Την οσκαρική ταινία Τα Πάντα Όλα δεν μπόρεσα να την δω. Βλέπω όμως κάθε μέρα Τα Πάντα Όλα στη μικρή μας πόλη, που διόλου αμφιβάλλω ότι είναι ο «μικρυντικός» καθρέφτης της μεγάλης ελληνικής εικόνας. Η οποία μεγάλη ελληνική εικόνα είναι η μικρογραφία της παγκόσμιας εικόνας. Ήμουν παιδί δημοτικού. Το πρωί άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο του καροτσιού που έσερνε το γαϊδουράκι, τρέχα γύρευε από ποιο χωριό ή περίχωρο της Κέρκυρας. Άλλαζα πλευρό και ξανακοιμόμουν γαλήνια. Το σπίτι μας βλέπετε ήταν ένα κλασικό αστικό διαμέρισμα του 1920 με ψηλά ταβάνια και μεγάλα δωμάτια, στην καρδιά της πόλης και παντοτινά στη δική μου καρδιά, αλλά εκτός από τις καρδιές, η φυσική του τοποθεσία ήταν στην οδό που ανηφόριζε για τη λαϊκή αγορά. Έτσι άκουγα τους χωρικούς που έφερναν τα αγαθά της γης κάθε χάραμα, κι ήταν η δική μου καθημερινή επιβεβαίωση ασφάλειας ότι η ζωή κυλάει κανονικά. Στην απέναντι γωνία έστεκε ο τυροπιτάς, ενώ κάθε οικοδομικό τετράγωνο είχε στο ισόγειο ζωηρά εμπορικά καταστήματα γνωστών εμπόρ
Τετράδιο σκέψεων