Spiral

Αγαπώ το παλιό αυτοκίνητο του μπαμπά μου που μας έπαιρνε κυριακάτικες εκδρομές στις εξοχές, και το γρήγορο κρις-κραφτ του, που έσκιζε το Ιόνιο και όταν μπαίναμε στα λιμανάκια, μας έμαθε να ρίχνουμε άγκυρα, να δένουμε και να λύνουμε με ταχύτητα. Μπορεί και να ήταν   μάθημα ζωής η ταχύτητα των κινήσεων τη σημαντική στιγμή του «εδώ αράζω» και του «τώρα φεύγω». Αγαπώ τη ζεστασιά του σπιτιού που γεννήθηκα, τα έπιπλά του, τις ομιλίες των ανθρώπων του. Αναπολώ τα χρώματα των χαλιών, τη μυρωδιά του καθημερινού φαγητού από την κουζίνα και τους ήχους της πόλης το ξημέρωμα που άρχιζε η ζωή. Νομίζω ακόμα πως θα μπω στον διάδρομο, θα σταθώ σε μια καρέκλα δίπλα από το πορτ-μαντώ με το κρεμασμένο καπέλο του παππού μου, ότι θα ανοίξει η πόρτα του δωματίου του, και θα τον δω να μου χαμογελάει με λατρεία. Αγαπώ την αγκαλιά του αγαπημένου μου θείου και τα γέλια μας, τη λεπτή ειρωνεία του χιούμορ του, τα χέρια του τα γεμάτα δώρα, και την έγνοια του για μένα μοιρασμένη με θαυμασμό, ναι θαυμασμό. Αγαπώ