οι άνδρες κατέχουν χρήμα και εξουσία. Όχι πως αμφιβάλλουμε πως η κυρία Λαγκάρντ ή η κυρία Κλίντον έχουν κι εκείνες αυλή, η οποία και πάλι όμως σίγουρα ανδροκρατείται. Τα στερεοτυπικά γνωρίσματα της αυλής είναι εν πολλοίς γνωστά. Ο μεγάλος τηλεφωνεί και σε χ

Σήμερα ειδοποιεί το facebook ότι είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού. Κι εμένα οι Παγκόσμιες Ημέρες όπως και οι ονομαστικές εορτές δε μου αρέσουν καθόλου. Αλλά μου αρέσουν τα κορίτσια. Τα λατρεύω. Όχι επειδή αισθάνομαι ακόμα ένα κορίτσι έστω και σε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού που ολοένα και συρρικνώνεται και ενίοτε απότομα και βίαια, ούτε επειδή λατρεύω την κόρη μου, γιατί αυτό είναι αυτονόητο. Λατρεύω τα κορίτσια γιατί έχουν κάτι από την ομορφιά ενός φρέσκου λουλουδιού, κάτι από την εύθραυστη υφή ενός λεπτού κλαριού κι ακόμα κάτι από τον κίνδυνο να μαραθούν απότομα σαν το λουλούδι και το κλαρί να βράχηκε με δηλητήριο. Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν η φύση προόρισε τα κορίτσια να έχουν κάτι από μάνα ή αν το οικογενειακό και κοινωνικό πρότυπο τους χάρισε μια τέτοια προσομοίωση από τα μονά ακόμα χρόνια της ζωής τους, πάντως σε συνθήκες πολέμου, φτώχειας και καταστροφής τα κορίτσια χωρούν στη μορφή τους όλη τη συγκίνηση της μάνας προστάτιδας των άλλων. Πέραν όμως των τραγικών συ

«Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γιατί γίνονται λόγος. Πρόσεχε τα λόγια σου, γιατί γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γιατί γίνονται συνήθεια. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, γιατί γίνονται ο χαρακτήρας σου. Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου, γιατί γίνεται το πεπρωμένο σου…» Είπε ο Σοφός. Άραγε δεν φαντάστηκε ποτέ ότι έτσι έδινε εργαλείο στο φόβο; Ο φόβος μασκαρεύτηκε σε προσοχή. Και έβαλε πανωφόρι το αναμφισβήτητο, την αγάπη της μάνας. Τρυφερά το ψαλίδισμα, να μη νιώσεις οξύ τον πόνο και πεταχτείς προς άγνωστη κατεύθυνση. Και σταδιακά. Λίγο λίγο. Όπως στα πόδια της επίδοξης γκέισας. Από τα απλά. Δεν μπορείς.Η αυθεντία του παντογνώστη και παντοδύναμου γονιού.  Που ξεκινάει από την αναμέτρηση με ένα άλμα στο χαντάκι, το αδέξιο κουβάλημα μιας πιατέλας από το καλό σερβίτσιο, το πρώιμο ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες. Και συνεχίζεται στο τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Αφού δεν μπορείς να γίνεις ούτε καν δικηγόρος ή δημοσιογράφος, πώς να τολμήσεις να φανταστείς το χειρουργός ή ερευ

Δεν ήταν  κι εύκολο μετά από τόσους γύρους του κόσμου ως πλοίαρχος σε μεγαθήρια να σε υποχρεώνουν οι οικογενειακές συνθήκες να κάνεις τον καπετάνιο στη γραμμή Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα. Δεν ήταν όμως τύπος ούτε της κατάθλιψης, ούτε του ποτού και του τσιγάρου, ήταν πάντα άνθρωπος της συνέπειας. Έτσι, με συνείδηση υπηρέτησε τα νέα του καθήκοντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, άντε και με μερικές αψιμαχίες παραπάνω όταν οι άλλοι ήταν ασυνεπείς. Την αγάπη του στη θάλασσα την έβγαλε όλη σε ένα ψαροντούφεκο και ένα ταχύπλοο σκάφος. Κρις-κραφτ τα λέγαμε τότε, και εγώ ως κόρη έζησα όλα μου τα καλοκαίρια πηδώντας από τη στεριά στο σκάφος και ανάποδα για να δέσω στα μικρολίμανα του νησιού που μας έπαιρνε στα ρεπό του. Μια ζωή ξυπόλυτη, με μια δρασκελιά βρισκόμουν από την πλώρη στο μόλο, έδενα σε δευτερόλεπτα και δε χρειαζόμουν ποτέ οδηγίες για μπαλόνια, άγκυρες και τα ρέστα. Τον προλάβαινα από την ηλικία του δημοτικού. Τα νεύρα μου τσατάλια κάθε φορά γιατί μας υποχρέωνε να φοράμε σωσίβια, εμ

