“Ίσως να ήσουν τραυματίας τώρα εάν ζούσες στο Παρίσι”. Με κάτι τέτοια με παρηγορείς που έκανα την επαρχία δεύτερο ρούχο μου, μάλλον και δεύτερο μυαλό μου. Όταν όμως ξεφεύγω από τον μικροαστισμό μου, όταν ελευθερώνεται η σκέψη μου, φαντάζομαι ότι δεν είναι δα τόσο σοβαρό να εκτίθεσαι προκειμένου γι’ αυτά που πιστεύεις. Θα φορούσα κίτρινο γιλέκο δηλαδή! Θα φώναζα και θα αντιστεκόμουν σε ό, τι με μειώνει. Θα ήθελα, ναι! Διανύσαμε χρόνια μουδιασμένα που μείναμε απλοί παρατηρητές οι Έλληνες. Σιωπήσαμε στο βάρος των μνημονιακών υποχρεώσεων και στο είδος. Δε θα μπορούσε να ξεπληρωθεί το βάρος των οφειλών χωρίς να βαραίνει πάντα, μα πάντα τους ώμους των αδυνάμων; Δεχθήκαμε φυτευτό πρωθυπουργό. Χάσαμε εργασιακά προνόμια κατοχυρωμένα από αγώνες και αιώνες. Κυρίως χάσαμε την αξιοπρέπειά μας χωρίς ακόμη να έχουν -μετά από 8 χρόνια κρίσης - επιστρέψει στην Ελλάδα τα εκατομμύρια ευρώ της λίστας Λαγκάρντ, της λίστας του Λιχτενστάιν και ακόμη άλλα. Αν θα φορούσα κίτρινο γιλέκο
Τετράδιο σκέψεων