Spiral

Μολύβι,  ο ουρανός κι όλος ο αέρας. Έτσι όπως κατακάθεται στους ώμους μου πρωί-πρωί, και τους κυρτώνει, πονάει τον αυχένα και συμπιέζει τις σκέψεις που ούτως ή άλλως είναι γκρίζες και καφέ. Χθες η  κόρη μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί, φοβόταν. Φαντάσματα δεν έχουμε σπίτι μας. ISIS έχουμε, στις ειδήσεις. Κι όπως κάθε βράδυ στις εννιά,  με τη συνέπεια του γνήσιου συστημικού κυττάρου που είμαστε,  τις παρακολουθούμε, δημιουργούμε μοιραία και το σκηνικό του φόβου μας. Κυρίως στην ηλικία των δέκα. Πώς να εξηγήσεις στην μικρή ότι είσαι αρκετά ασήμαντος για να φοβάσαι; Τόσο ασήμαντος που ποτέ δεν άρθρωσες μια κουβέντα εξόδου από το άγιο σύστημα της υφιστάμενης, εφησυχασμένης σου κατάστασης. Τριακόσια χιλιόμετρα απέχουμε, εμείς οι νησιώτες της γαλάζιας λίμνης, από τον τόπο που οι σειρήνες του πολέμου βόγκηξαν το 1999, επειδή η τάξις έπρεπε να επιβληθεί. Η τάξις, μάλιστα. Στη Γιουγκοσλαβία, μάλιστα. Από ποιους; Μάλιστα. Την ίδια ώρα που ισοπεδωνόταν νοσοκομεία και σχολεία, σ

Μια γραμμή. Κόκκινη. Ναι, κόκκινη για να φαίνεται. Την περνούν οι λίγοι. Της ζωής μας αυτοί που μπορούν. Κοίτα, δεν είναι ίδια για σένα και για μένα. Για σένα, τη γραμμή ακόμη την περνά ο σκανδαλιάρης πολιτικός με τα μερικά εκατομμύρια σε ξένη τράπεζα. Ο μιζωμένος εργολάβος, κουμανταδόρος της περιοχής. Η σταρλετίτσα με τους σμιλεμένους κοιλιακούς. Τους θαυμάζεις. Έχω τη γραμμή μου κι έχεις τη δική σου. Όχι ρε! Δεν έγινα ΚΚΕ. Μ’ αρέσουν τα ωραία. Αγαπώ τα πολύτιμα. Μα πιο πολύ αγαπώ τα πολυτίμως αποκτημένα. Πού να σου εξηγώ τώρα. Για τα αστραφτερά μάτια και τα καθαρά χέρια, τι να σου λέω. Για την αλήθεια, εκείνην που μέσα και έξω από την πόρτα είναι ίδια. Για τον πόνο που χτυπάει από χιλιόμετρα. Για την έγνοια του ελάχιστου. Ήρθε κι εγκαταστάθηκε η κόκκινη γραμμή στη ζωή μου μαζί με τα πρώτα γκρίζα μαλλιά. Κομμωτήριο; Φυσικά. Λατρεύω την ομορφιά. Μα αγαπώ και το γκρίζο. Α, για τη γραμμή λέγαμε. Ναι. Είσαι απ’ έξω. Πέρασαν όσοι στα κατάγματα έγιναν πατερίτσ