Μια φίλη έγραψε πρόσφατα πολύ εύστοχα  ότι το καλυμμένο σώμα (για λόγους θρησκευτικού φονταμενταλισμού) είναι το υπόδουλο σώμα. Συμφωνώ απολύτως. Αλλά τούτη η διαπίστωση ήρθε και κόλλησε ενοχλητικά με μια άλλη μου σκέψη, καθώς παρατηρούσα την απίστευτη ομοιομορφία των νέων γυναικών σε μια κοινωνική συγκέντρωση. Τα εργαλεία χειραγώγησης, καταστολής, υποταγής των γυναικών και της αποξένωσης από το ίδιο τους το σώμα είναι αμέτρητα. Το ένα πιο αποτελεσματικό από το άλλο. Κι αν, λέω αν, μια τόσο έκδηλη καταπίεση όπως η μπούρκα σε όλες τις εκδοχές της, γεννάει μια αντίδραση, μια επανάσταση, ενώνει φωνές, υψώνει γροθιές, γίνεται αντικείμενο συζήτησης και διαμάχης, τι συμβαίνει με την άλλη «στολή», αυτήν του σέξυ, αψεγάδιαστου θηλυκού; Αυτήν την υιοθετούμε ‘’μόνες μας’’, την ενστερνιζόμαστε, την αφομοιώνουμε, τη θεωρούμε δική μας επιλογή. Ας μην αφήνει περιθώριο διαφοροποίησης. Διαστάσεις, λουκ, φάσιον, ύφος, κίνηση όλα επιβεβλημένα, συχνά αφύσικα, κόντρα ρόλος. Κακέκτυπο ελευθερ

    Μέρες τώρα δε γράφω γιατί δε γράφονται... Η εποχή της άγνοιας κινδύνου πέρασε και παρότι ένα μικρό κομμάτι αθωότητας κανείς ποτέ δε θα μου πάρει, ο αυθορμητισμός του πληκτρολογίου μου ορθολογίζεται εκνευριστικά τον τελευταίο χρόνο. Είναι που θέλει να με προστατεύσει. Αντιστέκομαι. Γιατί στην παγίδα της αυτολογοκρισίας, μια φορά να πέσεις, καλύτερα πέτα την πένα και το πληκτρολόγιο κι όποια προέκταση της ελευθερίας σου έχεις. Τόσον καιρό παρατηρώ, παρατηρώ και δε μιλώ γιατί οι δικοί μου  δεν εντυπωσιάζονται πια. Παρατηρώ  τα ίδια πρόσωπα στους ίδιους διαδρόμους ‘υπουργείων’ με το ένα χέρι απλωμένο και το άλλο σ’ ένα περίστροφο. Παρατηρώ τα ίδια τηλεοπτικά και –ο θεός να τα κάνει- δημοσιογραφικά φαινόμενα. Υπάρχουν ακόμη εκπομπές ταλέντων κι ας μη θυμόμαστε καν τους προηγούμενους νικητές. Συναυλίες με δήλωση στην εφορία φέτος, εξού και μίνιμουμ κράτηση κατ’ άτομο 500 ευρώ και όχι δεν είναι του ΜικΤζάγκερ. Απόψεις, δηλώσεις και βαρύγδουπα από στόματα που θα

