Βρέθηκα στην αγαπημένη μου πόλη προ ημερών για ένα επαγγελματικό ραντεβού. Η αγαπημένη μου πόλη είναι η Αθήνα, οι δικοί μου το ξέρουν, όπως και ότι στα σύντομα ταξίδια στην Αθήνα ρουφάω την πόλη όσο πιο βαθιά στα πνευμόνια μου μπορώ αγνοώντας τα περί καυσαερίου, ρύπων κλπ, όπως κάνει κάθε εθισμένος αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Το θέμα μας όμως δεν είναι η αγαπημένη μου Αθήνα. Είναι άλλο. Έκλεισα για τη μοναδική βραδιά της παραμονής μου ένα μονόκλινο στο κέντρο, πιο κέντρο δε γίνεται, σε ξενοδοχείο πόλης τεσσάρων αστέρων. Ήρθε η πολυπόθητη ώρα του check in που έχει γίνει πλέον 15:00 (με check out 10:00, δλδ ούτε 24 ώρες για όσους μένουμε μόνον ένα βράδυ κάπου). Πληρώνω καλόπιστα την κράτηση στη ρεσεψιόν, πριν δω το δωμάτιο και ανεβαίνω στον τέταρτο. Και μπαίνω. Και μένω. Κόκκαλο! Το δωμάτιό μου δεν είχε παράθυρο, ήταν περίπου στο μέγεθος ενός ημίδιπλου κρεβατιού, δεν υπήρχε κρεμάστρα, ντουλάπα, καρέκλα, υπήρχε ένα μπάνιο κι ένας εξαερισμός που έκανε θόρυβο ερ...
Τετράδιο σκέψεων