Spiral

Επειδή παλιά πάθαινα ασφυξία, και νόμιζα πως μου κόβεται η ανάσα, και κάθε που το νόμιζα ένα κομμάτι μου πέθαινε, γι’ αυτό αγαπώ τόσο τους δρόμους. Μια μέρα είδα ένα δρόμο και τον πήρα. Ήταν ένα φθινοπωριάτικο απομεσήμερο. Περίπου σαν σήμερα 25 του Σεπτέμβρη ας πούμε. Ήταν σ τενός, επικλινής και εχθρικός.  Αλλά ήταν δρόμος και εκεί ανέπνεα. Και όσο ανέπνεα, τόσο ζωντάνευαν τα νεκρωμένα μου μέλη, με μικρές αδύναμες αναπνοές στην αρχή, λίγο καλύτερα όσο προχωρούσα. Κι όσο το οξυγόνο, όχι πάντα καθαρό, έμπαινε στο σώμα μου, τόσο το σώμα μου ξεμούδιαζε, μαζί και το μυαλό, όργανο και αυτό με αίμα, αγγεία, νεύρα, βιολογικά δηλαδή χαρακτηριστικά που χρειάζονται οπωσδήποτε οξυγόνο. Όλοι δεν ξέρουμε ότι αν ξεμείνει ο εγκέφαλος από οξυγόνο, ο άνθρωπος πεθαίνει; Ή μένει “χαζός”. Νομίζω ότι εγώ από την έλλειψη οξυγόνου, παλιά ήμουν λίγο πεθαμένη και λίγο χαζή. Γι’ αυτό συνέχισα να περπατάω εκείνον το δυσάρεστο δρόμο που όμως προοδευτικά με ζωντάνευε. Κι αυτό ήταν αρκετό για να συνεχί...

Ο δρόμος για την ελευθερία, μου φαίνεται  ο πιο δύσκολος. Όχι αυτός για την εθνική ελευθερία ή την ελευθερία της έκφρασης ή την ελευθερία της κίνησης. Αλλά για την ελευθερία που σημαίνει την ιερή ικανότητα του αυτοπροσδιορισμού, της αυτογνωσίας και της αυτοδιάθεσης. Δύσκολες πίστες. Γιατί οι μεγαλύτεροι αγώνες δίνονται μέσα μας. Ας πούμε, ελεύθερος δεν είναι αυτός που έχει πάρει διαζύγιο αλλά αυτός που η επιλογή του διαζυγίου του φέρνει μεγάλη, εσωτερική χαρά. Ελεύθερος, δεν είναι αυτός που λέει τη γνώμη του, αλλά αυτός που όπως και αν κριθεί η γνώμη του από τους άλλους, παραμένει εσωτερικά ατάραχος και σταθερός. Θυμάμαι έναν αρθρογράφο που θαυμάζω. Είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο, το οποίο είχε ξεσηκώσει θύελλα στην πόλη. Τον έβριζαν, τον προσέβαλλαν και τον συκοφαντούσαν, στα αδηφάγα social media και στο blog του. Όχι μονάχα δεν είχε μπει στον κόπο να απαντήσει σε κανέναν αλλά δεν είχε καν αισθανθεί την ανάγκη, ενώ χαμογελούσε ατάραχος. Τότε, παρακολουθώντα...