Παραπάνω από μήνα απουσίας μετρώ στο διαδίκτυο για ...
τεχνικούς λόγους. Ήταν ένας υγιέστατος μήνας. Αν απείχα και απ’ τη νικοτίνη θα
έλεγα πως είμαι εντελώς ‘καθαρή’. Χθες όμως, μόλις ο τεχνικός σύνδεσε τα
πολύτιμα καλωδιάκια (νομίζω πως το σύρμα τους είναι από ατόφια πλατίνα – τόσο
πολύτιμα πια), πάραυτα εισήλθα στον
κυβερνοχώρο. Γιατί άλλωστε το γνωρίζουμε καλά ‘once a junky, always a junky’.
Το διαδίκτυο φλέγεται από φλόγες πιο δυνατές από του Norman Atlantic. Πόλωση και ανθρωποφαγία. Γυμνά ντοκουμέντα
πολιτικών σταρ, ξεσπαθώματα, μνημονιακές και αντιμνημονιακές δηλώσεις ενίοτε εν
είδει μανιφέστου.
Σε δέκα μέρες ψηφίζουμε.
Ως δυνατό στέλεχος της α-πολιτικής γενιάς μου, θα έπρεπε ήδη
να έχω εγγραφεί στο Ποτάμι. Μη σας πω να δραστηριοποιηθώ κιόλας. Μα έλα που έχω
βαριά αλλεργία στους νάρκισους. Γλίστρησα μια φορά στον πάγο ενός, τσακίστηκα
συντριπτικά, κι από τότε, ούτε για αρχηγούς κομμάτων δεν τους θέλω. Γιατί
ασχολούμαι με το Ποτάμι; Επειδή αφενός είναι new entry στα πολιτικά πράγματα και επειδή
αφετέρου μου άρεσαν πολύ κάποια του στελέχη και οι απόψεις τους. Το
μεταλλαγμένο όμως αυτό είδος κομματικής παράταξης, (γιατί ούτε για
παρθενογένεση πρόκειται, μα ούτε για γένεση γενικώς, παρά για δημιούργημα
μιντιακού εργαστηρίου), σε συνδυασμό με
το νάρκισο αρχηγό του, το καθιστούν κατά την άποψη μου μια πολύ κακή περίπτωση.
Για τις παλιές καραβάνες, τη γνώμη που είχα, εξακολουθώ να την
έχω με τη διαφορά ότι τώρα επισφραγίστηκε με μελάνι τυρκουάζ, όμοιας απόχρωσης με τα
μάτια της νεοβαπτιθείσας νεοδημοκρατισσας συμπατριώτισσας μας και με τις
πατριωτικές δηλώσεις του πρωθυπουργού μπροστά στο φράχτη του Έβρου.
Όσο για τον πόλεμο που
της συμβαίνει της συμπατριώτισσας στο διαδίκτυο με παλιές αισθησιακές
φωτογραφίσεις της, τον θεωρώ χυδαίο. Με μια όμως παρατήρηση. Αν βγάζανε οι
φτηνοί διαδικτυωμένοι τη Μελίνα γυμνή, κανείς δε θα ασχολούταν. Απλά γιατί η
Μελίνα δεν ήταν σοβαροφανής και ψεύτικη, ήταν ατόφια και σοκαριστική από μόνη
της. Δεν προσποιούταν κάτι άλλο. Στην Άντζελα όμως, το γυμνό και οι παλιές
αμαρτίες πιάνουν ως πολεμική, ακριβώς επειδή λειτουργούν ως αντίβαρο στην
ψεύτικη εικόνα και την κουραστική της σοβαροφάνεια, από όταν έγινε ‘πολιτικός’.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τι να πω. Σαν τον μυστηριώδη εραστή εισβάλλει
που με γοητεύει, μου υπόσχεται, με αποθεώνει αλλά τον φοβάμαι. Φοβάμαι μην
αλητέψει και με εγκαταλείψει στα δύσκολα μα και από την άλλη θέλω να τον
δοκιμάσω γιατί με τραβά μια φρεσκάδα και μια ποιότητα που δε γνώρισα ποτέ ως
τώρα, ετών σχεδόν σαράντα.
Αυτά για τα φαβορί γιατί αν ασχοληθώ με τα μικρότερα κόμματα
μπορεί και να βάλω τα κλάμματα σκεπτόμενη πώς ένας πολιτικός της ποιότητας του
Φώτη Κουβέλη εξοντώθηκε με τέτοια ευκολία και ταχύτητα από τους έχοντες τάλαντο
στη ραδιουργία και την ανεντιμότητα.
Το ζήτημα ωστόσο, επιμένω και θα επιμένω για πάντα, δεν είναι
αυτό που φαίνεται. Ό, τι παίζει τώρα στο διαδίκτυο και ό, τι θα ακούσουμε και
θα διαβάσουμε τις επόμενες δέκα ημέρες, αφορά την μικροπολιτική προσέγγιση των
πραγμάτων. Το αληθινό διακύβευμα δεν είναι ούτε το μνημόνιο ούτε το ευρώ και
προφανώς ούτε η Ευρώπη.
Η Ευρώπη είναι ένα δεδομένο ιστορικοπολιτικό δώρο στον
γεωπολιτικό χώρο που της ανήκει.
Το αληθινό διακύβευμα είναι αν θέλουμε μια
Ευρώπη κοινωνικής αλληλεγγύης ή μια νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική Ευρώπη, σχεδόν
κακέκτυπο των Η.Π.Α. Το κομμάτι του διακυβεύματος που μας αφορά ως χώρα, είναι
κατά πόσο εμείς μπορούμε συνειδητά να ξεριζώσουμε τον μανδύα του ραγιά (μπορείς
χωρίς ζουρνά, Αλέξη). Επίσης πώς εμείς θα δημιουργήσουμε μια νέα ελληνική
πραγματικότητα βασισμένη κυρίως στα πολιτισμικά στοιχεία του ευρωπαϊκού
πνεύματος, που εδώ και διακόσια τουλάχιστον χρόνια έχουν διαμορφωθεί και πάνω στα
οποία περίπου όλες οι χώρες της Ευρώπης έχουν περπατήσει και περπατούν. Εκτός
από εμάς, που τα θεμελιώσαμε...
Υ.Γ. Αγαπημένοι μου πολιτικά σκεπτόμενοι και διαβασμένοι φίλοι, μην είστε αυστηροί με όσα γράφω, το δήλωσα, είμαι δυνατό στέλεχος της α-πολιτικής γενιάς μου -πάντως καθόλου σοβαροφανής...