Οι φιλενάδες μου με κοιτούν άναυδες που μαρτυρώ ευθαρσώς την ηλικία  μου. Μάλιστα συνήθως βάζω  και λίγο παραπάνω για να παίρνω κομπλιμέντα «μα δε σου φαίνεται», χεχε! Έχω και  μια αδυναμία στους ώριμους άντρες, ανέκαθεν οι ασημένιοι κρόταφοι αναστάτωναν κάπως τα όνειρά μου (αρκεί να είναι ωραίοι κρόταφοι με περιεχόμενο –το σκέτο ασημί δεν…), γεγονός που μου χαρίζει γενναιόδωρα το ρόλο της ‘μικρής’ ακόμα και στα Σαράντα. Σαράντα. Μάλιστα με κεφαλαίο. Σαράντα χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να εννοήσουμε «πολλά», μας έλεγε η αείμνηστη δασκάλα μας, η κυρία Στέλλα. Χμ, πολλά. Πολλά τα κάνει πράγματι το γεγονός ότι είναι τα μισά:  σύμφωνα με τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης, έστω πως το προσδοκώμενο είναι τα ογδόντα (αν δε μας βρουν αρρώστια θανατηφόρα, δυστύχημα, τρομοκρατικό χτύπημα ή αυτοκτονία –αφιερωμένη στους πολιτικούς μας), τα σαράντα είναι ακριβώς τα μισά. Είναι το μεταίχμιο. Το σημείο που διαλέγεις, ξεδιαλέγεις, πετάς, προτιμάς. Είναι η γεωγραφική έκταση με καθορισμέ

Πολλά ταξίδια, πολλά ξενύχτια και κάποια βιβλία. Ένα πρωί μια μπλε γραμμή στο λευκό στυλό του φαρμακείου. Λιγότερα ταξίδια, άλλα  ξενύχτια, με μπιμπερό στο χέρι και άλλα  βιβλία, με ανάγλυφα παπάκια και κοτούλες. Επαναλάβατε παρακαλώ. Δις. Θα μπορούσε να είναι τρις. Μα μόλις πετάχτηκε το τελευταίο πάμπερ στα απορρίμματα, άρχισε το αληθινό ταξίδι, ‘το πιο μακρύ ταξίδι μου’ εσείς, και δε χωρούν άλλοι επιβάτες, η ομάδα είναι πλήρης. Ενοχές, φοβίες, λατρεία, όνειρα, ιδέες και ιδεοληψίες, πίστη και θαυμασμός, γέλιο και κλάμα,  απλωμένα στα όσα τετραγωνικά του δικού μας κόσμου. Παιχνίδι με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Παιχνίδι με τη δημοκρατία. Παιχνίδι με το ποιος είσαι και ποιος είμαι. Παιχνίδι ακόμα και με το Εγώ. Το Εγώ που μαζί μεγάλωσε και μίκρυνε σε μια τέλεια ισορροπία αλληλεγγύης. Κι ακόμα, ένα άλλο, προκλητικό παιχνίδι με το DNA . Να σας μαθαίνω τα μεν και να ξεφυτρώνουν τα δε, φυτεμένα ποιος ξέρει από πότε, στο βιολογικό πλ

Τα νέα τα μάθαμε νωρίς. Στο τελευταίο γράμμα του πατέρα μου."Το γράμμα μου θα σας βρει να κατηφορίζουμε απο Σιβηρία. Εχουμε πολλά λιμάνια ακόμα, αλλά τελευταίο λιμάνι πιάνουμε Πειραιά και θα "δέσουμε". Στο τέλος του μήνα, βαριά,θα είμαι σπίτι!". Τούτα τα γράμματα που αναγγέλλουν ερχομό, φέρνουν χαρά και αγαλλίαση."Να γυρίσει σπίτι του, τόσους μήνες λείπει στις θάλασσες. Να είναι με το καλό και Παναγιά κοντά του στο κατώφλι να φανεί!". Με το που διάβασε η μάνα μου το γράμμα, κωδικοποίησε την πληροφορία, όπως κωδικοποιούσε ο Νας σύμβολα και αριθμούς και θαρρείς και γίνονταν τρισδιάστατες οι λέξεις διαβάζοντας τες. "....τέλος του μήνα... θα είμαι σπίτι". Όλοι περιμέναμε τον ναυτικό πατέρα να γυρίσει, να γεμίσουν οι αγκαλιές και να ζεστάνουν οι ψυχές, λιώνοντας την παγωμάρα της αγωνίας και λύνοντας το σφίξιμο του μισεμού. Αλλά αυτό που ακόμα και τώρα με συνεπαίρνει, είναι η στιγμή που συναντιούνται τα μάτια. Εκείνο το βλέμμα που σε κοιτά ως

