Ευτυχώ! Ευτυχώς, ευτυχώ που
επέλεξα να απέχω προσωπικά από το μικροαστικό, νεοσυντηρητικό καφενείο που
στήνεται στο τοπικό, και όχι μόνο, facebook. Με αμετάκλητη την απόφαση να μη συμμετέχω ξανά σε
πρόχειρους και απροβλημάτιστους διαλόγους, παρακολουθώντας ωστόσο, περιοδικά,
τα γραφόμενα από το προφίλ που διαχειρίζεται το Spiral, επιβεβαιώνω περίτρανα την
επιλογή μου.
Καθόλου δεν άλλαξε η τοπική
κοινωνία από την εποχή που ήμουν 10 ετών και εφτά συμμαθήτριες μου, έστειλαν μία να μου πει με
φθόνο «Καθόλου δε θα ήθελα να είχα τα λεφτά σου, και να είναι χωρισμένοι οι
γονείς μου».
Πήγαινα σε ένα σχολείο
‘υποβαθμισμένο’, ας το πούμε χωρίς πολλές επεξηγήσεις, και θεωρούμουν
‘πλούσια’. Πιθανώς, ουδόλως θα τους απασχολούσε το διαζύγιο των γονιών μου αν
ήμουν αξιολύπητη. Μα δεν ήμουν. Αντιθέτως, είχαν λόγους να επιτίθενται.
Η οικογενειακή κουλτούρα που
ώθησε τις συμμαθήτριες να θέλουν να με πληγώσουν, που φυσικά τίποτα δεν
πέτυχαν, η ίδια κουλτούρα βλέπω σήμερα στο fb να κρίνει το Νίκο Ρωμανό. Ως γόνο Νάσιουτζικ
και παιδί Βορείων Προαστείων. Μάλιστα διάβασα να σταυρώνονται οι γονείς του,
από ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας που η εντιμότητα τους απέναντι στο δημόσιο
χρήμα και στους συζύγους τους δε θα αποτελούσε και το πρώτο διαπιστευτήριο για
την προσωπικότητα τους.
Ο μικροαστισμός και ο νεο -
συντηρητισμός δεν είναι μονάχα ένα καρκίνωμα που κάνει την κοινωνία μας να
νοσεί. Είναι δυστυχώς η ταυτότητα της κοινωνίας μας. Καθρέφτης το fb. Όχι, φυσικά δε θα ήθελα
να είμαι η μάνα του Ρωμανού ή των φίλων του, ούτε καν η θεία του. Και για να
μην αναρωτιέστε για τη γνώμη μου εάν είμαι υπέρ στο να πηγαίνει ο Ρωμανός στο
ΤΕΙ του καθημερινά, είμαι αντίθετη.
Είμαι όμως μάνα. Δε θα έκρινα
ποτέ ένα παιδί μεγαλοστομώντας, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο να πεθάνει μέσα στα
χέρια του κράτους και σιχτιρίζοντας μιαν άλλη μάνα. Ντρέπομαι για λογαριασμό
όλων όσων εκφράστηκαν και εκφράζονται εκδικητικά απέναντι στην οικογένεια αυτή
και περισσότερο για τις γυναίκες, δηλαδή τις μάνες ή εν δυνάμει μάνες. Ακόμη,
λυπάμαι για όσους θίγουν τη μεγαλοαστική καταγωγή του παιδιού - πως δεν τη
ζηλεύουν τάχατες.
Το πρόβλημα του Ρωμανού δεν είναι
πολιτικό. Είναι κυρίως βαθιά ψυχολογικό. Ο Ρωμανός ζει στην άλλη πλευρά. Εκεί
που απουσιάζει η χαρά, ο ορίζοντας, η ζωή. Ο Ρωμανός έχει χάσει τη νιότη του,
τη φρεσκάδα, την αθωότητα. Η πρώτη αντίδραση του κράτους θα έπρεπε να είναι η
ψυχολογική υποστήριξη του παιδιού, με επιστημονικά μέσα. Σε καμία περίπτωση δεν
τον θεωρώ διαταραγμένο. Πιστεύω όμως πως η ψυχή του πάει να σκάσει από θυμό.
Η ανθρώπινη ζωή είναι το ιερότερο όλων. Είναι
έτσι από τη φύση, ή το Θεό για όσους πιστεύουν. Και ο πολιτισμός μας εκεί θα
έπρεπε να μας κατευθύνει. Στη σωτηρία της ζωής ενός ανθρώπου, και μάλιστα ενός
παιδιού γιατί στα 21 είσαι παιδί.
Τώρα είναι αργά για την επιστημονική
συμβολή. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και η εγκεφαλική λειτουργία του απεργού
πείνας δεν δύναται να ανταποκριθεί σε τέτοια αντιμετώπιση. Το παιχνίδι χάθηκε
με μίσος. Ο σωφρονισμός, όπως εννοείται στο δυτικό κόσμο, και στην Ελλάδα είναι
εκδίκηση, τιμωρία, εξόντωση.
Κι αν ο Ρωμανός είναι σε άθλια
ψυχολογική κατάσταση από τη μέρα που ξεψύχησε ο φίλος του στην αγκαλιά του, το
κράτος είναι σε λυπηρό παραλογισμό που δε σκύβει πάνω από το παιδί, όχι τώρα
στην εντατική, μα από τη μέρα της ληστείας για να το αντιμετωπίσει όπως
αντιμετωπίζει ένας ώριμος άνθρωπος έναν ανώριμο άνθρωπο.
Λύση εγώ δεν έχω, ούτε
ποινικολόγος είμαι, ούτε ψυχολόγος, ούτε υπουργός. Μάνα είμαι και πολίτης μιας
κοινωνίας που όσο προχωρώ με αηδιάζει περισσότερο. Ίσως και να με τρομάζει.
Όλο και λιγότερα χωράνε στον κήπο
μου, όλο και λιγότεροι στο τραπέζι μου. Το ζήτημα της σωτηρίας ενός νέου
ανθρώπου, μου έδειξε για άλλη μια φορά το αληθινό πρόσωπο, όσων συνδιαλεγόμουν
στο διαδίκτυο.
Ευτυχώ γι αυτό, και πονώ για όλα
τ’ άλλα.
Καλό Δεκέμβρη.