Σ’ αυτή τη χώρα, η ζωή μετριέται με τα καλοκαίρια. Πλούσιοι, φτωχοί, μεσαίοι, μικρομεσαίοι και νεόπτωχοι (ακόμα και οι νεόπλουτοι που το Γενάρη πηγαίνουν στα εξωτικά) στα καλοκαίρια ακουμπάμε απαλά την καρδιά μας. Τότε οι χτύποι της γίνονται πιο αργοί, πιο ήσυχοι, ώσπου πιάνουν τον φυσιολογικό ρυθμό. Είναι σαφές ότι οι χτύποι της κάθε μέρας μας στον αιώνα που διανύουμε, δεν είναι φυσιολογικοί. Είναι αντίθετοι με τη λειτουργία όσων συνθέτουν το ανθρώπινο σώμα. Αντίθετοι στη ροή του αίματος, αντίθετοι στα νεύρα του εγκεφάλου, της πέψης, των πνευμόνων, του συκωτιού (που μας πρήξανε). Το ελληνικ ό καλοκαίρι όμως, με μια μαγική προαιώνια ικανότητα, επαναφέρει τους κτύπους στο φυσιολογικό. Το σώμα και το μυαλό συναντιούνται στο βυθό, στο φεγγάρι, σε ένα καλοτηγανισμένο τυροπιτάκι, στο σχοινί που δένει τη βάρκα. Το λαμπερό βερνίκι του πεντικιούρ λάμπει πιο πολύ μέσα στη χρυσή άμμο, το παγωμένο κρασί είναι πιο αρωματικό δίπλα στη θάλασσα και η τρικυμία της ψυχής ησ...
Τετράδιο σκέψεων