Μολύβι,  ο ουρανός κι όλος ο αέρας. Έτσι όπως κατακάθεται στους ώμους μου πρωί-πρωί, και τους κυρτώνει, πονάει τον αυχένα και συμπιέζει τις σκέψεις που ούτως ή άλλως είναι γκρίζες και καφέ. Χθες η  κόρη μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί, φοβόταν. Φαντάσματα δεν έχουμε σπίτι μας. ISIS έχουμε, στις ειδήσεις. Κι όπως κάθε βράδυ στις εννιά,  με τη συνέπεια του γνήσιου συστημικού κυττάρου που είμαστε,  τις παρακολουθούμε, δημιουργούμε μοιραία και το σκηνικό του φόβου μας. Κυρίως στην ηλικία των δέκα. Πώς να εξηγήσεις στην μικρή ότι είσαι αρκετά ασήμαντος για να φοβάσαι; Τόσο ασήμαντος που ποτέ δεν άρθρωσες μια κουβέντα εξόδου από το άγιο σύστημα της υφιστάμενης, εφησυχασμένης σου κατάστασης. Τριακόσια χιλιόμετρα απέχουμε, εμείς οι νησιώτες της γαλάζιας λίμνης, από τον τόπο που οι σειρήνες του πολέμου βόγκηξαν το 1999, επειδή η τάξις έπρεπε να επιβληθεί. Η τάξις, μάλιστα. Στη Γιουγκοσλαβία, μάλιστα. Από ποιους; Μάλιστα. Την ίδια ώρα που ισοπεδωνόταν νοσοκομεία και σχολεία, σ

Μια γραμμή. Κόκκινη. Ναι, κόκκινη για να φαίνεται. Την περνούν οι λίγοι. Της ζωής μας αυτοί που μπορούν. Κοίτα, δεν είναι ίδια για σένα και για μένα. Για σένα, τη γραμμή ακόμη την περνά ο σκανδαλιάρης πολιτικός με τα μερικά εκατομμύρια σε ξένη τράπεζα. Ο μιζωμένος εργολάβος, κουμανταδόρος της περιοχής. Η σταρλετίτσα με τους σμιλεμένους κοιλιακούς. Τους θαυμάζεις. Έχω τη γραμμή μου κι έχεις τη δική σου. Όχι ρε! Δεν έγινα ΚΚΕ. Μ’ αρέσουν τα ωραία. Αγαπώ τα πολύτιμα. Μα πιο πολύ αγαπώ τα πολυτίμως αποκτημένα. Πού να σου εξηγώ τώρα. Για τα αστραφτερά μάτια και τα καθαρά χέρια, τι να σου λέω. Για την αλήθεια, εκείνην που μέσα και έξω από την πόρτα είναι ίδια. Για τον πόνο που χτυπάει από χιλιόμετρα. Για την έγνοια του ελάχιστου. Ήρθε κι εγκαταστάθηκε η κόκκινη γραμμή στη ζωή μου μαζί με τα πρώτα γκρίζα μαλλιά. Κομμωτήριο; Φυσικά. Λατρεύω την ομορφιά. Μα αγαπώ και το γκρίζο. Α, για τη γραμμή λέγαμε. Ναι. Είσαι απ’ έξω. Πέρασαν όσοι στα κατάγματα έγιναν πατερίτσ

Σηκώθηκε παραδομένος στο γεγονός  ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τι νόημα έχει να υποβάλει τον εαυτό του σ΄ αυτό το μαρτύριο; To αποδέχτηκε! Δεν θα κοιμηθείς ούτε απόψε. Σύρθηκε βαριεστημένα προς το ανοιχτό παράθυρο. Μα γιατί το άφησε ανοιχτό; Μήπως για να δελεάσει το λιγοστό αεράκι που φυσούσε ξέπνοα , να μπει και στο δικό του δωμάτιο; Άναψε τσιγάρο μηχανικά. Στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο και ξεφύσηξε καπνό διώχνοντας ταυτόχρονα το φιλότιμο αεράκι που πάσχισε να μπει για να ελαφρύνει την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Το έδιωξε κι αυτό! Όπως άλλωστε διώχνει τα πάντα γύρω του. Δεν το επιδιώκει, απλά συμβαίνει. Όχι! Αυτό είναι ψέμα. Εκείνη την έδιωξε! Μα πόσα χρόνια πέρασαν; Πολλά! Έζησε μόνος ζωή ολόκληρη. Σαν φιλμ πολαρόιντ με μόνη φιγούρα τη δική του. Δεύτερο τσιγάρο. Αϋπνίας συνέχεια. Κοίταξε τον ουρανό. Δεν είχε ποιητική διάθεση για να παρομοιάσει τη νύχτα με νεράιδα που άπλωσε το μαύρο βελούδινο πέπλο της πάνω από την πόλη. Περισσότερο του έμοιαζε με φ