Η καφετιέρα εκπνέει τον μυρωδάτο της αχνό, τα κουλουράκια βανίλια του συνοικιακού φούρνου γλυκαίνουν κι άλλο το κυριακάτικο πρωινό και το χαμόγελό του ψελλίζει καλημέρα πριν τις λέξεις. Τα παιδιά ακόμα κοιμούνται. Όταν είναι και τα δυο εδώ, τώρα που μεγάλωσαν, μοιάζει με γιορτή, ο καιρός συνηγορεί σε εκδρομή στο χωριό – άνεμοι βορειοδυτικοί μέτριας έντασης με αραιές νεφώσεις. Κοιτάω έξω αμίλητη. Όλο και πιο αμίλητη γίνομαι όσο περνούν τα χρόνια. Είναι που έχω πολλά να πω, γι’ αυτό. Κοιτάω τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες, αυτές που ασχήμυναν την Ελλάδα για πάντα, ευτυχώς ανάμεσά τους στέκουν υπερήφανα δυο παλιά σπίτια διατηρημένα, με τα ωχρά κεραμίδια και τα ψηλά παράθυρα. Και στα άσχημα και στα όμορφα σπίτια, και στα μεγάλα, και στα μικρά, στα ανακαινισμένα και τα παλιοκαιρισμένα, σε όλα ζουν άνθρωποι. Ζουν οικογένειες σαν της διαφήμισης γιαουρτιού κι άλλες αποδεκατισμένες. Ζουν ωραίες κυρίες, επιτυχημένοι κύριοι, θλιβεροί άνεργοι. Εφησυχασμένοι εισοδηματίες, πατριάρχες και επαναστάτες.
Τετράδιο σκέψεων