«Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γιατί γίνονται λόγος. Πρόσεχε τα λόγια σου, γιατί γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γιατί γίνονται συνήθεια. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, γιατί γίνονται ο χαρακτήρας σου. Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου, γιατί γίνεται το πεπρωμένο σου…» Είπε ο Σοφός. Άραγε δεν φαντάστηκε ποτέ ότι έτσι έδινε εργαλείο στο φόβο; Ο φόβος μασκαρεύτηκε σε προσοχή. Και έβαλε πανωφόρι το αναμφισβήτητο, την αγάπη της μάνας. Τρυφερά το ψαλίδισμα, να μη νιώσεις οξύ τον πόνο και πεταχτείς προς άγνωστη κατεύθυνση. Και σταδιακά. Λίγο λίγο. Όπως στα πόδια της επίδοξης γκέισας. Από τα απλά. Δεν μπορείς.Η αυθεντία του παντογνώστη και παντοδύναμου γονιού. Που ξεκινάει από την αναμέτρηση με ένα άλμα στο χαντάκι, το αδέξιο κουβάλημα μιας πιατέλας από το καλό σερβίτσιο, το πρώιμο ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες. Και συνεχίζεται στο τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Αφού δεν μπορείς να γίνεις ούτε καν δικηγόρος ή δημοσιογράφος, πώς να τολμήσεις να φανταστείς το χειρουργός ή ερευ
Τετράδιο σκέψεων