Spiral

Οι φιλενάδες μου με κοιτούν άναυδες που μαρτυρώ ευθαρσώς την ηλικία  μου. Μάλιστα συνήθως βάζω  και λίγο παραπάνω για να παίρνω κομπλιμέντα «μα δε σου φαίνεται», χεχε! Έχω και  μια αδυναμία στους ώριμους άντρες, ανέκαθεν οι ασημένιοι κρόταφοι αναστάτωναν κάπως τα όνειρά μου (αρκεί να είναι ωραίοι κρόταφοι με περιεχόμενο –το σκέτο ασημί δεν…), γεγονός που μου χαρίζει γενναιόδωρα το ρόλο της ‘μικρής’ ακόμα και στα Σαράντα. Σαράντα. Μάλιστα με κεφαλαίο. Σαράντα χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να εννοήσουμε «πολλά», μας έλεγε η αείμνηστη δασκάλα μας, η κυρία Στέλλα. Χμ, πολλά. Πολλά τα κάνει πράγματι το γεγονός ότι είναι τα μισά:  σύμφωνα με τη μαθηματική πράξη της διαίρεσης, έστω πως το προσδοκώμενο είναι τα ογδόντα (αν δε μας βρουν αρρώστια θανατηφόρα, δυστύχημα, τρομοκρατικό χτύπημα ή αυτοκτονία –αφιερωμένη στους πολιτικούς μας), τα σαράντα είναι ακριβώς τα μισά. Είναι το μεταίχμιο. Το σημείο που διαλέγεις, ξεδιαλέγεις, πετάς, προτιμάς. Είναι η γεωγραφική έκταση με καθορισμέ

Πολλά ταξίδια, πολλά ξενύχτια και κάποια βιβλία. Ένα πρωί μια μπλε γραμμή στο λευκό στυλό του φαρμακείου. Λιγότερα ταξίδια, άλλα  ξενύχτια, με μπιμπερό στο χέρι και άλλα  βιβλία, με ανάγλυφα παπάκια και κοτούλες. Επαναλάβατε παρακαλώ. Δις. Θα μπορούσε να είναι τρις. Μα μόλις πετάχτηκε το τελευταίο πάμπερ στα απορρίμματα, άρχισε το αληθινό ταξίδι, ‘το πιο μακρύ ταξίδι μου’ εσείς, και δε χωρούν άλλοι επιβάτες, η ομάδα είναι πλήρης. Ενοχές, φοβίες, λατρεία, όνειρα, ιδέες και ιδεοληψίες, πίστη και θαυμασμός, γέλιο και κλάμα,  απλωμένα στα όσα τετραγωνικά του δικού μας κόσμου. Παιχνίδι με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Παιχνίδι με τη δημοκρατία. Παιχνίδι με το ποιος είσαι και ποιος είμαι. Παιχνίδι ακόμα και με το Εγώ. Το Εγώ που μαζί μεγάλωσε και μίκρυνε σε μια τέλεια ισορροπία αλληλεγγύης. Κι ακόμα, ένα άλλο, προκλητικό παιχνίδι με το DNA . Να σας μαθαίνω τα μεν και να ξεφυτρώνουν τα δε, φυτεμένα ποιος ξέρει από πότε, στο βιολογικό πλ