Το ζήτημα της αποδοχής, κάποτε μου έφερνε θλίψη και πλήξη. Όχι, δεν ήθελα να αποδεχτώ τους άλλους όπως είναι. Ούτε τη χώρα . Ούτε τον κόσμο. Και το κυριότερο, ούτε τους αγαπημένους μου. Ήθελα να γίνουν στα μέτρα μου και στα γούστα μου όλοι και όλα. Δε θυμάμαι πότε συνέβη, αλλά δεν έχει περάσει καιρός που ένα μαγικό πέπλο (της ηλικίας φαντάζομαι είναι αυτά τα πέπλα) πέρασε και ξεσκέπασε την αλήθεια. Τι ανακούφιση είναι τούτη! Να μπορώ να αποδέχομαι. Ή να μην αποδέχομαι. Όμως να μην προσπαθώ να ανατρέψω τίποτα: από τα πιο απλά, όπως ότι ο ηλίθιος θα παραμείνει ηλίθιος, ο υποκριτής, υποκριτής και οι κλέφτες,κλέφτες έως τα πιο σκληρά, “ hit ” θέματα του χρόνου και του θανάτου, ότι και θα φθείρομαι, πιθανότατα θα γεράσω, και θα πεθάνω. Πόσο τεράστια κατάκτηση η αποδοχή! Πόση ανακούφιση και ηρεμία φέρνει. Σαν χειραψία με την αλήθεια. Η αποδοχή του παρελθόντος, των καλών και των κακών γεγονότων. Η αποδοχή της καταγωγής και της ανατροφής. Η αποδοχή του περιβάλλοντος και του ...
Τετράδιο σκέψεων