Θα ξυπνήσω πριν το σκοτάδι ηττηθεί
οριστικά και παραχωρήσει τη θέση του στο φως. Θα κοιτάξω με ζήλια τα κοιμισμένα
κορμιά στο δωμάτιο, ο δικός μου ύπνος είναι πάντα λιγοστός. Τα ρούχα μου θα με
περιμένουν στο μπάνιο, διαλεγμένα από το προηγούμενο βράδυ με προσοχή. Ασορτί
αξεσουάρ, κολιέ, σκουλαρίκια, φουλάρια και παπούτσια, όλα στο βωμό της εικόνας.
Στιγμές ματαιοδοξίας.
Θα πλυθώ βιαστικά για να διώξω την
ανάμνηση του ύπνου. Θολό το είδωλο στο μεγάλο καθρέφτη, να που χρησιμεύουν και
σε κάτι οι 9 βαθμοί μυωπίας, ποιος χρειάζεται μια πρωινή αναμέτρηση με ρυτίδες
και μαύρους κύκλους; Μόλις βάλω τους φακούς μου, η ψευδαίσθηση θα δώσει τη θέση
της στην αλήθεια, οπότε τα πολλά κοιτάγματα περιττεύουν. Ίσα για να βεβαιώσω το
αξιοπρεπές του τελικού αποτελέσματος. Μακιγιάζ ελαφρύ, πρωινό, χωρίς υπερβολές.
Τόσο, όσο να φύγει η χλωμάδα και να σπάσει η ασπρίλα. Στιγμές προετοιμασίας.
Θα κοιτάξω για πρώτη φορά έξω από το
παράθυρο την ώρα που θα φτιάχνω καφέ. Θα δω χιλιάδες τρεμάμενα φωτάκια να
πασχίζουν μάταια να αντισταθούν στη μέρα που έρχεται με φόρα. Θα ξεθωριάζουν
σιγά σιγά νικημένα, ενώ η καφετιέρα θα γουργουρίζει καθησυχαστικά, σπάζοντας
την ησυχία του σπιτιού που κοιμάται ακόμη αμέριμνο. Στιγμές γαλήνης.
Θα βάλω το ραδιόφωνο να παίζει
συντονισμένο στον αγαπημένο μου σταθμό. Ρομαντικά, γλυκανάλατα τραγούδια vs πρωινή ενημέρωση για σεισμούς, λιμούς,
καταποντισμούς, φοροκαταιγίδες και όλου του κόσμου τις συμφορές σημειώσατε 1.
Έχω όλη τη μέρα μπροστά. Δεν είναι ανάγκη να συγχυστώ με το καλημέρα. Στιγμές
περισυλλογής.
Θα ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο.
Τάπερ και παγούρια στη γραμμή, κούπες με ζεστό γάλα και πολύχρωμα καλαμάκια, το
ουράνιο τόξο στο τραπέζι της κουζίνας μου, κάθεται μαζί μας για πρωινό,
συνοδεύει το γέλιο και τη γκρίνια τους, ανάλογα τα κέφια. Θα τους φωνάξω να
κάνουν πιο γρήγορα, θα μου πουν πως είναι νωρίς και θα συνεχίσουν να μιλάνε
γελώντας, σαν να είναι καλοκαίρι. Στιγμές απελπισίας.
Θα βγω έξω για δουλειές. Δικαστήρια,
Εφορίες, Τράπεζες, Δημόσιες Υπηρεσίες. Ελλάς υπό κατάρρευση. Θα αναμετρηθώ με
το τέρας της γραφειοκρατίας που μου δείχνει τα δόντια του, έτοιμο να με
κατασπαράξει. Θα σταθώ σε ουρές περιμένοντας καρτερικά. Θα τραβήξω χαρτάκια
προτεραιότητας, που ποτέ δεν αναγράφουν την πραγματική ώρα αναμονής. Θα ακούσω
τις ιστορίες ανθρώπων που βαρυγκωμούν για να τα βγάλουν πέρα, που παλεύουν για
τα αυτονόητα σε μια χώρα που δεν σε αφήνει πια ούτε να ονειρευτείς. Στιγμές
καθημερινής τρέλας.
Θα καταλήξω στο γραφείο. Θα πιω ένα
σύντομο καφέ με τους συναδέλφους μου. Θα τους πω για το μπιάνκο που έφτιαξα,
για το πορτόνι του σπιτιού μου που ξέχασα ανοιχτό και για το πουλόβερ μου που
έντεσε σε ένα καρφάκι και ξηλώθηκε. Θα με κοιτάξουν με απορία, μην
καταλαβαίνοντας λέξη και εγώ θα αναρωτηθώ τι στο καλό κάνει μια Κερκυραία στο
Μαρούσι, αντί να βολτάρει στο Λιστόν και να χορταίνει την ψυχή και τα μάτια της
με την αστείρευτη ομορφιά της γενέθλιας γης. Στιγμές νοσταλγίας.
Θα κινούμαι ακατάπαυστα με δουλειές
και υποχρεώσεις ως το βράδυ. Διαβάσματα, μαγειρέματα, δραστηριότητες, γραψίματα
ημιτελή, εκκρεμότητες που μεταφέρονται στην επόμενη σελίδα της ατζέντας, χρόνος
που δεν είναι ποτέ αρκετός και παιχνίδια σκόρπια στο σαλόνι, τι νόημα έχει να
τα μαζέψω, σάμπως και αύριο εκεί δεν θα είναι; Στιγμές παραίτησης.
Θα τα κάνω όλα αυτά και περισσότερα
ακόμη. Ξανά και ξανά. Θα κλαίω, θα γελάω, θα απελπίζομαι, θα ονειρεύομαι, θα
αγωνιώ, θα συγκινούμαι και θα απογοητεύομαι. Θα συλλέγω στιγμές, αυτά τα μικρά
στίγματα στο άπειρο με το αποτύπωμα της ψυχή μου. Και στο τέλος της μέρας, στον
απολογισμό, εκεί που θα αναρωτιέμαι μήπως αναπνέω, μα στ’ αλήθεια δε ζω, θα τις
μετρώ. Και θα είμαι ευγνώμων που υπήρξαν. Γιατί τελικά οι στιγμές μου είμαι
εγώ…